اگر می‌خواهید بدانید که چرا برخی چیز‌های‌مان بر مدار درستی نمی‌گردد، مرور سخنان وزیر کشور دولت روحانی در مجلس، واکنش برخی اعضای مجلس نهم و صفحه‌های نخست روزنامه‌های دیروز کشور کفایت می‌کند؛ وزیری که با سند “پول‌های کثیف” به مجلس می‌رود اما از گفتن “حقیقت” ابا دارد، نمایندگانی که به جای “اصل” فساد تنها به دنبال کشاندن وزیر به زمین سوخته و فرعی “پوزش‌خواهی” هستند و رسانه‌هایی که از یک ساعت دفاعیه وزیر تنها “عذر می‌خواهم” را شنیده‌اند. به قاعده ،روز یکشنبه باید پرسش نخست افکار عمومی، رسانه‌ها و نمایندگان مجلس این می‌بود که “آدرس فساد کجاست؟” و وزیر کشور نیز هیچ رسالت دیگری نداشت جز فاش گفتن آشکار و بدون پرده‌پوشی آن، اما آنقدر عادت کرده‌ایم به نادیده گرفتن فساد که یکشنبه از رادیو نشنیدیم وزیر کشور به شکل رسمی از “۱۰ هزار میلیارد تومان” پول در گردش موادمخدر، “۲۵ میلیارد دلار” قاچاق کالا، “۲۰ میلیارد دلار” فرار مالیاتی، “۲۷ هزار خودروی لوکس” وارداتی بدون پرداخت حق گمرکی و محموله‌های قاچاق دارویی “۳۰ میلیاردی و ۵۰ میلیارد تومانی” خبر می‌دهد. رقم‌ها اصلا کوچک و حقیر نیستند، برخی از آنها در مقام مقایسه بزرگ‌تر و ویران‌کننده‌تر از فساد سه هزار میلیاردی و ۹ هزار میلیاردی بوده و خواهند بود اما روز یکشنبه از ۲۵ میلیارد دلار قاچاق کالا و ۲۰ میلیارد دلار فرار مالیاتی در سال و ۳ میلیارد دلار گردش پول موادمخدر در کشور هیچ کس نگران نشد، حتی و حتی رسانه‌ها که وقتی این رقم‌ها را می‌شنوند، به قاعده باید چشم‌های‌شان تا بیخ گرد شود و پرسش و پرسش و پرسش را دستور کار خود قرار دهند اما از اساس این آمارهای رسمی را ندیدند و آسان از آن گذشتند. این را می‌شود یک خوشبختی تمام عیار نامید برای آن “فرد ۳۵ ساله، ۵ کلاس درس خوانده” که با ترانزیت موادمخدر “۲۳۰۰ میلیارد تومان” درآمد دارد…
…. برای آن کسانی که محموله‌های چند ده میلیاردی کالا و دارو به داخل قاچاق می‌کنند یا به اسم “مددبگیران کمیته امداد” ده‌ها هزار خودروی لوکس را بدون پرداخت حق گمرکی به ایران می‌آورند و با قیمت‌های میلیاردی می‌فروشند. آنها می‌توانند درست به مانند کارتال‌های بزرگ متهم به فرار از مالیات یا باندهای بزرگ ترانزیت موادمخدر آسوده به کسب و کار پرسود خود ادامه دهند و نگران نباشند که ممکن است وزیری یا وکیلی یا رسانه‌ای رد این “پول‌های کثیف” را بگیرند و برملا سازند. تا آن هنگام که دولت و مجلس، رسانه‌ها و مردم، گرفتار در چرخه‌‌ای بسته از کشمکش سیاسی بیهوده و درگیری‌های جناحی بی‌پایانند، همیشه این فرع ماجراهاست که بر اصل آن چیرگی می‌یابد؛ نسبت ما با موضوع را این تبیین می‌کند که “چه کسی گفته” نه اینکه “چه چیزی گفته”، همیت و غیرت ما بیشتر خرج تعصب‌هایی شبه‌فوتبالی می‌شود تا حقیقت‌یابی و در این شرایط مستقر کنونی، اصلا شگفت‌انگیز نیست که فساد حیات و ممات پر پی و پیمانی دارد. ۴۸ ساعت گذشته پاسخی به این پرسش‌هاست که چرا همه می‌خواهند “فساد” برچیده شود و همچنان گسترش دارد،زمین خواری‌ها برقرار است، رییس‌جمهور از “تجمع پول و قدرت و رسانه” می‌گوید و هم‌دستی آنها پرقدرت‌تر ادامه می‌یابد و از میز کارمندان تا روسا، رشوه و به قول وزیر بهداشت “زیرمیزی” می‌روید و به جایی برنمی‌خورد. فساد و دست‌اندرکاران آن، باهوش نیستند، تنها خوب یاد گرفته‌اند که در این زمین بازی پرچاله، در کدام درزها جا بگیرند که مخفی بمانند و چگونه هیزم تنور جنگ‌های سیاسی بی‌نتیجه را فراهم آورند تا رشته فرجی‌داناها را پنبه کنند. مفهوم هر بزن‌بزن سیاسی در این کشور برای آنها چیزی نیست جز میلیارد میلیارد پول کثیف دیگر و این دستگاه فربه به روایت آمار فضلی، آمادگی کاملی دارد تا برای افروختن هر دعوای سیاسی تازه‌ای ریخت و پاش کند، آدرس فسادی که وزیر کشور “سربسته” از آن گفت، درست همین جاست؛ همان‌جایی که اکنون در طراحی بگومگوی تازه سیاسی هستند!
منبع: اعتماد، هشتم اردیبهشت