“آرژانتین کریستینا کیرشنر” در کنگره آمریکا به عنوان “یکی از مهم ترین متحدان منطقه ای ایران” شناخته شده. کنگره آمریکا درخصوص تصمیم دولت آرژانتین مبنی بر جلوگیری از حضور آلبرتو نیسمان، دادستان ارشد آرژانتین، در کنگره اظهار داشت که وزارت خارجه نباید این تصمیم را فراموش کند و آن را به مانند یک “سیلی بر صورت” ارزیابی کرد.
به دنبال عدم حضور دادستان ویژه فاجعه بمبگذاری مرکز همیاری یهودیان [آمیا] در کنگره آمریکا که به تصمیم آلخاندرو گیلس کاربو، دادستان کل آرژانتین صورت گرفته، چهار کارشناس دیگر این منطقه در امور ایران، نتیجه تحقیقات خود را به اطلاع نمایندگان دموکرات و جمهوریخواه کنگره رساندند. آنها بار دیگر تصمیم “غیرقابل توضیح” دولت آرژانتین را دایر بر عدم حضور دادستان ارشد این کشور در ایالات متحده مورد انتقاد قرار دادند. این درحالی است که نیسمان در یک یادداشت ۵۰۰ صفحه ای “شبکه اطلاعاتی ایران در آمریکای لاتین برای انجام سوءقصد در منطقه” را محکوم کرده بود و قرار بود بخش هایی از آن را در صحن کنگره قرائت کند. نمایندگان مجلس آمریکا خواستار جزئیات این یادداشت شدند.
شیلا جکسون لی، نماینده دموکرات تگزاس، با حمایت از یک دیپلماسی “تهاجمی تر” با متحدان منطقه دراین خصوص گفت: “من متوجه نمی شوم چرا برخی کشورهای منطقه خواستار به چالش کشیدن ایالات متحده هستند، درحالی که می دانند زمانی که کار با کمک یکدیگر انجام شود، بسیار آسان تر و بهتر انجام خواهد شد.” او گفت که مهم ترین مسأله امنیت مردم آمریکاست.
غیبت “غیرقابل توضیح” دادستان نیسمان یکی از موضوعات تکراری در جلسات دوره ای “کمیته دوم نظارت و مدیریت” در کمیسیون امنیت داخلی مجلس نمایندگان است که در چارچوب “نفوذ فزاینده ایران در نیمکره غربی” مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.
چندین کارشناس و سخنران در این کمیته حضور داشتند: ایلان برمان، از شورای روابط بین المللی؛ بلیز میستال، از مرکز سیاست دوحزبی؛ جوزف هومایر، از مرکز حمایت از جامعه امن؛ و داگلاس فارا، رییس مرکز مشاوره آی بی آی که گزارش انتقادآمیزی در مورد دولت کیرشنر منتشر کرده و دیروز نیز اعتراضاتی را نسبت به سیاست های کاخ صورتی [دولت آرژانتین] در رابطه با ایران وارد نمود.
فارا گفت: “بزرگ ترین متحدان ایران در منطقه بلوک کشورهایی هستند که تحت عنوان «آلبا» شناخته می شوند [بولیوی، ونزوئلا، اکوادور و نیکاراگوئه]، ولی اکنون آرژانتین کریستینا کیرشنر نیز به یکی از متحدان وفادار جمهوری اسلامی تبدیل شده است.”
فارا خاطرنشان کرد که هدف تهران “دست گذاشتن” بر فن آوری هسته ای آرژانتین است. او درعین حال افزود که یکی از اهداف توافق نامه امضاء شده میان ایران و آرژانتین درخصوص سوءقصد آمیا این است که از برخی رؤسای حکومت اصولگرای تهران که در ژوئیه ۱۹۹۴ حمله تروریستی به آمیا را ترتیب داده اند رفع اتهام شود.
مورد دیگری که در کنگره به آن پرداخته شد این بود که نزدیک شدن بوئنوس آیرس به تهران می تواند منجر به کاهش تحریم های اقتصادی توافق شده با واشنگتن شود.
بلیز میستال نیز به نوبه خود گفت: “این طبیعی است که متحدان، به مانند بسیاری از کشورهای منطقه، به یکدیگر ملحق شوند، ولی مشکل بتوان فهمید که موضع آرژانتین در برابر این اتحاد چیست.”
ملاحظات سیاسی نیز در این راستا بسیار مشکل بوده. جف دانکن، نماینده جمهوریخواه و رییس کمیته دوم، دراین خصوص اظهار داشت: “جلوگیری از سفر دادستان نیسان، برای تلاش های ایالات متحده در تضمین امنیت منطقه و همچنین شهروندان آمریکایی به مانند سیلی به صورت است.”
مایکل مک کول، نمیانده جمهوریخواه و رییس کمیته امنیت ملی نیز به نوبه خود افزود: “تصمیم منع سفر ازسوی بالاترین مقامات دولتی آرژانتین صادر شده.” او همچنین یکی از امضاء کنندگان نامه گلایه آمیز به دولت آرژانتین است که در آن به “مأیوس شدن آمریکا” از رفتار دولت آرژانتین اشاره شده.
نزدیک شدن دولت آرژانتین به حکومت تهران باعث ایجاد یک جو بدگمانی و عدم اطمینان در واشنگتن شده.
جکسون لی در ادامه گفت: “ما از حاکمیت کشورها حمایت می کنیم. هیچ کس در اینجا کسی را زیر سؤال نمی برد؛ فقط می خواهیم درخصوص اطلاعاتی که برای امنیت مان ضروری است به مباحثه بنشینیم.”
منبع: لا ناسیون، ۱۰ ژوئیه
