رکسانا صابری
کمی پس از آنکه ایران از اعدام پنج فعال کرد خبر داد، از یکی از فعالان حقوق بشر در ایران که یکی از اعدام شدگان را می شناخت، ایمیلی دریافت کردم. او می خواست خبر این اعدام ها را به دنیا برسانم.
او نوشت: “ما واقعاً تنها هستیم. ما نمی دانیم چه کار کنیم.”
ایران به این پنج نفر برچسب “تروریست” زد، اما فعالان حقوق بشر می گویند زندانیان هرگونه اتهام علیه خود را رد کرده بودند، آنها را زیر شکنجه قرار داده بودند و حکم آنها در یک دادگاه ناعادلانه صادر شده بود. یکی از این پنج نفر فرزاد کمانگر بود که پس از برگزاری دادگاهی که به گفته وکیلش تنها هفت دقیقه طول کشید، به اعدام محکوم شد. نفر دیگر، شیرین علم هولی بود که در نامه های متعددی از داخل زندان نوشته بود پس از تحمل شکنجه، به دروغ در مقابل دوربین اعتراف کرده است. گفته می شود خانواده زندانی ها در جریان اجرای حکم قرار نگرفته بودند.
اگر جامعه جهانی از محکوم کردن چنین وحشیگری هایی باز ماند، حکومت ایران به پایمال کردن حقوق بشر افراد ادامه خواهد داد. بسیای از این افراد از مطالبه حقوق پایه و جهانی بشر بازمانده اند. برای زندانیان ایران، از جمله روزنامه نگاران، وبلاگنویس ها، فعالان حقوق زنان، فعالان دانشجویی و پیروان آئین بهائیت، حبس های طولانی در سلول های انفرادی، بدون در اختیار داشتن وکیل برای دفاع از خود در برابر اتهامات واهی نظیر جاسوسی و «تبلیغ علیه اسلام» و یا حکومت، امری شایع و روزمره است.
من سال گذشته به اتهام واهی جاسوسی در زندان اوین تهران بودم اما خوش شانس بودم که پرونده ام مورد توجه بین المللی قرار گرفت. شخصاً از وسعت توجه بین المللی مطلع نبوم تا اینکه یک روز بازپرس به من اجازه داد چشم بندم را بازکنم و مقاله خبری رو ی میز را ببینم. وقتی او شروع به خواندن نام روزنامه نگاران، سازمان های حقوق بشر و گروه های ایرانی- آمریکایی که خواستار آزادی من شده بودند کرد، متوجه شدم می خواهد این احساس را به من منتقل کند که این درخواست ها گره مشکل من را کورتر می کند. اما ناگهان احساس کردم دیگر تنها نیستم. دوستان و غریبه ها پشت من ایستاده بودند و لازم نبود به تنهایی در مقابل کسانی بایستم که مرا دستگیر کرده بودند. من فکر می کنم فشار ناشی از حمایت بین المللی سرانجام مقامات ایران را واداشت تا یکسال پیش مرا آزاد کنند.
مقامات ایران گاهی ادعا می کنند که رژیم در خصوص نحوه رفتار با زندانیان به فشار و تمرکز خارجی بی اعتناست و یا اینکه عکس العمل منفی در قبال آن نشان می دهد. کسانی که مرا دستگیر کرده بوند در ابتدا از من می خواستند به والدینم بگویم علنی شدن پرونده من، آزادی ام را در خطر قرار می دهد. اما وقتی والدین من اولین ماه بازداشتم را در سکوت به سر بردند، مسؤولان ایران گستاخ تر شدند. بعداً متوجه شدم چنین تهدیداتی در ایران عادی است و سکوت معمولاً به جای آنکه به زندانیان سیاسی کمک کند، به آنها زیان می رساند.
برخی از تصمیم گیرندگان در ایران نسبت به آنچه خارجی ها درباره جمهوری اسلامی می گویند، اهمیت می دهند. اگر اینطور نبود، آنها تلویزیون های ماهواره ای نظیر پرس تی وی را بوجود نمی آوردند تا پیام این کشور تحریم زده را به گوش مخاطبان بین المللی برساند. در ضمن اگر اینطور نبود، تهران تلاش نمی کرد در کار روزنامه نگاران محدودیت ایجاد کند و یا تصاویر خروجی از کشور را سانسور کند.
چرا کسانی که آزاد هستند باید علناً از مردم ایران، مردمی که می خواهند صدایشان شنیده شود، حمایت کننند؟ زیرا مردم در همه جا و حتی اگر در تعریف معنای آزادی با هم اختلاف نظر داشته باشند، اما به ارزش های پایه نظیر حق آزادی بیان، حق تجمعات و حق آزادی انتخاب دین اعتقاد دارند. زیرا بسیاری از مردم عادی ایران خواستار یک دولت دموکراتیک هستند که به حقوق بشر احترام بگذارد. زیرا آنچه در ایران رخ می دهد، بر منطقه اثر می گذارد و آنچه در منطقه اتفاق می افتد بر کل دنیا اثر می گذارد.
جامعه بین المللی همانطور که بر برنامه هسته ای ایران متمرکز می شود، باید حقوق بشر را نیز به یک اولویت تبدیل کند. هنگام برگزاری نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو در ماه آینده، واشنگتن و اتحادیه اروپا باید خواستار تصویب یک قطعنامه شوند که در آن شیوه بررسی موارد تخطی از حقوق بشر در ایران در سال های گذشته تدوین شده باشد. باید از طریق ارسال یک نماینده ویژه سازمان ملل به ایران و نیز از طریق کمک به ایرانی ها و از جمله روزنامه نگارانی که مجبور به ترک کشورشان شده اند، فشار را بیشتر کرد.
زمان از اهمیت حیاتی برخوردار است. اکنون چندین زندانی سیاسی در نوبت اعدام قرار گرفته اند و به نظر می رسد سرکوب شدید معترضان در اولین سالگرد انتخابات بحث انگیز ریاست جمهوری در راه باشد. مردم معمولی دنیا می توانند برای نشان دادن پشتیبانی خود از مردم ایران در راهپیمایی هایی که برای تاریخ 12 ژوئن در تعدادی از شهرهای سراسر دنیا تدارک دیده شده، شرکت کنند. ضمناً آنها می توانند با گروه های حقوق بشر همکاری کنند و در همایش های اینترنتی و نامه نویسی به مقامات ایران شرکت کنند. اگر چنین گام هایی با حضور گسترده مردم و به طور مستمر برداشته شود، برای ایران روشن می شود که نمی تواند از زیر بار مسؤولیت شکنجه و زندانی کردن کسانی که به دنبال تحقق حقوق جهانی بشر هستند، شانه خالی کند.
اگر این صداها به اندازه کافی بلند باشند، توسط مردم ایران شنیده می شود و حتی ممکن است به گوش زندانیانی برسد که زیر بار بی عدالتی ها کمر خم کرده اند. شاید آن زندانی ها نیز همان احساس مرا هنگام مطلع شدن از وجود تلاش ها برای آزادی ام پیدا کنند: احساس قدرتمند شدن.
منبع: واشنگتن پست- 13 مه
- رکسانا صابری نویسنده این مقاله به مدت 100 روز در ایران زندانی بود. کتاب وی تحت عنوان “بین دو دنیا: زندگی من و اسارت در ایران” از سوی انتشارات هارپر کالینز به چاپ رسیده است. این کتاب به شرح تجارب او و داستان های هم بندهای سیاسی او در زندان می پردازد.
