وانا وانوچی
وانا وانوچی با مطلب “ایران، سفر به مرکز اتمی” در روزنامه رپوبلیکا، نحوه ای از گزارش ژورنالیستی به ما ارائه می کند که بندرت در رسانه های ایتالیا اتفاق می افتد. نوشته هایی که از جلوه های ویژه برخوردارند بسرعت پول می سازند. اما این مقاله که به اشتباه روی شبکه مجازی منتشر نشد، با یک ضرب آهنگ هیجان انگیز پیش می روند اما قصد ندارد خواننده را با عملیات محیر العقول به خواندن جلب کند همه چیز از اول تا کلمه آخر مشخص است.
وانا وانوچی سال ها خبرنگار روزنامه لارپوبلیکا در آلمان بود و بعد ها به ایران رفت. او یکی از بنیانگذاران مجله “افه” با موضوع زنان در ایتالیاست و کتاب های مختلفی نوشته است که عنوان آخرین کتابش “عشق در هفتاد سالگی” است که در سال 2012 منتشر شد.
گزارشی که درباره سایت نطنز نوشته است، گزارشی است عمیق با جزئیات تکنیکی و فراز و فرود های سیاسی که به نظر می رسد تاثیر زیادی در این مورد داشته اند:
“صدای موتور ماشین ها به گوش می رسید. یک خودرو های نظامی که از قسمت غرب شهر می آمدند در تاریکی آن شب بدون مهتاب، دیده نمی شدند. نطنز 12 هزار ساکن دارد و در دامنه کوه های کرکس واقع شده است. بسیاری از خانواده های تهرانی خانه های ییلاقی در شهر نطنز دارند. اما امروز نام این شهر تغییر کرده است: نطنز، شهر اتمی.
یکی از پیشخدمت های یک رستوران در نطنز می گوید: “برای مقابله با حمله نظامی اسرائیل موشک های ضد هوایی در اطراف شهر نصب شده اند. در سال 2004 زمانی که سانتریفوژهای نطنز شروع به کار کرد، اولین کاری که دولت کرد جلوگیری از ورود توریست ها به شهر بود. اما بعد از نصب سانتریفوژها به نیروی کار احتیاج پیدا شد و قیمت اجناس و خانه ها سر به فلک کشید.”
به گفته وانوچی:
” به نظر می رسد که ایرانی ها به یک نتیجه رسیده اند. آنها نمی دانند که حکومت می خواهد واقعا یک بمب اتمی بسازد یا انرژی تولید کند. اگر ایران بخواهد راه اول را برود، کشورهای دیگر قبلا این کار را کرده اند. پاکستان زمانی که بن لادن در آنجا بود، بمب اتم تولید کرده بود. اما بطرز شگفت انگیزی دنیا فقط از ایران می هراسد.!»
وانوچی در مورد آنچه امروز در ایران می گذرد نوشته است:
“گفتگو بر سر مسئله اتمی ایران روز 25 فوریه در قزاقستان از سر گرفته می شود. امروز بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی برای بار سوم در سه ماه گذشته به نطنز رفته اند. اما به نتیجه رسیدن این گفتگو ها همچنان دور از دسترس است.”
نگاهی به گذشته:
“در سال 2010 به نظر می رسید که گفتگو ها به نتیجه رسیده است. اما احمدی نژاد بلافاصله به تهران فراخوانده شد. رامین مهمانپرست، سخنگوی وزارت امور خارجه در تهران به من گفت: “ایران می خواهد که در دور جدید گفتگو ها تحریم ها برداشته شود و ایران اجازه غنی سازی اورانیوم را داشته باشد.”
ایرانی ها از خیانت غربی ها می ترسند. اواخر سال 2009، دانشمندان اتمی که درنطنز کار می کردند متوجه شدند که سانتریفوژها خارج از برنامه ای که به آنها داده شده است، کار می کنند و برخی از کامپیوتر ها ترانه راک از گروه ای سی دی سی را پخش می کنند. به دنبال این اتفاق یک جنگ ویروسی و انفجار های مرموز اتفاق افتاد.
آخرین تحولات
“این روزها تاسیسات نطنز به نسل جدید سانتریفوژ ها مجهز شده اسست که قادر هستند اورانیوم را با سرعت بیتشری غنی سازی کنند. تردید ها از سال 2002 آغاز شده بود. اعلام شده بود که ایران بطور مخفیانه در حال ساخت دو تاسیسات اتمی در نطنز است. در آن زمان دولت اعلام کرده بود که قصد دارد بیابان را برای کاشت آماده کند. در سال 2003، سه وزیر امورخارجه از کشور های اروپایی به ایران رفتند و موفق شدند وقفه ای در این برنامه ایجاد کنند. اما آمریکا در آن زمان تنها به فکر تغییر حکومت در ایران بود. در آن زمان کاندولیزا رایس به اروپایی ها گفت:« آمریکا هیچ اقدامی برای مشروعیت دادن به آیت الله ها نخواهد کرد.» بدین ترتیب راه گفتگو بسته شد.
اما امروز وانوچی بارقه ای از امید می بیند:
“رسیدن به یک توافق هنوز ممکن است. حتی سازمان سیا هم به شواهدی دال بر اینکه ایران قصد تولید سلاح اتمی دارد، نرسیده است. انگارکه ایرانی ها بگویند: اگر بخواهیم، می توانیم. این بستگی به شما دارد.»
سال 2013 سال مهمی در مورد تصمیم گیری در مورد نطنز است.»
بلیتز کوتیدیانو، 14 فوریه
