حکومت اسلامی روز بیستم فروردین ماه را روز ملی فناوری هسته‌ای نامگذاری کرده است. اولین بار در سال ۱۳۸۶ و در دولت محمود احمدی نژاد این روز به عنوان روز جشن هسته ای انتخاب شد و پس از آن هر ساله مراسمی دولتی در آن روز برگزار می شود. امسال نیز مراسم مختلفی به همین مناسبت در ایران برگزار شد که فرصتی بود برای انتقادهای دوباره از رویکرد جدید دولت در زمینه انرژی هسته ای.
تریبون های محافظه کاران در این روز به انتشار مقالات و تحلیلهای مختلفی پرداختند که از انتقادهای تند نسبت به مذاکرات شروع می شد و تا مرثیه خوانی و جملات شاعرانه در موردانرژی هسته ای ادامه می یافت.
خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران در یادداشتی با عنوان “روز ملی فناوری هسته‌ای و فرصتی که قدر دانسته نشد” از اینکه این روز به عنوان نماد فناوری هسته ای مورد بی توجهی قرار گرفته گله کرده و نوشته بود: “روز گذشته که ۲۰ فروردین بود، اگرچه برخی دست‌اندرکاران صنعت هسته‌ای کشور با مقام معظم رهبری دیدار کردند و همچنین سازمان انرژی اتمی یک مراسم رونمایی را نیز برگزار کرد و آقای دکتر صالحی، ریاست محترم این سازمان هم مصاحبه تلویزیونی داشت، اما گرامیداشت این روز از سطح سازمان انرژی اتمی بالاتر نرفت.”
نویسنده فارس معتقد بود: “از دولت انتظار می‌رفت که همچون سال‌های گذشته، برنامه‌ریزی گسترده‌ای برای گرامیداشت روز ملی فناوری هسته‌ای داشته باشد که متاسفانه این برنامه‌ریزی دست‌کم در دولت دیده نشد. به عکس سال‌های گذشته که رئیس‌جمهور خود در این روز سخنرانی می‌کرد، امسال ریاست محترم جمهوری سخنرانی خاصی را مرتبط با این موضوع انجام نداد.”
سایت مشرق وابسته به نهادهای نظامی-امنیتی هم در گزارشی با عنوان “حال و هوای جشن روز ملی فناوری هسته‌ای امسال” نوشته بود: “امسال نه از پیشرفت کمی و کیفی در غنی سازی و نه سانتریفیوژها خبری هست و نه ابتکارات جدید در حوزه دانش و فناوری هسته ای. نه از تاسیسات جدید و نه از کم و کیف ذخایر اورانیوم غنی شده! پس قرار است چه چیزی را جشن بگیریم؟!”
در ادامه این نوشته آمده بود: “۲۰ فروردین امسال که دستمان خالی از ابداع و ابتکار جدید است، حال که به گردن سانتریفیوژهای ناشی از جهاد این دانشمندان، زنجیر و قفل انداخته شده است، حال که چرخه غنی سازی ۲۰ درصد متوقف شده و ذخایر آن اکسید شده و می شود، فرصتی است که درباره دستاوردهای پیشینیان و ۱۰ سال ایستادگی مردم ایران مقابل ناملایمات‌های تحریم، مجاهدت‌ها و رشادت‌های فرزندان این مملکت تأملی داشته باشیم.”
همان روز مراسمی در قم برگزار شد که در آن چند تن از محافظه کاران تندرو و همچنین پدر مصطفی احمدی روشن که در این سالها پس از ترور شدن بعنوان دانشمند هسته ای معرفی شده است، سخنرانی کردند. پدر احمدی روشن در سخنان خود تاکید داشت: “مهم‌ترین ویژگی مصطفی این بود که سربازی خوب و ارزنده برای مردم و رهبر معظم انقلاب بود.”
او با اشاره به آنچه “کارشکنی‌هایی انجام شده در راه غنی سازی انرژی هسته ایران در سال ۸۲” می نامید، گفته بود: “همان‌هایی که در سال ۸۲ مسبب شدند تا ملت ایران کلاهی گشاد تا روی کمر بر سرش برود در حال حاضر در مسند قدرت و تصمیم گیری برای ملت هستند.”
گفتنی است چندی پیش علی‌اکبر صالحی٬ رئیس سازمان انرژی اتمی و فریدون عباسی٬ رئیس سابق سازمان انرژی اتمی فاش کردند که احمدی روشن دانشمند هسته ای نبود و به عنوان کارشناس بازرگانی با سازمان انرژی هسته ای همکاری می کرد.
مرثیه محافظه کاران برای انرژی هسته ای اما گسترده تر از این موارد بود. بیستم فروردین، روزنامه وطن امروز که به تریبون منتقدان سیاست هسته ای دولت روحانی تبدیل شده است، تیتر اول خود را “هشدار به ملت ایران!” انتخاب کرده بود. شخصی به نام سعید زیبا کلام در مقاله خود که تیتر این روزنامه شد، نوشته بود: “آیا به راستی دیده نمی‌شود افرنگ و افرنگیان علنا و با تمام قشون در پشت دروازه‌های فرهنگ و دین و ایمان ما اردو زده، برای یورش طبالی و پایکوبی می‌کنند؟ آیا وقت آن نرسیده از خود بپرسیم مگر ظرف این شش‌ـ هفت ماه گذشته، افرنگیان از نمایندگان ایران سرافراز غیور مقاوم چه دیده و شنیده‌اند که این چنین گستاخ و بی‌پروا شده‌اند؟ “
او اضافه کرده بود: “اینک آیا در روز ملی هسته‌ای شایسته نیست که ملت غیور ایران بر سکوت و سرگرمی بسیاری با مسائل و منافع شخصی‌شان بشورد و اعتراض کند؟ اینک آیا بایسته نیست که ملت هوشیار و مراقب ایران به شیوه غیرملی همراهی و حمایت رسانه ملی از سیاست خارجی موجود اعتراض کند؟”
این روزنامه در یادداشتی دیگر با عنوان “ هسته‌ای! مغموم نباش” که یکی از اعضای گروه فشار آن را نوشته است، آورده بود: “ صنعت هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران، احمدی‌روشن‌های زیادی دارد اما ظاهرا تقدیر بر این است که جز با شهادت، مردم نتوانند مصطفاهای هسته‌ای خود را بشناسند. علت این تقدیر چیست؟! و فی‌المثل، چرا رسانه ملی، برخلاف میل باطنی‌‌اش هرگز نمی‌تواند با این نخبگان گفت‌وگویی داشته باشد؟!” نویسنده یادداشت اضافه کرده بود: “غصه آن است که دولت اعتدال به جای یوم‌الله ۲۰ فروردین، نرد عشق با همین کشورهای حامی اسرائیل می‌بازد، توافق بسیار ضعیفی چون توافق ژنو را، آنگونه می‌بندد که حتی شیمون پرز در به در هم کمی امیدواری پیدا کند! با این همه، و به اعتراف خود دشمن، تا ولی‌فقیه حامی حق و حقوق این ملت است، کاخ آرزوهای خصم ویران است. بیستم فروردین، نمونه بهاری 9 دی است. مغموم مباش روز من! یک ملت پشتوانه داری، خدا با توست، ولیّ‌خدا با توست.”
همان روز که عضو گروه فشار در روزنامه وطن امروز به “هسته ای مغموم” دلداری می داد، سیدعلی خامنه ای در دیدار با کسانی که دست اندرکاران برنامه اتمی ایران معرفی شدند، گفت: “مقامات امریکایی هرگاه که در مورد موضوع هسته ای صحبت می کنند، با اشاره و یا تصریح، موضوع سلاح هسته ای را نیز بیان می کنند، در حالیکه خودشان هم می دانند که نداشتن سلاح هسته ای، سیاست قطعی جمهوری اسلامی ایران است. هدف آنها این است که با این بهانه، فضای بین المللی را بر ضد ایران حفظ کنند و بر همین اساس بود که با طراحی جدید دولت برای مذاکره درخصوص موضوع هسته ای موافقت شد تا این جوّ جهانی شکسته و ابتکار عمل از طرف مقابل گرفته شود و حقیقت نیز برای افکار عمومی دنیا مشخص شود.”
او تاکید کرد: “موافقت با این مذاکرات برای شکستن فضای خصمانه جبهه استکبار بر ضد ایران بود و این مذاکرات باید ادامه یابد.”
چند روز بعد مدیر کیهان با توجه به سخنان رهبر جمهوری اسلامی و تاکید دوباره او بر ادامه مذاکرات، در یادداشتی جدید نوشت: “اکنون و باردیگر با تأکید بر قابل تقدیر بودن تلاش تیم هسته‌ای کشورمان می‌توان گفت لازمه تحقق نقشه راهی که رهبرمعظم انقلاب ترسیم فرموده‌اند تغییر بستر مذاکرات- نه توقف آن ـ و تدوین چارچوب و مدالیته‌ای متفاوت با چارچوب کنونی مذاکرات است. این چارچوب می‌تواند و باید در محدوده معاهده NPT و پادمان‌های مربوطه تدوین و تعریف شود، چرا که بستر کنونی مذاکرات با زیاده‌خواهی‌های غیرقانونی و محورهای فراتر از معاهدات پذیرفته شده بین‌المللی و عرف رایج و شناخته شده مذاکرات تهیه و ارائه - بخوانید تحمیل - شده است.”
به این ترتیب به نظر می رسد که با وجود مرثیه ای که محافظه کاران تندرو درباره “هسته ای مغموم” می خوانند، چاره ای جز ادامه مذاکرات نمانده است.
