ایزابل لاسر
روز چهارشنبه یک کارشناس هسته ای در ایران طی سوءقصدی جان خود را از دست داد.
ازیک طرف، شاهد جنگ لفظی و تهدیدهای جمهوری اسلامی دایر بر بستن تنگه هرمز هستیم و ازطرف دیگر، یک جنگ پنهان علیه بمب اتمی ایران که به نقطه اوج خود رسیده است.
مصطفی احمدی روشن، یکی از کارشناسان هسته ای که در نطنز، مرکز اصلی غنی سازی اورانیوم در ایران، کار می کرد، روز چهارشنبه بر اثر انفجار اتومبیل اش جان خود را ازدست داد. پس از مسعود علیمحمدی، مجید شهریاری و داریوش رضایی، این چهارمین دانشمند ایرانی است که از ژانویه ۲۰۱۰ قربانی سوءقصد بوده. دولتمردان جمهوری اسلامی بلافاصله اسراییل را متهم کردند و اعلام داشتند که فشارهای بین المللی باعث نخواهد شد تا تهران راه خود را تغییر دهد.
به دنبال پیشرفت های برنامه اتمی ایران که در ماه نوامبر در گزارش آژانس اتمی مورد تأیید قرار گرفت، دولت یهود با حمایت متحدان غربی اش که تحریم های جدیدی را علیه تهران وضع می کنند، عملیات مخفی خود را برای کاهش سرعت دستیابی ایران به بمب اتمی افزایش داده است. بنی گانتز، فرمانده ستاد مشترک ارتش اسراییل، چندی قبل اظهار داشت که “رویدادهای نامعمولی” در سال ۲۰۱۲ در ایران روی خواهد داد.
جنگ اینترنتی
فرانسوا هایسبورگ، کارشناس بنیاد تحقیقات استراتژیک، می گوید: “هدف این است که اجازه ندهند ایران از آستانه اتمی عبور کند. در اسراییل به این کار می گویند: کوتاه کردن چمن ها.” دولتمردان اسراییلی که هنوز نسبت به انجام عملیات نظامی مردد هستند، تصمیم گرفته اند با شیوه های دیگر در برنامه هسته ای ایران مانع تراشی کنند. افرایم اینبار، از دانشگاه بارایلان اورشلیم می گوید: “ازبین بردن دانشمندان یکی از راه هایی است که فعالیت ها را با مشکل مواجه می سازد و باعث به دست آوردن زمان می شود. باید زودتر شروع می کردیم.”
ترور کارشناسان هسته ای تنها یکی از جنبه های این جنگ نهان است. از دیگر جنبه های آن می توان به حملات کامپیوتری، خرابکاری و عوامل نفوذی اشاره کرد. سال گذشته ویروس کامپیوتری استاکس نت بیش از ۳۰ هزار کامپیوتر را در ایران آلوده کرد و به اندازه کافی به سانتریفوژها خسارت وارد نمود تا برنامه اتمی ایران را به مدت ۶ ماه به تأخیر بیندازد. شلومو بروم از مؤسسه تحقیقات امنیت ملی تل آویو در این مورد می گوید: “از آن زمان تاکنون کارها مشکل تر شده. ایرانی ها درگاه های یو اس بی را از کامپیوترها حذف کردند.” ولی با این حال یک ویروس دیگر به نام “دوگو” توانست در ماه نوامبر خود را به تأسیسات مخفی جمهوری اسلامی برساند.
نیروهای مسلح اسراییل همچنان درخصوص بخش تهاجمی برنامه جنگ اینترنتی خود سکوت اختیار کرده اند. در مورد تصاویر ماهواره ای از انفجار مرموزی که ماه گذشته در یک مرکز موشکی اتفاق افتاد، بیشتر حدس و گمان ها به حمله یک هواپیمای بدون سرنشین به این مرکز یا خرابکاری معطوف بوده است. این درحالی بود که مسؤولان ایرانی آن را یک سانحه صنعتی خواندند.
هیچ کس به درستی نمی داند چه کشورهایی در این جنگ نهان مشارکت دارند. ولی نیویورکر چند سال پیش نوشت که کنگره آمریکا بودجه ای را برای کاخ سفید تأمین کرده تا عملیات ویژه ای را با هدف برنامه هسته ای ایران آغاز کند. ازطرف دیگر، کارشناسان این پرونده معتقدند که “اتحاد مقدسی” در این زمینه میان موساد اسراییل و نهادهای اطلاعاتی غربی، به ویژه آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی وجود دارد.
به موازات عراق
این شیوه قبلاً در عراق آزمایش شده. فرانسوا هایسبورگ در ادامه می گوید: “اسراییلی ها قبل از بمباران رآکتور هسته ای اوسیراک چمن ها را زده بودند. آنها چندین دانشمند هسته ای، ازجمله چند تن در خارج از عراق را ترور کردند. آنها همچنین با منفجر کردن درپوش رآکتور فرانسوی سین سورمر در سال ۱۹۷۹ ساخت آن را به مدت ۲ سال به تعویق انداختند.” چند سال پس از آن علف ها دوباره روییدند و اسراییلی ها مجبورشدند رآکتور اوسیراک را بمباران کنند تا سوخت هسته ای لازم برای رآکتور تولید نشود. مهلتی که بدین صورت به دست آمد، برنامه عراق را به تعویق انداخت و درنهایت نیز این برنامه به دنبال دو جنگ خلیج فارس به طور کامل مدفون شد…
از دید کارشناسان، موازی سازی میان ایران و عراق نگران کننده است. کامی گراند، رییس بنیاد تحقیقات استراتژیک در این خصوص می گوید: “تصمیم حمله به اوسیراک در ابتدا با این ایده انجام شد که ۱ تا ۵ سال به تعویق بیفتد و به هیچ وجه به هدف ازبین بردن رآکتور عراق به طور کامل انجام نشد.” اگر محاسبات سیاسی تل آویو نسبت به تهران مانند محاسبات عراق، یعنی به دست آوردن زمان باشد، احتمال حمله نظامی اسراییل علیه تأسیسات ایران ابعاد جدیدی به خود خواهد گرفت. و این درحالی است که از زمان حمله به اوسیراک در سال ۱۹۸۱ شیوه های تهاجم هم خیلی پنهانی شده و هم خیلی مؤثر و کارآمد.
منبع: فیگارو، ۱۶ ژانویه
