نمایشگاه کتاب امسال هم شروع شد. سالهاست که ماه اردیبهشت پذیرای دوستداران کتاب از هر سن و قشروطبقه ای است.
خوانندگان کتاب راهی نمایشگاه می شوند تا با دیدن تازه های کتاب روحشان تازه شود، در مکانی که از هر سو مملو از کتابهای مختلف است، نفس عمیقی بکشند و با چشمان جستجوگر کتابها را یکی پس از دیگری رصد کنند و اگر بضاعت اندک کتابخوانان اجازه دهد، البته توشه ای نه چندان قابل عرض از این خانه بزرگ کتاب برای خود برگیرند. هر چند که بسیاری از کتابها به این خانه راه داده نشدند و با دلتنگی از سایر کتابها جدا شدندو با اخم به انها گفته شد که شما را به این خانه راهی نیست!
قبل از شروع نمایشگاه، وقتی اخبار حذف کتابهایی با چاپ چندم را می خواندم با تاسف به خود می گفتم: آخر چرا؟ اینگونه تا کی؟ غافل از این که بعد از ظهری سرد زنگ تلفنم به صدا درآمد و منشی انتشارات صمدیه به من خبر توقیف مجوز کتاب زنان خود سوخته مرا داد.
باورم نمی شد که حکایت رنج زنانی که بدلیل عدم دستیابی به عدالت و دهها مشکل دیگر خود را به کام اتش می زنند نیز توقیف می شود واز ناشر خواسته می شود که با دادن تعهد کتبی، متعهد شود که این کتاب را در نمایشگاه مطبوعات بفروش نخواهد رساند. این کتاب تحقیقی بود برای طرح رنج زنان ایلامی تا شاید کسی بتواند انان را دریابد و به کمکشان بشتابد.
حال که که این کتاب به چاپ دوم رسیده، مجوز آن توقیف می شود تا خدایی نا کرده به چاپ سوم نرسد و کم کم بفراموشی سپرده شود. هر چند ایلامی ها که سالهاست فراموش شده اند و ذکر درد هایشان نیز براحتی می تواند از حافظه ما پاک شود و خاطر عده ای اینگونه راحت شود.
همین!