آنخلس اسپینوسا
یک روز اعلام عزای عمومی. ارسال پیام های تسلیت به مردم ونزوئلا. و حضور محمود احمدی نژاد برای مراسم تدفین هوگو چاوز. مقامات جمهوری اسلامی فقدان هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا و متحد اصلی این کشور در آمریکای لاتین را به خوبی احساس کرده اند. با این حال، مواضع پرهیجان ضدامپریالیستی چاوز و احمدی نژاد اغلب مواضع مشترک دو کشور را در زمینه تولید انرژی و همکاری های صنعتی تحت الشعاع قرار می داد.
احمدی نژاد در پیام تسلیتی که برای نیکولاس مادورو، جانشین رییس جمهور ونزوئلا، فرستاد اعلام کرد: “در نهایت تأثر این حادثه غم‌انگیز را به همه ملت‌ها و ملت بزرگ ونزوئلا و خانواده محترم ایشان و جناب‌عالی تسلیت عرض می‌نمایم.” در متن این پیام که از مادورو به عنوان “جانشین واقعی رییس جمهور ونزوئلا” نام برده شده آمده است که “ونزوئلا فرزندی برومند و شجاع، و جهان رهبری خردمند و انقلابی را ازدست داد […] که در برابر تمامی فشارها و اقدامات دشمن ایستادگی کرد”.
احمدی نژاد در بخش دیگری از پیام خود که آن را تحت عنوان “دوست و برادر شما” امضاء کرده می نویسد: “هوگو چاوز نماد همه مبارزان و انقلابیون در تاریخ پرافتخار و البته غم بار آمریکای لاتین، و تجلی روح آزادگی مردم مظلوم آمریکای لاتین و پرچم برافراشته مبارزات ضداستعماری و عدالت طلبانه و طلایه دار دوستی بین ملت های جهان است.”
جدا از خودشیرینی این دولتمرد ایرانی، نوشته های احمدی نژاد بیشتر نشان از فقدان یکی از متحدان و شرکای اصلی جمهوری اسلامی در صحنه بین المللی دارد تا داشتن ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با او. رفتارها و گرایشات رییس جمهور ونزوئلا در حوالی استوا با رفتارهای دوست ایرانی اش در آن سر دنیا به خوبی همسو شده بود. اگر یکی قرمز می پوشید، دیگری هیچ گاه در کمد لباس هایش غیر از رنگ خاکستری، قهوه ای و سیاه دیده نشده است. در دیدارهایشان نیز صرفاً به تعریف و تمجید از یکدیگر می پرداختند و همدیگر را در آغوش می فشردند.
مواضع “ضدامپریالیستی” آنها، یا به بیان دیگر، خصومت ورزی شان با ایالات متحده، توجیه کننده ظهور این عشق از فواصل دور بود. علی رغم آنکه چاوز مکمل خود را برای به صحنه کشیدن استقلال امپراطوری اش در احمدی نژاد یافت، حتی قبل از به قدرت رسیدن اش نیز درتلاش بود تا به ایران نزدیک شود.
اولین دیدار او از تهران به سال ۲۰۰۱ بازمی گردد که محمد خاتمی رییس جمهور ایران بود. خاتمی اصلاح طلب نیز سه بار به ونزوئلا سفر کرد که آخرین آن در سال ۲۰۰۵ انجام شد؛ درست قبل از اینکه منصب خود را به جانشین جنجال آفرین اش تحویل دهد. در آن زمان، رییس جمهور ونزوئلا او را “آزاد کننده” نامید و از او به عنوان “مبارز خستگی ناپذیر نهضت های برحق در جهان” یاد کرد.
اعداد و ارقام به خوبی منعکس کننده این رابطه اند. تجارت دوجانبه میان دو کشور از ۱۸۹ هزار دلار در سال ۲۰۰۱ به ۵۰ میلیون دلار در سال های اخیر افزایش یافت. هر دو کشور در سال ۲۰۰۸ اعلام کردند که یک سری پروژه های همکاری در زمینه انرژی، کشاورزی، مسکن، و زیرساخت ها را در دستور کار قرار داده اند. برآورد می شود که سرمایه گذاری های ایران در ونزوئلا به ۴ میلیارد دلار می رسد. بسیاری از جوانان ایرانی به دلیل آگهی های استخدام و شغل های پرآینده در کلاس های زبان اسپانیایی ثبت نام کرده اند. ولی همان طور که پروازهای مستقیم میان تهران و کاراکاس برقرار شد [که البته در سال ۲۰۱۰ لغو گردید]، واقعیت را اغلب می توان در شیوه سخنرانی سران این دو کشور یافت و هیچ کس نمی تواند به دقت بگوید که از تمامی سخنان اعلام شده آنها چند مورد به واقع به مرحله اجرا گذاشته شده.
سایت های رسانه های ایرانی [که تحت کنترل حکومت این کشورند] پوشش خبری گسترده ای را برای مرگ رییس جمهور ونزوئلا انجام داده اند. خبرگزاری ایرنا که خبر سفر احمدی نژاد به کاراکاس را منتشر کرد، عکس های متعددی را در سایت خود قرار داد. شبکه انگلیسی زبان پرس تی وی که به طور مستقیم زیر نظر رهبر جمهوری اسلامی فعالیت می کند نیز به نوبه خود خاطرنشان کرد که “ونزوئلا ایالات متحده را به آلوده کردن چاوز به ویروس سرطان متهم کرده است”.
منبع: ال پائیس، ۶ مارس
