بازنگری دربازیگری…
آرام جعفری متولد بهمن ماه 1359 است.تحصیلات او در زمینه رشته نقاشی بوده وامروزه به عنوان یکی از بازیگران موفق سینما وتلویزیون فعالیت می کند… با گفت و گویی داشته ایم از زیر و بم دنیای هنر و شهرت که می خوانید…
بازیگری، نقاشی، مجری گری. درهرسه زمینه فعالیت داشته اید ودارید. باید شمارا به عنوان هنرمند کدام رشته تعریف کنیم؟
درهررشته ای که توانایی بیشتری ازمن دیدید. این موضوع را باید مخاطبان مشخص کنند نه من…
پس اگر موافق باشید دررابطه با کاری حرف می زنیم که عمده مردم شما رابا آن می شناسند: بازیگری. موافقی؟
موافقم.
مثل همه بازیگرهای دیگر این کاراز بچگی برای شما هم عشق بود؟
بله.بازیگری از دوران کودکی اگر نگوییم برای همه مردم که اغلب قریب به اتفاق یک عشق است.همه آدم ها دوست دارند تا دنیای بازیگری را تجربه کنند.دیده شوند ومشهور.
پس شما هم برای شهرت به بازیگری آمدید؟
هرکسی می گوید یکی از علاقه هایش برای بازیگری غیرازشهرت است دروغ می گوید. به هرحال بازیگری هنری است که شهرت رادرجیب می گذارد واین دوست داشتنی است.اما درمورد من نه تنها این قضیه که آزمایش درقالب فردی دیگرشدن برایم جذابیت دارد.
بازیگری را ازچندسالگی شروع کردید و اولین مشوق های شما چه کسانی بودند؟
از 14 سالگی بود که به این رشته علاقه نشان دادم.خانواده ابتدا اصلا موافق نبودند اما به تدریج رضایت آنها را به دست آوردم.سعی کردم خطوط قرمزها را رعایت کنم تا اعتمادسازی بزرگان خانه درباره این کار به وجودآید.بنابراین موفق شدم وبرای گذران دوره های ابتدایی بازیگری نزد خانم پرستوگلستانی رفتم.
درمورد اولین کارتصویری که بازی کردید توضیح می دهید؟
بله. یک تله فیلم نود دقیقه ای بود.پخش نشد اما شاید بهترین تجربه من بود.استرس های زیادی داشتم.گاهی اوقات سکانس ها وپلان ها را خراب می کردم.کارگردان بسیار خوبی داشتم وصبور.به من کمک می کرد تا در بهترین حالت جلوی دوربین قرار بگیرم.درآن فیلم خیلی چیزهارا به دست آوردم.
چرا پخش نشد؟
نمی دانم. درمرحله فنی متوقف شد ومثل اینکه درمجموع پرونده آن بسته شد.
نقش هایی که بازی می کنید چه ویژگی هایی برای انتخاب دارند؟
گروه تولیدی یک فیلم برایم مهم تر ازنقش هاهستند.البته این گونه نیست که اصلا به نقش توجه نداشته باشم اما واقعیت این است که بهترین نقش پیشنهادی با گروه ضعیف نتیجه منفی خواهد داشت.بنابراین حتما درکنارفیلمنامه روی گروه مجری هم مطالعه می کنم.
با بازیگری تکنیکی برخورد می کنید یا حسی؟
هردوباهم کارآیی دارند.بازیگرباید به گونه ای تربیت شده باشد که هردو را باهم درچنته داشته باشد.هردو نوع آنها دریک اثر هنری به کارهنرپیشه می آید.
تحصیلات شما در رابطه با رشته نقاشی بوده است.این رشته تا چه حدی دربازیگری تاثیرگذار است؟
همه تخصص ها ومهارت هایی که یک بازیگر دارد درهنرش کارآیی دارد.بازیگری که جوشکاری بلد است یک قدم جلوتر از آن هنرپیشه ای است که آن را نمی داند. بازیگری که موسیقی می داند چند پله جلوترازدیگران است. به دلیل اینکه او قابلیت هایی دارد که دیگران ندارند ومی تواند کارهایی را از خود ارائه دهد که فلان هنرپیشه توانایی آن را ندارد.نقاشی هم برای من همینطور است.علاوه برتاثیرات روحی وبصری می تواند دربسیاری از سکانس ها کارآمد باشد.
به عنوان یک بازیگر جوان،روند بازیگری سینما وتلویزیون را درایران چگونه ارزیابی می کنید؟
با توانایی هایی که درزمینه بازیگری درایران وجوددارد حدس می زنم که درآینده کمترین مشکلات را داشته باشیم.به شرط آنکه نگرش در مدیریت ها تغییر کند و شایسته سالاری به حد مطلوب خود برسد.واقعیت این است که افراد زیادی هستند که درپشت درب های بسته تصویر باقی مانده اند.افرادی که هنوز برای آنها فرصت به وجودنیامده است.اینها هم به شیوه های عملی وهم به گونه های عملی بازیگری اشراف دارند.گفتن ندارد که خلاقیت های نمایشی گوناگون هنرمندان ما زمانی به سامان بوده وازارزش های مثبت وماندگار برخوردار خواهند بود که زیربنای تئوری محکمی داشته باشند وبه درستی این مهم به دست نمی آید مگر به یاری آموزش درست ،استادان فرهیخته،وجود منابع موثق که باب نظریات نوین یا بحث های تازه را بگشاید.
ما باوجود همه اینها وقتی به بازی بازیگران تلویزیون ویا حتی بعضا سینما دقت می کنیم می بینیم که نوعی تصنع دررفتارها وجوددارد وهمان نوع بازیگری سبب می شود که وضعیت مخاطبان ما به گونه ای رقم بخورد که کمتر به سراغ آثار ایرانی بروند.آیا این افرادی که به عنوان هنرپیشه دربرابر دوربین قرار می گیرند از حداقل مطالعاتی که شما می گویید بهره نمی برند؟
همه بازیگرها این حس را به شما انتقال می دهند؟
همه آنها نه.اما با نگاهی گذرا به وضعیت تلویزیون می بینیم که اکثریت این گونه اند.
به نظر من دررابطه با مقوله بازیگری زبان ها ومباحث زیادی وجوددارد وهریک از دیدگاه خاصی نوشته یا گفته شده اند.مشکل این است که نظریه پردازان فقط برای نظریه پردازان سخن می گویند ومخاطب اهل عمل فقط برای مخاطب اهل عمل هستند.کمتر دیده شده که آن ها برای یکدیگر حرف بزنند.اینها باعث فاصله ومحدودیت می شوند.
شما تا چه میزانی دربرابر بازیگری خود قضاوت می کنید؟
شما وقتی یک عکس را از خودتان می بینید هزار نوع ایراد و اشکال برآن می گذارید.من هم درمورد عکس هایم این گونه هستم.وسواس کاری متعلق به افرادی ست که وجدان کاری دارند وآنانی که وجدان کاری دارند حتما تلاش می کنند تا درمورد نحوه کارشان اصلاحات به وجود بیاورند.
برای بازیگرلحظات بازنگری چگونه به وجود می آید؟
لحظات بازیگری برای بازیگران وقتی است که عمل واندیشه دربینشی متبلور می شود که عمل وفن اجرایی او را روشن وآنها را مجسم می کند.
شما درزمینه ژانرهای کمدی هم تجربه دارید. بازهم به این شکل کاری روی می آورید؟
بله.من درمجموعه”زیرآسمان شهر”بازی می کردم.آن کار قابلت های زیادی به عنوان بازیگر برایم داشت.حتما اگر فرصت به وجود بیاید کار می کنم.