«موسیقی» نقش پررنگی در آن روزهای «سبز» سال ۱۳۸۸ داشت. چه آن زمان که «تفنگت را زمین بگذار» را می‌شنیدیم و چه آن موقع که به یاد «علی کوچلو»یی می‌افتادیم که حالا بزرگ شده و در تظاهرات‌های اعتراضی کشته شده بود. ما با هم «سر اومد زمستون» را می‌خواندیم؛ زیر لب «طاقت بیار رفیق» را نجوا می‌کردیم و گاهی می‌خواندیم:
هنوزم توی روزی که ندا روی زمین افتاد/ یه سبز ساده می پوشم بدون حرف و بی فریاد…
آنهایی که سال ۱۳۸۸ کف خیابان‌های ایران بودند به خاطر دارند که چه روزهایی بود. روزهایی که «همه» با هم بودیم. آن روزها صحنه‌ها و رویدادهایی می دیدیم که هیچ وقت تصورش را هم نداشتیم. در آن روزهایِ «درد مشترک»، هنرمندان چسب این اتحاد را با آثارشان تقویت می‌کردند.
هر روز و به شکل‌های مختلف شاهد یک اثر هنری جدید بودیم که این حرکت اعتراضی را به تصویر می‌کشید و هنرمندانی بودند که با مردم همراه شدند.
در این مطلب به یادآوری برخی از ترانه‌های مرسومِ روزهای سبز می‌پردازیم:
محمدرضا شجریان – تفنگت را زمین بگذار
آریا آرام نژاد - دلتنگی
داریوش – خون بازی (آخرین سنگر سکوته)
سیاوش قمیشی - طاقت بیار رفیق
فرامرز اصلانی – برای همه نداهای ایران
آریا آرام نژاد – علی برخیز
کیوسک - تقصیر من بود
جانی بی و علی اسکندریان - شکوه آزادی با ماست
اندی و جان بان جووی - با من باش
بائز - ما پیروز می شیم (به زبان فارسی)
مهسا وحدت و سام مک کلین - سکوت
شادمهر عقیلی - آزادی
