جی سولومون
باراک اوباما، نامزد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا از حزب دموکرات، هنگام بازگشت از لندن به سوی شیکاگو روز شنبه در مصاحبه ای به روابط خارجی از جمله مسائل مربوط به ایران پرداخته است. قسمت هایی از این مصاحبه را در زیر می خوانید.
آیا بخش های خاصی از سیاست خارجی وجود داشت که شما را در طول این سفر غافلگیر کرده باشد؟
این نکته که بازیگران خاورمیانه درمورد نگرانی از ایران اتفاق نظر دارند، جالب بود. من فکر می کنم دیدن همدلی مردم در ابراز نگرانی از اقدامات القاعده و طالبان در نواحی تحت کنترل طوایف، و اینکه چطور باید این مسأله را در کانون تلاش ها قرار داد، اینکه پاکستان را باید به سوی همکاری بیشتر در ریشه کن کردن این گونه نواحی امن (برای طالبان) پیش ببریم، جالب توجه بود. من از پیشرفت چشمگیری که در گفتگوهای صلح میان اولمرت- نخست وزیر اسرائیل- و عباس- رئیس جمهور فلسطین- بوجود آمده و اینکه همه طرف ها امیدوارند اگر صلح کامل در زمان دولت فعلی (آمریکا) بدست نیاید، دولت بعدی خیلی زود وارد عمل شده و برای رسیدن به صلح کامل سخت تلاش می کند، غافلگیر شدم. مردم نسبت به توانایی ما در حل این مشکل خوشبین هستند و این برای پرداختن به موضوعات بزرگتر در منطقه اهمیت دارد. من فکر می کنم اگر ما بتوانیم مشکل فلسطین را حل کنیم، برای رهبران کشورهای عرب میانه رو تشکیل یک اتحاد قوی تر با ما علیه ایران، آسانتر خواهد بود.
آیا امکان بالقوه ای برای صلح اسرائیل و سوریه می بینید؟
درباره این موضوع اتفاق نظر وجود نداشت. اما شکی نیست که بعضی بازیگران منطقه ای، احتمال آن را می دهند. من فکر می کنم ما باید وضعیت را از نزدیک زیر نظر داشته باشیم.
آیا شما از اینکه ایران، جامعه جهانی را در مقابل تأخیر و وقفه قرار داده، نگران هستید؟
سه کشور اروپایی بعلاه سه قدرت دیگر دنیا، چهارچوب جدی را برای مذاکراتارائه داده اند. اینکه دولت بوش یک دیپلمات برجسته نظیر برنز (معاون وزیر خارجه) را به آن گفتگوها اعزام کرد، می بایست به ایرانی ها نشان دهد ما جدی اما ناشکیبا هستیم. نمی خواهم آنها فکر کنند با کش دادن این موضوع، مذاکرات آسانتری را با دولت بعدی خواهند داشت. آنها باید این مسیر را الان طی کنند.
چه تنبیهاتی را باید دربرابر ایران درنظر گرفت؟
اگر ایران درباره مسأله تسلیحات هسته ای لجاجت کند، بدون شک ما باید تحریم ها علیه آن کشور را تشدید کنیم. هدف هر گفتگوئی می بایست درک منافع ایران، گوش کردن و توجه کردن به آنها و هرچیزی که می گویند باشد. اما درمورد منافع ما یک خط قرمز وجود دارد و آن این است که نمی خواهیم درمنطقه مسابقه تسلیحاتی راه بیفتد. ایران هسته ای، بازی را تغییر می دهد. ما باید به هروسیله ای جلوی این وضعیت را بگیریم.
آیا آمریکا باید واردات بنزین به ایران را قطع کند؟
من فکر می کنم این گزینه ای است که می تواند جدی باشد. احتمالاً این اقدام، محاسبات آنها را به هم می زند. این کاری است که لازم است انجام دهیم. لازم است هویج و چماق خیلی بزرگتری داشته باشیم تا بتوانیم نحوه محاسبات آنها درباره منافعشان در این وضعیت را تغییر بدهیم.
آیا شما نگران این هستید که کره شمالی و ایران نشان بدهند جدی نیستند؟
پرداختن به موضوع کره شمالی و ایران مشکل است. ما باید در بررسی و اعمال فشار بر آنها برای گردن نهادن به الزامات شان، حتی وقتی توافق دچار مشکل شده، سعی زیادی بکنیم. ولی من فکر نمی کنم هیچ شکی دراین مورد وجود داشته باشد که نسبت به گذشته، در وضعیت بهتری با کره شمالی هستیم؛ زمانیکه حاضر به گفتگو با آنها نبودیم و آنها توان تولید هشت تا ده سلاح هسته ای را بدست آوردند. این درحالی بود که ما در حاشیه قرار گرفته بودیم.
نقش ایران در عراق و افغانستان چیست؟
ما درباره ایران صحبت کردیم. فکر می کنم این احساس وجود دارد که آنها همیشه کمک کننده نیستند. اما آنها در کانون تلاش های طالبان و القاعده هم نیستند. در شرایط فعلی، اردوگاه های نظامی موجود در نواحی مرزی پاکستان بزرگترین مشکل هستند.
در عراق چطور؟
من فکر می کنم ایران بازیگر بزرگی در عراق است. شکی نیست اگر ایران رفتار مسؤولیت پذیرتری را در پیش بگیرد، ثبات در عراق تا اندازه زیادی بهبود پیدا می کند.
آیا ایده جدیدی درباره نحوه برخورد با پاکستان دارید؟
ما از پاکستان دیدار نکردیم. این را می دانم که قرار است نخست وزیر جدید آن کشور به واشنگتن بیاید. خیلی مایلم صحبت های او را بشنوم… واضح است که آنها دولت جدید هستند. باید جا بیفتند. خیلی مهم است که به آنها تأکید کنیم تا چه حد درباره موضوع پایگاه های نظامی (مرزی) جدی هستیم. تعطیل کردن این پایگاه ها فقط به نفع امنیت افغانستان یا آمریکا نیست، بلکه در درازمدت به نفع امنیت خود پاکستان هم هست.
آیا آمریکا می بایست نقشی در مذاکرات هند و پاکستان برعهده بگیرد؟
این موضوع را به عنوان یک مثال درنظر بگیرید که چگونه می بایست درباره منطقه به طور فراگیر فکر کنیم. اگر یکی از نگرانی های پاکستان، موقعیت امنیتی آن کشور درقبال هند است، پس باید این موضوع را پای میز مذاکره بیاوریم و بحث کنیم، همانطور که سعی می کنیم مشکل را در افغانستان حل کنیم. کشمیر همچنان موضوع تنش زا میان هند و پاکستان است. با توجه به سابقه تاریخی، پاکستان شکیبایی دارد، البته زمانی مجاهدین را تأسیس کرد چون فکر می کرد در موضوع کشمیر به دردشان می خورد. ما باید درباره اینکه این موضوع تا چه حد مخرب است، یک گفتگوی صادقانه ترتیب بدهیم.
در مورد اندونزی چطور؟
باید این را فهمید که کشورهای اسلامی خیلی با هم فرق دارند. ما همه آنها را با یک دید نگاه می کنیم. اندونزی همیشه یک دوست واقعی برای آمریکا بوده، و اگر مدیریت کارآمدی داشته باشیم، همیشه هم باقی خواهد ماند.
منبع: وال استریت ژورنال- 27 ژوئیه