۳۰ سال پیش این ایده به ذهن عباس رزاقی آمد که با دوچرخه به دیدن کشورهای دیگر برود و پیام صلح و دوستی را به جهانیان منتقل کند.
او روز ۲۳ آوریل ۲۰۰۹ سفر خود به دور دنیا را از محل کمیته ملی المپیک در تهران آغاز کرد. هدف از این سفر شناساندن مذهب و فرهنگش و تجدید مهارت رکابزنی بود.
عباس می گوید که دوچرخه سواری در مقایسه با فوتبال در برابر مردم و تماشاچی برگزار نمی شود. به همین دلیل است که تصمیم گرفته تا خاطرات سفرش را در کتابی بازگو کند. او می گوید: “ما از فوتسال خیلی صحبت می کنیم و در این رشته پس از برزیل قرار داریم. کاراته کاران و تکواندوکاران خوبی داریم. در این رشته ها در جهان قهرمان هستیم.”
عباس ابتدا به ترکیه سفر کرده. او در ادامه می گوید: “سپس به فرانسه، اتریش، سوئد، نروژ رفتم. پس از آن به برزیل، اروگوئه، ونزوئلا، کلمبیا رفتم و اکنون در اکوادور هستم. پس از آن به پرو، بولیوی، آرژانتین و شیلی می روم.” ماجراجویی او در آمریکا در سانتیاگو پایان می یابد و سپس با هواپیما به نیوزیلند خواهد رفت و از آنجا هم به شرق آسیا و در نهایت تهران.
رزاقی نسبت به کشورش احساس دلتنگی می کند. او می گوید: “ایران یک دنیای کوچک است. ایران هرآنچه را که در جاهای دیگر یافت می شود دارد.” او با اشاره به اینکه در تمامی کشورها و پایتخت هایی که از آنها دیدن کرده، در مورد فرهنگ مردم ایران صحبت کرده می گوید: “من برای برقراری ارتباط با کسانی که جهان ما را نمی شناسند از اسلام می گویم. در نشست ها از قرآن صحبت می کنم. مردم همیشه از من می پرسند کی به نماز می روم.”
او در ادامه می افزاید: “من به مسیحیان جنبه های مشترک الگوهایمان را نشان دادم. تنها مشکلی که در توضیح دین اسلام دارم این است که به خوبی نمی توانم اسپانیایی صحبت کنم و مجبورم با دست ها و صورتم حرف بزنم.”
رزاقی زمانی که به کمیته المپیک هر کشور می رسد، نشانی از ایران که حامل پیام دوستی و صلح است می دهد. تغذیه او در آمریکای جنوبی بیشتر از میوه تشکیل می شود، به ویژه موز و پرتقال.
منبع: اوی، ۱۷ آوریل
