سایت انجمن فارین پالیسی [سیاست خارجی] که از نیویورک منتشر می شود در آخرین شماره خود با چند روزنامه نگار زن ایرانی مصاحبه هائی انجام داده و به معرفی آن ها و فعالیت هایشان پرداخته است.
مصاحبه ای که در ادامه می آید آقای رضا اخلاقی با آسیه نامدار خبرنگار CNN انجام داده است.
کجا به دنیا آمدید؟ ممکن است لطفا راجع پیشینه خانوادگی و میزان تاثیر آن بر شما برای انتخاب روزنامه نگار به عنوان حرفه تان بفرمایید؟
من در پاکستان به دنیا آمدم. در آن زمان پدرم در بانک جهانی کار می کرد و به همراه مادر و خواهرم به کراچی آمده بود. ما چند ماه بعد از تولد من به تهران بازگشتیم. واضح است که خاطراتی از آن شهر و آن روزگار ندارم. خانه من تا زمان انقلاب ۱۹۷۹در تهران و ایران بود. من در یک خانواده مملو از عشق بزرگ شدم. در خانه همیشه باز بود و خویشاوندان و دوستان به خانه ما می آمدند و می رفتند. پدر و مادرم در تحصیلات من جایگاه به سزایی داشتند.
انقلاب در ایران همه چیز را عوض کرد. وقتی دوازده سالم بود به شمال کالیفرنیا مهاجرت کردیم. زبان انگلیسی ام روان نبود و بحران گروگان گیری باعث نمی شد در مدرسه محبوب باشم. روزهای دردناک و تنهایی در مدرسه گذراندم. و بعد تازه دریافتم مردم چقدر راجع به ایران اندک می دانند. فکر می کنم آن لحظه ای بود که گفتم “آها” و باعث شد تا به دنیای ژورنالیسم پا بگذارم.
لطفا راجع به مسیر روزنامه نگاری تان بگویید. چه مدتی با سی ان ان بوده اید و مسئولیت شما در آنجا چیست؟
بخش”عناوین اصلی خبر” CNN اولین کار من خارج از کالج بود. ۲۳ سال پس از آن، من هنوز اینجا هستم.
در سال ۱۹۸۹ به کار وارد شدم. جوان بودم با کلی انگیزه و جاه طلبی. عاشق نوشتن بودم و هدفم این بود که نویسنده بشم. چند سالی وقت برد اما به هدف رسیدم. شب‌های کار جنون آسا بود که ساعت ۳ صبح به سوی دفتر کار رانندگی می کردم. هر تلاشی منجر به نتیجه ای می شود، چنان که چند سال بعد مجری برنامه ای با عنوان “ گزارش جهان” بودم. به نوشتن برای “عناوین اصلی خبر” ادامه دادم تا زمانی که در برنامه آخر هفته ها پایم محکم شد. در سال های اخیر جایگاهم در CNN بین المللی محکم شده و برای سایت CNN هم مقاله می نویسم. کار کردن برای شش یا هفت روز در هفته امری غیر عادی نیست. در همه این سال ها و تغییرات، کار اصلی ام را به عنوان نویسنده ارشد در HLN حفظ کردم. این جا، جایی است که نیمی از زندگی ام را در آن سپری کرده ام.
تحصیلات شما چیست؟
لیسانسم را از دانشگاه برکلی گرفتم و به طوری جدی در نظر دارم به دانشگاه برگردم و فوق لیسانس بگیرم تا روزی تدریس کنم.
به عنوان یک روزنامه نگار حرفه ای آیا توانسته اید با سرعت تکنولوژی که بر کار و صنعت شما تاثیر گذاشته تطبیق پیدا کنید؟
بیشتر از همه باید بگویم ما مجبور هستیم. نمی گویم که من دقیقا وقتی تکنولوژی تازه ای می آید طرفدارش می شوم، اما به خوبی از پس آن بر آمده ام. دخترهای 12 و 17 ساله ام احتمالا خیلی بیشتر از من می دانند، آن ها معلمان خوبی بوده اند.
کدام چهره ها در برایتان الهام بخش بوده اند؟ چه تاثیری بر حرفه تان گذاشته اند؟
همسرم و دخترانم که همیشه به من یادآوری کرده اند چه چیزی در زندگی اهمیت دارد. همچنین زنان و جوانان شجاع و انعطاف پذیر ایران که جانشان را برای آزادی به خطر می اندازند. موسس سی ان ان ، تد ترنر، دیگر چهره الهام بخش است ، به خاطر نگاه و بشر دوستی اش.
آیا با جامعه ایرانی- آمریکایی ها هم در ارتباط هستید؟
سعی می کنم، متاسفانه شغل بی قرار و زندگی خانوادگی ام وقت چندانی برایم باقی نمی گذارد ، اما در گذشته در برخی از مراسم جمع اوری اعانه و مناسبت ها برای ایرانی – آمریکایی ها شرکت کرده ام. اگر موردی باشد که به ان علاقه مند باشم، همه تلاشم را می کنم که در انجا باشم.
به نظر شما چه چیزی باعث می شود تا زنان ایرانی – آمریکایی به اقلیتی ویژه و موفق در آمریکا تبدیل شوند؟
زنان و مردان ایرانی امریکایی اخلاق و انگیر کاری قابل توجهی در هر گوشه جهان دارند. ما از ایرانی های فاضلی می شنویم که در زمینه کاری شان از آکادمی تا تکنولوژی، هنر و علم موفق شده اند. به شدت تحصیل کرده هستند و نامی برای خودشان دست و پا کرده اند. این باعث می شود به ایرانی بودن افتخار کنم. مخصوصا وقتی که ایرانی هایی را می بینیم که با وجود شهرت و ثروت هنوز متواضع مانده اند.
به نظرتان بهار عربی چقدر بر وضع زنان در دنیای عربی/اسلامی تاثیر گذار است؟ آیا خوش بین هستید؟
من ذاتا خوش بین هستم. امیدوارم بهار عربی شروعی باشد برای کاری بزرگتر به همراه پیامدهایش در منطقه. چه در تهران و چه در دمشق ، مردم می خواهند شنیده شوند، آن ها صلح ثبات و آزادی می خواهند.
تصویری که از ایران ده سال بعد در ذهن دارید چگونه است؟
یک ایران حقیقتا دموکراتیک.
منبع : انجمن سیاست خارجی
