می گویند مردی بر لب رودخانه رخت می شست. ناگهان پلنگی را دید که به سوی او می آید. فی الفور طشت را واژگون کرد، و برای ترساندن پلنگ به طشت کوبی پرداخت.
پلنگ وقتی دید مرد با چه ترس وهیجانی بر طشت می کوبد در حالیکه به آرامی از کنار مرد می گذشت گفت: برادر! بیخود به خودت زحمت مده، من پلنگ نقاره خانه ام از این سروصداها بسیار شنیده ام!
حال حکایت آقای روحانی است که در گزارش صد روزه خود، به جای شرح عملکرد دولت در صد روز زمامداریش، کیفر خواست غرایی بر علیه دولت قبلی ارائه می دهد و چنان بر طشت رسوایی دولت احمدی نژاد می کوبد که گویی با مردم از پشت کوه آمده سخن می گوید و کسی نمی داند که هر آنچه بلا از سوی دولت قبلی بر ملت تحمیل گردید با نظررهبری بوده؛ که اگر اعتراضی هم میشد فرمان “کش ندهید ” صادر می کردند و یا اگر با نظر “آقا” هم نبوده دست کم سکوت دستگاه های ناظر بر قوه مجریه باعث بی پروایی دولت قبلی در انجام اعمال مغایر با قانون می شد.از قضا جناب روحانی خود یکی از مسئولین سازمان های ناظر بر اعمال قوه مجریه در زمان دولت قبلی بودند که جز سکوت همتی نداشتند.
بی شک نقد و نظارت بر دولتی که خود مدعی گزارش دادن به ملت است نباید دشمنی و یا غرض ورزی به حساب آید اما در همین آغازبه کار دولت تدبیر که عمر آن به صد روز رسیده هر گونه نقد و یادآوری و تلنگر بردولت آقای روحانی، از سوی طرفداران و حامیان ایشان گناه کبیره محسوب می شود. تا بدانجا که نقاد و منتقد را با انگ هایی چون خائن، جنگ طلب، بیگانه پرست… می نوازند. گویی این سینه چاکان فراموش کرده اند رأی داده اند که ناظر بر عملکرد رئیس‌جمهورباشند و او را ملزم به پاسخگویی نمایند، و نه رای برای هواداری عاشقانه از دولت.
با ختم ماجرای مذاکرات هسته ای که آن هم بنا برافشاگری تونی بلینکن معاون مشاور امنیت ملی آمریکا معلوم شد زمینه توافقات انجام شده در ژنو قبل از انتخاب آقای روحانی بین دولتمردان امریکایی و جمهوری اسلامی در عمان توسط مرد پشت پرده این ماجرا، یعنی سلطان قابوس پایه ریزی شده بود، حال دولت تدبیرآقای روحانی با توهم پیروزی در این بازی و احساس “مصدق بودن” قصد سامان دادن به اوضاع داخلی کشور، از اقتصاد تا مسئله فرهنگ و غیره را دارد.
اما در گزارش صدروزه آقای روحانی که در واقع کیفر خواست بر علیه نظام بوده و نه دولت قبلی (چرا که هر دو دولت قبلی و دولت حاضر، از سوی نظام و رهبری انتخاب و منصوب شده اند)، مطالبی از سوی رئیس جمهور مطرح گردید که نشان ازعدم صداقت آقای روحانی، آن هم در همین اول کار با رای دهندگان سینه چاک او دارد.از جمله ادعای تبدیل ممنوع‌القلم ها به سریع‌القلم شدن از زمان آغاز به کار دولت ایشان که این ادعا را یا باید از سر نا اگاهی رئیس جمهوراز وضعیت قلم بدستان مملکت دانست و یا به کوچه علی چپ زدن ایشان به نیت تحمیق ملت ایران؛ چرا که با وجود نمونه هایی چون شرف آل قلم احمد زید آبادی که برای همه عمر ممنوع القلم و کار مطبوعاتی شده است و یا بانوژیلا بنی یعقوب که صرف نظر از دربند بودن همسر قلم بدست خود بهمن امویی، خود به جرم اطلاع رسانی به ۳۰ سال محرومیت از نوشتن، خانه نشین شده است و صد ها قلم بدست دیگر که از بیم جان به غربت گریخته اند، باید به جناب شیخ گفت، آشیخ حسن ما خود اهل نقاره خانه ایم.