تارا بهرام پور
اعضای جامعه ایرانی خارج از کشور ظرف هفته گذشته چیزهای زیادی آموختند: آنها تمام روز به اینترنت خیره بودند و ناگهان در برابر مردان ریشوئی که قبلاً اهمیتی به آنها نمی دانند به صاحب نظرو تحلیلگر تبدیل شدند.
همزمان با سرازیر شدن جمعیت ایران به خیابان ها برای اعتراض به انتخاباتی که آنرا تقلبی می دانستند، ایرانی های خارج از کشور نیز شب ها تا دیر وقت بیدار می ماندند تا وقایع غم انگیز را به صورت آنلاین دراینترنت، تیوتر و کلیپ های ویدیوئی دنبال کنند. آنها برای کشوری که برخی از آنها حتی فرصت دیدار از آن را نداشته اند، با علاقه ای که بسیاری حتی از وجود آن آگاه نبودند، نگران و وحشت زده بودند.
حسین بنائی، فارغ التحصیل 28 ساله از دانشگاه براون، نسبت به سرنوشت نظام ایران چنان بی تفاوت بود که برای انتخاب رئیس جمهور کشوری که 13 سال پیش آنجا را ترک کرده، در انتخابات هفته گذشته شرکت نکرد. با این حال، مانند بسیاری دیگر تحت تأثیر وقایعی قرار گرفت که بدنبال انتخابات رخ داد. او گفت: “هرگز این همه مردم خارج از کشور را ندیده بودم که با حساسیت، فرآیندهای سیاسی را دنبال کنند. امیدوارم این رخداد، رژیم را به خود آورد.”
بعضی از صحنه ها نظیر تصاویر کتک خوردن و تیر خوردن معترضان آزار دهنده بود. لحظات احساسی نیز وجود داشت، نظیر لحظه ای که تظاهرکنندگان یک پلیس را محاصره کردند و از او می پرسیدند آیا عربی حرف می زند یا فارسی. این در عکس العمل به برخی شایعات بود که شبه نظامیانی از کشورهای عربی برای جایگزینی نیروهای پلیسی آورده شده اند که حاضر به شلیک به سوی مردمشان نیستند.
در این کلیپ ویدیوئی، مرد پلیس نیشخندی می زند و می گوید “فارسی” و سپس تظاهرکنندگان از او می پرسند به چه کسی رأی داده است.
احساسات موجود، چنان تأثیری بر بسیاری از ایرانی ها گذاشت که حدود یک میلیون از ساکنان آمریکا به شیوه ای که نظیر آن هرگز رخ نداده، به این نیرو ملحق شدند. ایرانی ها از زمان برگزاری انتخابات مورد مناقشه در تاریخ 22 خرداد، هر روز در اعتراضات و گردهمائی های شهرهای مختلف در گوشه و کنار دنیا شرکت کرده اند.
بابک طالبی 29 ساله از مک لین که سازمان دهندۀ یک گروه بزرگ در وب سایت (whereismyvote.org) است، گفت آنها از مردم داخل ایران الهام می گرفتند. بابک گفت: “ما با خودمان گفتیم، باز هم جمهوری اسلامی تقلب کرد. اما بعدش وقتی معلوم شد مردم داخل ایران نمی گذارند قضیه بدون اعتراض فیصله پیدا کند، با خودمان گفتیم باید یک کاری کرد.”
بسیاری از ایرانی های سراسر دنیا در وب لاگ ها و فیس بوک عکس خود را با تصویر سبز رنگی از این جمله که “رأی من کجاست؟” عوض کرده اند. همان رنگی که مشخصۀ همایش انتخاباتی میرحسین موسوی بود. با این حال، بسیاری از ایرانی های خارج می گویند آنها بیشتر به خاطر مردم ایران که خطرات بسیاری را به نام دموکراسی به جان خریده اند متحد شده اند تا اینکه برای حمایت از یک رهبر سیاسی خاص گردهم آمده باشند.
در این بین، مجلس نمایندگان آمریکا دیروز با 405 رأی موافق دربرابر یک رأی مخالف سرکوب تظاهرکنندگان در تهران را محکوم کرد. سنای آمریکا نیز به طور یکپارچه علیه سانسور و ارعاب رسانه ها در ایران رای داد.
ایرانی های آمریکا می گویند برای اولین بار از دوستان علاقمند خود به ایران چیزهائی می شنوند و برخی ها از اظهارات غیر ایرانیانیانی که تحت تأثیر تصاویر تظاهرکنندگان جوان در تهران پس از سال ها مشاهده تصویر روحانیون در تلویزیون ها قرار گرفته بودند، شگفت زده شده اند. آنها می گویند یک احساس غرور جدیدی بوجود آمده است، حسی برای پوشیدن تی شرت منقوش به نام “ایران” و یا در دست داشتن یک کتاب “ایرانی” برای نمایش میراثی که قبلاً بسیاری سعی در مخفی کردن آن می کردند.
برای کسانی که سن و سال آنها به درک فضای پرتنش حاصل از بحران گروگانگیری می رسد، این تغییر بسیار آرامبخش است. خانم خانجانی که در تگزاس بزرگ شده است، می گوید: “تمام این سال ها از واکنش مردم وقتی بقهمند ایرانی هستم، نگران بودم. جو بسیار بدی بود، و حالا مثل اعاده حیثیت است. اگر کشورمان به این 30 سال اهریمنی گرفتار نمی شد، به کشورمان خیلی افتخار نمی کردیم؟”
وی افزود: “مخصوصاً وقتی درباره تظاهرات خاموش و پیوستگی که در سازماندهی مردم و انگیزه آنها وجود دارد می خوانم. بله، این ها ایرانی هستند… سرشار از علاقه، پایدار، باهوش. آنقدر جالب است که تمام دنیا به نظاره نشسته است.”
منبع: واشنگتن پست- 20 ژوئن
www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/06/19/AR2009061903356_2.html
