رییس جمهور خود را در نقش انبیا می بیند

نویسنده

po_memarian_01.jpg

‎‎ ‎

امید معماریان‎ ‎

info‎ ‎

ماشاء‎ ‎الله‎ ‎شمس‎ ‎الواعظین‎ ‎روزنامه‎ ‎نگار‎ ‎در‎ ‎تهران،‎ ‎در‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎با‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎تحلیل‎ ‎سفر اخیر‎ ‎رییس‎ ‎جمهور‎ ‎به‎ ‎سازمان‎ ‎ملل و ‏موضع‎ ‎ایران‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎اسراییل‎ ‎می‎ ‎پردازد. وی با اشاره به ادبیات مورد استفاده در سخنرانی رییس جمهور در مجمع ‏عمومی می گوید: “آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎نقش‎ ‎انبیایی‎ ‎برای‎ ‎خود‎ ‎قاپل‎ ‎است” و خاطرنشان می کند: “‏‎ ‎نقش‎ ‎انبیایی‎ ‎کشورها‎ ‎پایان‎ ‎یافته‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎تنها در‎ ‎تعامل‎ ‎و‎ ‎همگرایی‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎نقش‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎ویا‎ ‎منطقه‎ ‎ای‎ ‎ایفا‎ ‎کنند.‏‎ ‎‏” این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید.


shamsolvaezin794.jpg

‎ ‎‎ ‎

‎ ‎دوهفته‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎بازگشت‎ ‎محموداحمدی‎ ‎نژاد‎ ‎از‎ ‎سفر‎ ‎به‎ ‎سازمان‎ ‎ملل، دستاوردهای‎ ‎آن‎ ‎و بازتابش‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎نخبگان‎ ‎سیاسی‎ ‎و اجتماعی‎ ‎را‎ ‎چگونه‎ ‎ارزیابی‎ ‎می‎ ‎کنید؟‎ ‎

‎ ‎

مقدمه چینی ها‎ ‎وتبلغات‎ ‎‏ گروه‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎درمورد‎ ‎یک‎ ‎‏”سفر‎ ‎پروتکلی”،‎ ‎خیلی‎ ‎گسترده‎ ‎تر‎ ‎ازواقعیت‎ ‎این‎ ‎سفربود. ‏‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎از‎ ‎دوره‎ ‎ای‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎ریاست‎ ‎جمهوریرسیده در‎ ‎میان‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎کشورهای‎ ‎جهان‎ ‎شخصیتش‎ ‎منزوی‎ ‎است، به‎ ‎دلیل‎ ‎مواضعش‎ ‎وسیاست‎ ‎هایش. بنابراین‎ ‎وقتی‎ ‎در‎ ‎چنین‎ ‎شرایطی‎ ‎قرار‎ ‎می‎ ‎گیرد‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎رهبران‎ ‎جهان‎ ‎در‎ ‎یک‎ ‎مجمعی‎ ‎وارد‎ ‎بحث‎ ‎وسخنرانی‎ ‎می‎ ‎شود، احساس‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎یک‎ ‎فرصت‎ ‎خیلی‎ ‎طلایی‎ ‎برای‎ ‎ابراز‎ ‎نظر‎ ‎وپافشاری‎ ‎روی‎ ‎دیدگاههایش به‎ ‎دست‎ ‎آورده. درحالی‎ ‎که‎ ‎اصل‎ ‎سفر‎ ‎رهبران‎ ‎جهان‎ ‎به‎ ‎مجمع‎ ‎عمومی‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎متحد‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎سالانه‎ ‎یک‎ ‎عمل‎ ‎پروتکلی‎ ‎است‎ ‎ونیازی‎ ‎این‎ ‎همه‎ ‎سروصدا‎ ‎وتبلغیات‎ ‎ندارد. حداقل‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎استثنای‎ ‎گروه‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎وحامیانش، در میان‎ ‎نخبگان‎ ‎واساتید‎ ‎دانشگاه‎ ‎وروزنامه‎ ‎نگاران‎ ‎چندان‎ ‎سفر‎ ‎راثمر‎ ‎بخش‎ ‎تلقی‎ ‎نکردند. ‏‎ ‎‎ ‎

اما‎ ‎از‎ ‎طرف‎ ‎دیگر‎ ‎نمی‎ ‎توان‎ ‎منکر‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎به‎ ‎دلیل‎ ‎بازتولید‎ ‎برخی‎ ‎ادبیات‎ ‎فراموش‎ ‎شده‎ ‎دوره‎ ‎جنگ‎ ‎سرد،‎ ‎به‎ ‎ویژه‎ ‎در‎ ‎آفریقا‎ ‎و خاورمیانه‎ ‎و بعضی‎ ‎کشورهای‎ ‎اسلامی‎ ‎طرفداران‎ ‎زیادی‎ ‎پیدا‎ ‎کرده‎ ‎است. به‎ ‎ویژه‎ ‎درمیان‎ ‎نسل‎ ‎جوانی‎ ‎که‎ ‎ادبیات‎ ‎پیشین‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎یاد ندارد. حالا‎ ‎یک‎ ‎رییس‎ ‎جمهوری‎ ‎می‎ ‎آید‎ ‎در‎ ‎سال‎ ‎های‎ ‎آغازین‎ ‎قرن‎ ‎بیست‎ ‎ویکم‎ ‎بحث‎ ‎های‎ ‎مربوط‎ ‎به‎ ۵۰ ‎سال‎ ‎قبل‎ ‎ادبیات‎ ‎رادیکال‎ ‎والگوهای‎ ‎انقلابی‎ ‎گری‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎سوم‎ ‎و‎ ‎ادبیات‎ ‎ردگرایانه‎ ‎علیه‎ ‎آنچه‎ ‎امپریالیسم‎ ‎خوانده‎ ‎می‎ ‎شود را‎ ‎نوسازی‎ ‎می‎ ‎کند.‏‎ ‎در نتیجه،‎ ‎در میان‎ ‎بعضی‎ ‎از‎ ‎مللی‎ ‎که‎ ‎احساس‎ ‎نوعی‎ ‎انزوا‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎باکشورهای‎ ‎پیشرفته، این ‏احساس‎ ‎ایجاد می شود که‎ ‎یک‎ ‎کسی‎ ‎هست‎ ‎که‎ ‎زبان‎ ‎گویایشان‎ ‎شده‎ ‎وبنابراین‎ ‎از‎ ‎او‎ ‎جانبداری‎ ‎وحمایت‎ ‎می‎ ‎کنند. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎پیش‎ ‎از‎ ‎سفرآقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎معاونشان‎ ‎آقای‎ ‎مشائی‎ ‎گفته‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎ملت‎ ‎ایران‎ ‎واسراییل‎ ‎با‎ ‎یکدیگر‎ ‎دوست‎ ‎هستند. ‏با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎موضع‎ ‎گیری‎ ‎های‎ ‎افراد‎ ‎بلندپایه‎ ‎دیگر‎ ‎در‎ ‎رد‎ ‎این‎ ‎سخن‎ ‎و‎ ‎موضع‎ ‎گیری‎ ‎نکردن‎ ‎رییس‎ ‎جمهوری، معلوم‎ ‎نشد‎ ‎که‎ ‎بالاخره‎ ‎این‎ ‎یک‎ ‎تغییر‎ ‎سیاست‎ ‎است‎ ‎یا‎ ‎یک‎ ‎گاف‎ ‎سیاسی. من‎ ‎وقتی‎ ‎از‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎در‎ ‎نیویورک‎ -‎در‎ ‎پایان‎ ‎کنفرانس‎ ‎مطبوعاتی‎ ‎شان - ‏‎ ‎پرسیدم‎ ‎که‎ ‎نظرتان‎ ‎درمورد‎ ‎صحبت‎ ‎های‎ ‎آقای‎ ‎مشائی‎ ‎چیست‎ ‎گفتند‎ ‎که‎ ‎دراین‎ ‎مورد‎ ‎اظهارنظر‎ ‎نمی‎ ‎کنند. با‎ ‎این‎ ‎حال‎ ‎ایشان‎ ‎درسازمان‎ ‎ملل‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎اسراییل‎ ‎مواضع‎ ‎تندی‎ ‎اتخاذ‎ ‎کردند. به‎ ‎نظر‎ ‎شما‎ ‎بالاخره‎ ‎تکلیف‎ ‎ایران‎ ‎با‎ ‎مساله‎ ‎اسراییل‎ ‎چطور‎ ‎خواهد‎ ‎بود؟‎ ‎

‎ ‎نه‎ ‎حرف‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎را‎ ‎سیاست‎ ‎عملی‎ ‎ایران‎ ‎می‎ ‎دانم‎ ‎ونه‎ ‎حرف‎ ‎آقای‎ ‎مشائی. سیاست‎ ‎عملی‎ ‎ایران‎ ‎دررابطه‎ ‎با‎ ‎اسراییل‎ ‎همان‎ ‎چیزی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎بینیم؛ یعنی‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎جنبش‎ ‎های‎ ‎ضدصهیونیستی‎ ‎در سرزمین‎ ‎های‎ ‎اشغالی‎ ‎و‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎حزب‎ ‎الله‎ ‎و ‏در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎ارائه‎ ‎فرمول‎ ‎مبتنی‎ ‎بر‎ ‎اجرای‎ ‎یک‎ ‎رفراندوم‎ ‎درمیان‎ ‎صاحبان‎ ‎اصلی‎ ‎سرزمین‎ ‎تاریخی‎ ‎فلسطین، چه‎ ‎یهودیان‎ ‎چه‎ ‎مسلمانان‎ ‎برای‎ ‎تعیین‎ ‎سرنوشت‎ ‎این‎ ‎سرزمین. این‎ ‎چیزی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎سبد‎ ‎دیپلماسی‎ ‎ایران‎ ‎قرار‎ ‎دارد. ‏‎ ‎‎ ‎

از‎ ‎طرف‎ ‎دیگر‎ ‎به‎ ‎دلیل‎ ‎سیاست‎ ‎عملگرایانه‎ ‎خارجی‎ ‎ایران‎ ‎ما‎ ‎چندان‎ ‎مخالفتی‎ ‎بین‎ ‎ایران‎ ‎وکشورهایی‎ ‎که‎ ‎اقدام‎ ‎به‎ ‎برقراری‎ ‎صلح‎ ‎با‎ ‎اسراییل‎ ‎کرده‎ ‎اند‎ ‎نمی‎ ‎بینیم. بلکه‎ ‎حتی‎ ‎می‎ ‎بینیم‎ ‎که‎ ‎درمورد‎ ‎مصر‎ ‎که‎ ‎امضا‎ ‎کننده‎ ‎قرارداد‎ ‎کمپ‎ ‎دیوید‎ ‎بوده،‎ ‎تمایل‎ ‎ایرانی‎ ‎ها‎ ‎به‎ ‎برقراری‎ ‎رابطه‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎طرف‎ ‎مصری‎ ‎است‎ ‎وروابط‎ ‎استراتژیک‎ ‎با‎ ‎سوریه نیز‏‎ ‎تحت‎ ‎تاثیر‎ ‎مذاکرات‎ ‎غیرمستقیم‎ ‎با‎ ‎اسراییل‎ ‎با‎ ‎میانجی‎ ‎گری‎ ‎ترکیه‎ ‎قرارنگرفته‎ ‎است. در‎ ‎نتیجه‎ ‎می‎ ‎توانیم‎ ‎این طور‏‎ ‎بگوییم‎ ‎که‎ ‎سیاست‎ ‎اصلی‎ ‎ایران‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎اسراییل‎ ‎سه‎ ‎پایه‎ ‎دارد. یک، حمایت‎ ‎از‎ ‎جنبش‎ ‎های‎ ‎ضدصهیونیستی‎ ‎که‎ ‎درحوزه‎ ‎قلمروهای‎ ‎حیاتی‎ ‎واستراتژیک‎ ‎اسراییل‎ ‎حضور‎ ‎دارند و‎ ‎دفاع‎ ‎و حمایت‎ ‎از‎ ‎کشورهای‎ ‎ضد‎ ‎اسراییلی‎ ‎منطقه‎ ‎وخاورمیانه‎ ‎و به‎ ‎صورت‎ ‎مشخص‎ ‎سوریه. دوم،‎ ‎اراپه‎ ‎یک‎ ‎در خصوص‎ ‎کشمش‎ ‎اعراب‎ ‎واسراییل‎ ‎مبتنی‎ ‎بر‎ ‎اجرای‎ ‎رفراندوم.‏‎ ‎سوم،‎ ‎عدم‎ ‎مخالفت‎ ‎ایران‎ ‎با‎ ‎کشورهایی‎ ‎که‎ ‎اقدام‎ ‎به‎ ‎صلح‎ ‎منفردانه‎ ‎با‎ ‎اسراییل‎ ‎می‎ ‎کنند. عملا‎ ‎ایران‎ ‎مخالفتی‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎روندها‎ ‎نمی‎ ‎کند.‏


ایران‎ ‎عملا‎ ‎تمایل‎ ‎به‎ ‎حل‎ ‎مساله‎ ‎فلسطین‎ ‎واسراییل، از‎ ‎طریق‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎ونه‎ ‎از‎ ‎طریق‎ ‎رویارویی‎ ‎وجنگ، دارد. منتها آنگونه‎ ‎که‎ ‎ادبیات‎ ‎سیاسی‎ ‎ایران‎ ‎بیانگر‎ ‎آن‎ ‎است،‎ ‎این‎ ‎باید‎ ‎به‎ ‎نحوی‎ ‎باشد‎ ‎که‎ ‎صلح‎ ‎عادلانه‎ ‎تلقی‎ ‎شود.‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎سفرآقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎بار‎ ‎دیگر‎ ‎یک‎ ‎قطعنامه‎ ‎را‎ ‎درسبد‎ ‎قطعنامه‎ ‎های‎ ‎پیشینی‎ ‎که‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎صادرکرده‎ ‎بود‎ ‎گذاشت. آیا‎ ‎سفروی‎ ‎می‎ ‎توانست‎ ‎از‎ ‎چنین‎ ‎اجماعی‎ ‎جلوگیری‎ ‎کند‎ ‎یا‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎تسریع‎ ‎بخشد؟‎ ‎

‎ ‎

دو‎ ‎ارزیابی‎ ‎دراین‎ ‎زمینه‎ ‎وجود‎ ‎دارد. یکی‎ ‎اینکه‎ ‎صدور‎ ‎قطعنامه‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎ ‎علیه‎ ‎ایران‎ ‎چهارمین‎ ‎قطعنامه‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎ضربه‎ ‎هولناکی‎ ‎به‎ ‎دیپلماسی‎ ‎خارجی‎ ‎دولت‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎تلقی‎ ‎می‎ ‎شود. چون‎ ‎دولت‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎تصور‎ ‎می‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎وقوع‎ ‎بحران‎ ‎گرجستان‎ ‎درقفقاز‎ ‎و‎ ‎کشمکش‎ ‎روسیه‎ ‎وایالات‎ ‎متحده‎ ‎آمریکا‎ ‎بر‎ ‎سرگسترش‎ ‎قلمرو‎ ‎ناتو، در‎ ‎حوزه‎ ‎حیاتی‎ ‎روسیه‎ ‎شکاف‎ ‎جدی‎ ‎افتاده‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎نوعی‎ ‎بازسازی‎ ‎جنگ‎ ‎سرد‎ ‎صورت‎ ‎می‎ ‎گیرد‎ ‎واین‎ ‎کمک‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎به‎ ‎ایران‎ ‎تا‎ ‎با‎ ‎تکیه‎ ‎بر‎ ‎روسیه‎ ‎مجامع‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎برنامه‎ ‎اتمی‎ ‎اش‎ ‎را‎ ‎بدون‎ ‎پذیرش‎ ‎فشار‎ ‎از‎ ‎سوی‎ ‎اروپا‎ ‎وآمریکا‎ ‎به‎ ‎پیش‎ ‎ببرد. ولی‎ ‎ظاهرا‎ ‎روسیه‎ ‎وچین‎ ‎با‎ ‎مجموعه‎ ‎ومنظومه‎ ‎غربی‎ ‎بر‎ ‎سرپرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای‎ ‎ایران‎ ‎اختلاف‎ ‎نظر‎ ‎چندانی‎ ‎ندارد. این‎ ‎عملا‎ ‎نشان‎ ‎داده‎ ‎شد. ارزیابی‎ ‎دوم‎ ‎من‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎ما‎ ‎روش‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎آمریکا‎ ‎را‎ ‎استراتژی‎ ‎پلکانی‎ ‎علیه‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎اصل‎ ‎سیاست‎ ‎خارجی‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎دررابطه‎ ‎با‎ ‎پرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای‎ ‎ایران‎ ‎تلقی‎ ‎کنیم‎ ‎می‎ ‎بینیم‎ ‎که‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎قطعنامه‎ ‎چهارم‎ ‎موفق‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎آوردن‎ ‎اجماع‎ ‎بین‎ ‎الملی‎ ‎برای‎ ‎اجماع‎ ‎تحریم‎ ‎های‎ ‎حاضر‎ ‎ویا‎ ‎تشدیدهای‎ ‎پیشین‎ ‎نشد‎ ‎واین‎ ‎یک‎ ‎ناکامی‎ ‎برای‎ ‎آخرین‎ ‎روزهای‎ ‎جورج‎ ‎بوش‎ ‎درکاخ‎ ‎سفید‎ ‎است. برای‎ ‎اینکه‎ ‎در‎ ‎مقایسه‎ ‎با‎ ‎آنچه‎ ‎که‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎آمریکا‎ ‎انتظار‎ ‎داشت‎ ‎نتوانست‎ ‎به‎ ‎هدف‎ ‎هایش‎ ‎دست‎ ‎پیدا‎ ‎کند‎ ‎واینجا‎ ‎به‎ ‎نفع‎ ‎ایران‎ ‎یک‎ ‎امتیاز‎ ‎ثبت‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎یک‎ ‎قطعنامه‎ ‎شبه‎ ‎بیانیه‎ ‎ای‎ ‎صادر‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎صرفا‎ ‎وحدت‎ ‎خانواده‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎به‎ ‎پرونده‎ ‎هسته‎ ‎ای‎ ‎حفظ‎ ‎کند‎ ‎و‎ ‎علامتی‎ ‎بفرستد‎ ‎به‎ ‎رهبران‎ ‎ایران‎ ‎که‎ ‎خانواده‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎با‎ ‎وجود‎ ‎داشتن‎ ‎بحران‎ ‎های‎ ‎جدی‎ ‎در‎ ‎قبال‎ ‎مساله‎ ‎بحران‎ ‎اتمی‎ ‎ایران‎ ‎بی‎ ‎تفاوت‎ ‎نخواهد‎ ‎نشست‎ ‎وبه‎ ‎سیاست‎ ‎های‎ ‎خودش‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎ادامه‎ ‎خواهد‎ ‎داد. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎یک‎ ‎نکته‎ ‎که‎ ‎درطی‎ ‎مدت‎ ‎حضور‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎درسازمان‎ ‎ملل‎ ‎محسوس‎ ‎بود، نگاه‎ ‎ایشان‎ ‎به‎ ‎داخل‎ ‎بود، ‏درحالی‎ ‎که‎ ‎مخاطب‎ ‎اصلی‎ ‎شان‎ ‎غربی‎ ‎ها‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎خواستند‎ ‎ببینند‎ ‎وی‎ ‎چه‎ ‎پیامی‎ ‎برای‎ ‎غرب‎ ‎دارد. در حقیقت، سخنرانی‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎با‎ ‎سخنرانی‎ ‎شان‎ ‎در‎ ‎شهرهای‎ ‎کوچک‎ ‎یا‎ ‎مناسبت‎ ‎های‎ ‎عمومی‎ ‎درایران‎ ‎تفاوت‎ ‎بسیار‎ ‎اندکی‎ ‎داشت. به‎ ‎نحوی‎ ‎که‎ ‎سخنرانی وی‎ ‎در‎ ‎مجمع‎ ‎عمومی‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎ده‎ ‎دقیقه‎ ‎اختصاص‎ ‎داشت‎ ‎به‎ ‎بیان‎ ‎توصیه‎ ‎های‎ ‎مذهبی‎ ‎مبتنی‎ ‎بر‎ ‎تعالیم‎ ‎شیعه‎ ‎که‎ ‎حتی‎ ‎سنی‎ ‎مذهب‎ ‎های‎ ‎مجمع‎ ‎عمومی‎ ‎هم‎ ‎متوجه‎ ‎صحبت‎ ‎های‎ ‎ایشان‎ ‎نمی‎ ‎شدند،‎ ‎چه‎ ‎برسد‎ ‎به‎ ‎افراد‎ ‎دیگری‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎مذاهب‎ ‎دیگر‎ ‎درجلسه‎ ‎حضور‎ ‎داشتند…‏‎ ‎

‎ ‎

نکته‎ ‎خوبی را مطرح ‏‎ ‎کردید. آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎نقش‎ ‎انبیایی‎ ‎برای‎ ‎خود‎ ‎قاپل‎ ‎است. ‏‎ ‎تازمانی‎ ‎که‎ ‎دولتمردان‎ ‎و‎ ‎روسا‎ ‎ورهبران‎ ‎دنیا‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎نتیجه‎ ‎نرسیده‎ ‎باشند‎ ‎که‎ ‎نقش‎ ‎انبیایی‎ ‎کشورها‎ ‎پایان‎ ‎یافته‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎تعامل‎ ‎و‎ ‎همگرایی‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎نقش‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎ویا‎ ‎منطقه‎ ‎ای‎ ‎ایفا‎ ‎کنند‎ ‎ما‎ ‎شاهد‎ ‎تکرار‎ ‎چنین‎ ‎وضعیتی‎ ‎خواهیم‎ ‎بود. ‏‎ ‎مصرف‎ ‎کننده‎ ‎ادبیاتی‎ ‎که‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎تولید‎ ‎می‎ ‎کند،‎ ‎بخشی‎ ‎جهان‎ ‎اسلام‎ ‎ونیروهای‎ ‎تحت‎ ‎ستم‎ - ‎از‎ ‎دید‎ ‎ایشان‎ -‎است‎ ‎وبخشی‎ ‎هم‎ ‎طرفداران‎ ‎خودش‎ ‎در‎ ‎داخل‎ ‎حکومت‎ ‎که‎ ‎شوق‎ ‎به‎ ‎بازسازی‎ ‎این‎ ‎ادبیات‎ ‎دارد. مصرف‎ ‎کنندگان‎ ‎داخلی‎ ‎و‎ ‎مصرف‎ ‎کنندگان‎ ‎خارجی‎ ‎تحت‎ ‎ستم‎ ‎علاقه‎ ‎مند‎ ‎هستند‎ ‎این‎ ‎ادبیات‎ ‎را‎ ‎بشنوند. اینها‎ ‎کاری‎ ‎از‎ ‎دستشان‎ ‎بر‎ ‎نمی‎ ‎آید‎ ‎جز‎ ‎تشویق‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎به‎ ‎کار‎ ‎بردن‎ ‎هرچه‎ ‎بیشتر‎ ‎این‎ ‎ادبیات‎ ‎برای‎ ‎کاهش‎ ‎میزان‎ ‎تحقیرشدگی‎ ‎این‎ ‎ملت‎ ‎ها‎ ‎در‎ ‎قبال‎ ‎توسعه‎ ‎طلبی‎ ‎های‎ ‎اسراییل‎ ‎علیه‎ ‎کشورهای‎ ‎عربی‎ ‎یا‎ ‎فلسطینی‎ ‎ها. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎گزینه‎ ‎ای‎ ‎که‎ ‎تهران‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎حل‎ ‎مساله‎ ‎اسراییل‎ ‎وفلسطین‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎درچه‎ ‎جایگاهی‎ ‎به‎ ‎لحاظ‎ ‎عملی‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎درمقابل‎ ‎دیگر‎ ‎گزینه‎ ‎های‎ ‎موجود‎ ‎چقدر‎ ‎طرفدار‎ ‎دارد؟‎ ‎

‎ ‎

با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎شکاف‎ ‎هایی‎ ‎دموکراتیک‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎اسراییل‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎سه‎ ‎گروهدر داخل این کشور‎ ‎قابل تشخیص است. درواقع‎ ‎الان‎ ‎سه‎ ‎الگو‎ ‎حول‎ ‎موضوع‎ ‎اسراییل‎ ‎شکل‎ ‎گرفته‎ ‎که‎ ‎خیلی‎ ‎جدی‎ ‎است. یک‎ ‎الگو‎ ‎که‎ ‎اسراییل‎ ‎کشوری‎ ‎است‎ ‎برای‎ ‎همه‎ ‎شهروندانش‎ ‎بدون‎ ‎هیچ‎ ‎گونه‎ ‎تبعیض‎ ‎قانونی‎ ‎یا‎ ‎نژادی. الگوی‎ ‎دوم‎ ‎فلسطین‎ ‎یا‎ ‎اسراییل‎ ‎کشور‎ ‎یاسرزمینی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎حکومت‎ ‎یا‎ ‎ملت‎ ‎آن‎ ‎از‎ ‎دو‎ ‎قومیت‎ ‎شکل‎ ‎گرفته‎ ‎که‎ ‎باید‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎برابر‎ ‎تقسیم‎ ‎قدرت‎ ‎کنند. الگوی‎ ‎سوم‎ ‎هم‎ ‎تشکیل‎ ‎دولت‎ ‎فلسطین‎ ‎در‎ ‎مرزهای‎ ‎سال‎ ۱۹۶۷ ‎است. کشمکش‎ ‎میان‎ ‎طرفداران‎ ‎این‎ ‎سه‎ ‎الگو‎ ‎در‎ ‎فلسطین‎ ‎و‎ ‎اسراییل‎ ‎زیاد‎ ‎است. حتی‎ ‎ایهود‎ ‎المرت‎ ‎در‎ ‎سخنرانی‎ ‎اخیر‎ ‎خود‎ ‎در‎ ‎کابینه‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎اسراییل‎ ‎بلندی‎ ‎های‎ ‎جولان‎ ‎وکرانه‎ ‎اختری‎ ‎رود‎ ‎اردن را واگذار نکند‏‎ ‎در‎ ‎آینده‎ ‎شاهد‎ ‎وضعیتی‎ ‎خواهیم‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎باید‎ ‎تصمیمات‎ ‎دردناک‎ ‎تری‎ ‎بگیریم. ‏‎ ‎‎ ‎

بنابراین‎ ‎گزینه‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎چندان‎ ‎سورالیستی نیست و‏‎ ‎طرفدارانی‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎سو‎ ‎وآن‎ ‎سوی‎ ‎جهان‎ ‎دارد. اما‎ ‎مشکل‎ ‎جای‎ ‎دیگری‎ ‎است. صاحبان‎ ‎تاریخی‎ ‎فلسطینی‎ ‎و‎ ‎اتحادیه‎ ‎عرب‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎تیپ‎ ‎الگوها‎ ‎دست‎ ‎برداشته‎ ‎اند‎ ‎ورفته‎ ‎اند‎ ‎فرمول‎ ‎کنفرانس‎ ‎مادرید‎ ‎سال‎ ۱۹۹۱ ‎را‎ ‎دنبال‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎که‎ ‎موضوع‎ ‎صلح‎ ‎درقبال‎ ‎زمین‎ ‎را‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎کند. اگر‎ ‎چه‎ ‎اسراییل‎ ‎آماده‎ ‎پذیرش‎ ‎این‎ ‎فرمول‎ ‎نیست،‎ ‎چراکه‎ ‎باید‎ ‎شهرک‎ ‎های‎ ‎یهودی‎ ‎نشین‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎فلسطینی‎ ‎ها‎ ‎بدهد، قدس‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎به‎ ‎آنها‎ ‎بازگرداند‎ ‎واز‎ ‎این‎ ‎قبیل‎ ‎موضوعات. بنابراین‎ ‎ایران‎ ‎یک‎ ‎الگو‎ ‎دارد‎ ‎اتحادیه‎ ‎عرب‎ ‎هم‎ ‎الگوی‎ ‎خودش‎ ‎را. با‎ ‎توجه‎ ‎الگوهای‎ ‎مختلف، ‏‎ ‎در‎ ‎آینده‎ ‎نزدیک‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎حل‎ ‎مساله‎ ‎موجود‎ ‎نتیجه‎ ‎ای‎ ‎گرفته‎ ‎نخواهد‎ ‎شد. ‏