خانواده‌های مجید توکلی، احمد قصابان و احسان منصوری دیروز در حالی با نوشتن نامه‌ای به رییس قوه قضائیه خواستار رعایت قانون را در خصوص فرزندانشان شدند که از سوی دیگر، گزارش تازه ای از شکنجه دانشجویان چپ در زندان منتشر شده است.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر، خانواده‌های سه دانشجوی زندانی دانشگاه امیرکبیر، که با وجود تودیع وثیقه ۸۰ میلیون تومانی همچنان بر خلاف قانون زندانی هستند، در گذشته نیز نامه‌های متعددی را به رییس قوه قضاییه و دیگر مقام‌های مسئول نوشته‌اند که تا کنون پاسخی دریافت نکرده‌اند. این در حالی است که این خانواده‌ها در خصوص گرفتن اقرار همراه با شکنجه از فرزندانشان شکایتی را تنظیم کرده و به هیات نظارت بر حفظ حقوق شهروندی ارائه کرده‌اند که با وجود قول مساعد علیرضا آوایی رییس کل دادگستری استان تهران مبنی بر رسیدگی به این موضوع تا کنون پاسخ قابل توجهی ارائه نشده است.
خانواده‌های مجید توکلی، احمد قصابان و احسان منصوری در نامه خود با یادآوری این که: “اکنون بالغ بر یک سال است که فرزندان‌مان به جرمی که دادستان مدعی آن بوده و دادگاه آن را نپذیرفته در زندان بسر می‌برند” از آیت الله شاهرودی پرسیده اند: “در آستانه نوروز که قاعدتا همه مسوولین و کارگزاران در پی رضایت خالق و کارگشایی مخلوقند، نباید شما به عنوان سکاندار قوه قضائیه اندیشه‌ای بر این کار روا دارید؟”
آنان در ادامه آورده اند: “این رنجنامه خانواده‌هایی است که به‌رغم قانون‌شکنی‌های متعدد مهر سکوت بر لب داشته‌اند و سخن خویش فرو خوردند به این امید که شاید از رهگذار رعایت اصول و توجه به قانون اساسی و حق انسانی ایرانیانی که انتظار و توقع‌شان آن است که از حداقل حقوق شهروندی برخوردار شوند نسبت به آنان این چنین ظلم و بیداد روا نشود.”
نامه خانواده های دانشجویان زندانی امیرکبیر تصریح دارد: “حضرت آیت‌اللـه، در شرایطی که زندانیان مواد مخدر و خطرناک را با وثیقه آزاد می‌کنند، چگونه می‌توان پذیرفت که با وجود اخذ وثیقه از این دانشجویان در حال تحصیل آنان را خلاص نمی‌دارند. حتما شما هم مثل ما معتقدید که قانون باید بدون تبعیض اجرا شود. اما آیا تاکنون پرس‌وجو کرده‌اید که چرا درخصوص این دانشجویان که قرار وثیقه صادر شده و وثیقه تودیع گشته و کارشناس آن را مکفی دانسته باز هم از اجرای قانون سر باز زده‌اند!”
خانواده ها سپس پرسش های زیر را خطاب به رییس قوه قضاییه مطرح کرده اند: “بیاییم به خاطر مسوولیت، به پاسخ وجدان، به احترام قانون، به نگرش انسانی، سوال کنیم که چرا دادگاه تجدیدنظر پرونده را پس از اخذ آخرین دفاع و ختم جلسه همچنان بی‌تصمیم نگه داشته است. چرا مسوولین اجرایی زندان نسبت به اجرای تصمیم قضائی بی‌تفاوتند.”
در انتهای نامه نوشته شده است: “ما امید کامل داریم اگر از سر عدالت و انصاف به این مواضع نگریسته شود و فارغ از هر نگرش غیرقضائی بر پرونده توجه نشود شما هم دستور آزادی این جوانان را در آستانه سال نو تایید خواهید داشت.”
نامه فوق در شرایطی منتشر می شود که کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید) گزارش تازه ای از وضعیت دانشجویان چپ در زندان و شکنجه های اعمال شده بر آن ها منتشر کرده است. در این گزارش ذکر شده است: ”نیروهای وزارت اطلاعات ایران که کنترل بند ۲۰۹ زندان اوین را در دست دارند به روشهای غیر انسانی به منظور سرکوب جنبشهای آزادیخواهانه و برابری طالبانه، روی آورده اند. بعد از بازداشت سری دوم دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب، نیروهای وزارت اطلاعات برای گرفتن زهر چشم از زندانیان تازه وارد و به منظور تحقیر آنان اقدام به برپایی جشن تولد برای یکی از دانشجویان می کنند و همه دانشجویان چپ را مجبور به شرکت در این نمایش می کنند.“
گزارش ادامه می دهد: “در میانه این مراسم و در حالی که دانشجویان سعی داشته اند مخفیانه و با نجوا از حال و روز هم مطلع شوند بهروز کریمی زاده و پیمان پیران دو تن از برجسته ترین نیروهای چپ دانشجویی با چشم بند به میان جمع آورده می شوند. با برداشته شدن چشمبند و مشخص شدن چهره این دو زندانی سیاسی موجی از بهت و غم همگان را فرا می گیرد. اوضاع ظاهری و وضعیت جسمانی این دو نفر به قدری رقت اگیز و اسفبار بوده است که تعدادی از دانشجویان بازداشت شده بی اختیار گریه کرده اند. به گفته یکی از دانشجویان دانشگاه تهران هنگامی یکی از دانشجویان زندانی که سعی داشته است در گوش بهروز کریمی زاده به نجوا مطلبی را بیان کند با خنده ی تلخ این فعال دانشجویی روبه رو شده و رو به دانشجوی زمزمه کننده بیان کرده است که قادر به شنیدن نیست و اگر مطلبی دارد در گوش راست وی گفته شود.“
در بخش دیگری از گزارش در توصیف وضعیت دو تن از دانشجویان زندانی آمده است: “دستهای بهروز کریمی زاده تا آنجا که از آستین بیرون بوده مملو از اثر خاموش کردن سیگار بر بدن بوده است و این صحنه وقتی کامل می شود که دانشجویان زندانی متوجه نوع راه رفتن پیمان پیران شده اند. پیمان پیران تقریبا به جای راه رفتن بر روی زمین می خزیده است و به جای بلند کردن پاها در هنگام گام برداشتن به هر دو پای خود را بر روی زمین می کشیده است. در میانه این به اصطلاح جشن تولد پیمان پیران به یکی از دانشجویان دانشگاه علامه گفته است که کف و مچ هر دو پایش بر اثر ضربات کابل مجروح شده است.“
گزارش می افزاید: “متاسفانه به دلیل رعب و وحشت حاصل از فشارهای دهشتناک نیروهای امنیتی ایران بر دانشجویانی که در روزهای گذشته آزاد شده اند هیچ یک از این دانشجویان حاضر به انجام مصاحبه و یا مطرح کردن کامل آنچه که بر آنان رفته است نیست و حتی محکم ترین این دانشجویان در جواب هر سوال از وضعیت زندان و نوع شکنجه ها تنها به گریه کردن اکتفا می کنند. خبر وضعیت بهروز کریمی زاده و پیمان پیران مربوط به ۲۰ روز پیش بوده و هنگامی مطرح می شود که دو تن از دانشجویان در جلسه ای خصوصی با گریه و نفسهای بریده شده آن را به زبان می آورند و پس از پیگیری شدید تنی چند از حاضران در جلسه و تایید شدن خبر از سوی حاضران در جشن تولد وزارت اطلاعات اکنون به صورت عمومی منتشر می شود. اما متاسفانه این تنها گوشه کوچکی و ناچیز از یک واقعیت تراژیک و تکان دهنده است که شاهدان عینی آن از زیر بار بیان تمام آن شانه خالی می کنند.“
در خاتمه گزارش تصریح شده است: “از تمامی آزادیخواهان و برابری طلبان جهان درخواست می کنیم نسبت به رفتارهای مغایر با حقوق بشر رژیم جمهوری اسلامی سکوت نکرده و برای آزادی تمامی زندانیان عقیده و بیان که در زندانهای جمهوری اسلامی تحت رفتارهای غیر انسانی به سر می برند تلاش کنند.“