نوید احمدی
“اگر قیمت میوه وسبزی، گوشت و حبوبات به همین صورت بالا برود وای به حال شب عید”. این جمله ای است که پیر مردی بازنشسته در اعتراض به بالا بودن قیمت میوه و حبوبات و کالاهای اساسی مورد نیاز مردم در واحد عرضه میوه و سبزیجات شهرداری در خیابان جمالزاده می گوید.
او که حقوق دریافتی اش را 212 هزار تومان اعلام می کند، اضافه می کند: “یکباره بگویند، مردم هیچ چیز نخورند. نان و پنیر هم نمی شود خورد”.
موج گرانی که از حدود یک سال قبل آغاز شده، از مهر ماه وارد فاز جدیدی شد. بسیاری از کالاهایی که خانواده ها تقریبا هرروز و یا یک روز در میان باید خریداری کنند با افزایش قیمت مواجه شد. حبوبات، از جمله لپه، عدس، نخود، انواع لوبیا و در ادامه تخم مرغ، سبزی، سیب زمینی، پیاز، خیار و گوجه فرنگی ازجمله کالاهایی بودند که یکباره قیمت شان بالا رفت. انواع میوه هم با چند روز تاخیر پس از اینها در صف افزایش قیمت بودند تا جایی که حدود 70 تا بیش از 400 درصد به قیمت انها افزوده شده.
قیمت گوجه فرنگی که در مهرماه از حدود 200 تومان در پایین شهر تا 350 تومان در مناطق بالای شهرعرضه می شد اکنون به حداقل هزار تومان و تا 2500 تومان در مناطق بالایی شهر رسیده است.
بسیاری از میوه فروشان و حتی خانواده ها با طنز تلخی عنوان می کنند: “اگر برای میهمانمان به جای موز، پرتقال، کیوی، نارنگی و… گوجه فرنگی بیاوریم بسیار بهتر و آبرومندانه تر است چون او متوجه می شود چه بهایی را برای خریدش پرداخت کرده ایم”.
اما هنوز دولت و مقام های مسوولان هر گونه افزایش قیمت را در این زمینه ها تکذیب می کنند. میر کاظمی، وزیر بازرگانی رسما به خبرگزاری ها گفت: “هیچ افزایش قیمتی در مرکبات نداشته ایم”. آن هم درست در روزهایی که قیمت یک کیلو پرتقال متوسط حتی در جنوب شهر هم ارزانتر از هزار تومان نیست.
اما در این میان قیمت گوجه فرنگی یک چیز دیگر است؛ حالا دیگر گوجه فرنگی هم به کالایی لوکس بدل شده است. حتی در میوه فروشی های پائین شهر گوجه های سبز و زرد رنگ حدود 1200 تومان قیمت گذاری شده است. این در حالیست که قیمت یک کیلو موز وارداتی که بسیار رسیده وشیرین هم باشد و بقول معروف یک خال سیاه هم روی آن نباشد بیشتر از 750 تومان نیست.
برخی از میوه فروشان علت این گرانی را نرسیدن گوجه های جنوب کشور به بازار می دانند که معمولا هر سال در اواخر دیماه وارد بازار می شدند. به نظر آنها سردی هوا مانع از رسیدن به موقع گوجه فرنگی شده است. یکی از غرفه داران میدان بار تهران در این مورد می گوید: “علت گرانی فقط یک چیزاست، کشاورز اکنون گوجه فرنگی برای فروش ندارد”.
وی در مورد گوجه فرنگی مناطق گرمسیری جنوب نیز می گوید: “امسال اصلا کشاورزان جنوب از کاشت گوجه فرنگی استقبال نکردند، چون دولت با واردات آن در سال گذشته و پایین آوردن قیمت آن کشاورزان را در موقعیتی قرار داد که امسال همه ترجیح دادند هندوانه بکارند”.
اگر این حرف درست باشد که کشاورزان امسال گوجه فرنگی کشت نکردند، تخم مرغ، سیب زمینی، پیاز، حبوبات و حتی نان که ربطی به این مساله ندارد. سیب زمینی اکنون در تهران با قیمتی در حدود 750 تا 1200 تومان در هر کیلو به فروش می رسد و تخم مرغ هم هنوز از 95 تومان در هر عدد پایین تر نیامده است. نان در برخی نقاط تهران با افزایش 10 درصدی عرضه می شود و در برخی استانهای دیگر هم از جمله لرستان، همدان، گیلان و… رسما افزایش یافته است. سبزی با افزایش 120 درصدی به کیلویی 700 تومان در نقاط پایین شهر رسیده است. در ورامین هم سبزی تنها حدود 200 تومان از تهران ارزانتر است.
خلاصه بازار ایران برای خانواده های متوسط و پایینی روز به روز دست نیافتنی تر می شود؛ هر چقدر هم که مقام ها و مسوولان دولتی تکذیب کنند.
اکنون مجلس با ارسال نامه ای به دولت خواستار تدبیر زود تر و چاره اندیشی برای مهار و پایین آوردن قیمت ها شده است. وزیر مسکن هم در همین رابطه میهمان مجلس بود تا به افزایش 30 تا 120 درصدی قیمت مسکن در نقاط مختلف تهران و سطح کشور پاسخ دهد.
اگر رئیس جمهور بتواند در بحث های کلان اقتصادی، مردم را با مسایلی همچون رانت خواری هایی که در دولت های گذشته بود مجاب و نابسامانی ها را با آن توجیه کند، برای گرانی گوجه و سیب زمینی به چه دلایلی متوسل خواهد شد؟