با رای گیری امروز ریاست خبرگان، سنت دیرپای ریاست “مرضی الطرفین ها” بر مجلس خبرگان به پایان رسید.
از زمان به رهبری رسیدن آیت الله خامنه ای در ۱۳۶۸ تا امروز، ریاست مجلس خبرگان رهبری به طور سنتی در اختیار روحانیونی بود که در زمان انتخاب به این سمت، علاوه بر رابطه خوب با آقای خامنه ای و اکبر هاشمی رفسنجانی، در میان روحانیون سنتی محافظه کار هم مقبولیت گسترده ای داشتند.
علی مشکینی و محمدرضا مهدوی کنی، به وضوح مصداق چنین وضعیتی بودند. آقای رفسنجانی هم، در زمان انتخاب خود در سال ۱۳۸۶ مورد حمایت روحانیت سنتی و -هنوز- دارای رابطه خوبی با رهبری بود؛ اگرچه بعد از تیرگی روابطش با آیت الله خامنه ای در ۱۳۸۸، در انتخابات سال بعدی هیات رئیسه ناچار به کناره گیری شد.
محمد یزدی که امروز به ریاست مجلس خبرگان رسید، از اطمینان کامل رهبر جمهوری اسلامی بهره می برد، اما در حداقل ۱۵ سال گذشته، به ضدیت با اکبر هاشمی رفسنجانی رفسنجانی شهرت داشته است. به علاوه، او اگرچه دبیری جامعه مدرسین حوزه علمیه قم را به عهده دارد، اما قطعا به اندازه سه رئیس قبلی مجلس خبرگان در میان روحانیون سنتی محبوب نیست.
آقای یزدی به عنوان نمونه، در بخش مهمی از دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد که روحانیون سنتی از رفتار تحقیرآمیز آقای احمدی نژاد به شدت گله مند بودند، از حامیان سرسخت رئیس جمهور وقت محسوب می‌شد.
می توان انتخاب امروز وی به ریاست مجلس خبرگان را، که در پی شکست اکبر هاشمی رفسنجانی و کناره‌گیری غیرمنتظره محمود هاشمی شاهرودی -به عنوان یک کاندیدای “مرضی الطرفین” دیگر- صورت گرفت، نشانه‌ای معنی دار تلقی کرد: نشانه تغییر در اهمیت این مجلس که از سال ۱۳۶۸ تاکنون، در فضای سیاست ایران نقش تشریفاتی داشته است.
مجلس خبرگان رهبری، یک سال بعد انتخاباتی جدید را پیش رو خواهد داشت. اما رئیس آن، در صورت ادامه حیات، از شانس زیادی برای ریاست بر دور بعدی آن برخوردار خواهد بود که تا سال ۱۴۰۲ خورشیدی مسئولیت خواهد داشت و ممکن است در روز حساس انتخاب رهبر بعدی، بر سر کار باشد.
می توان حدس زد که آیت الله خامنه ای، که بعید است در مورد جانشین خود نظری نداشته باشد، ترجیح بدهد رئیس جلسه خبرگان در چنان روز سرنوشت سازی، در دفاع قاطع از دیدگاه های وی دچار هیچ لرزشی نشود.
در آن روز، احتمالا به کسی نیاز خواهد بود که بیش از مرضی الطرفین بودن – به اصطلاح – “پای کار” باشد.
منبع: بی بی سی