از همان زمانی که در روز جمعه سوم فروردین ماه سال جاری ماجرای دستگیری ملوان های انگلیسی که به گفته مقامات مسئول کشورمان به آب های سرزمینی ایران وارد شده بودند، به وقوع پیوست، با توجه به شرایط جهانی کشورمان و مجموعه تهدیدهای بالقوه و بالفعلی که از رهگذر مسائل هسته ای، دامنگیر کشور شده است، نوع اقدام ایران در این واقعه برای بسیاری از تحلیل گران غیرقابل قبول و توأم با ابهامات و سوالات گوناگونی بود.
عرف معمول مواجهه کشورها با چنین پدیده هایی که با توجه به عدم وضوح مرزهای آبی چندان امر عجیبی نیز نیست، آن است که با اعلام اخطار به نیروهای متجاوز، خروج آنان را از محدوده مورد نظر خواستار می شوند و معمولاً این اخطارها با اجابت نیروهای مقابل مواجه شده و موضوع خاتمه می یابد، مگر آنکه نیروهای متجاوز با ورود به محدوده قانونی طرف دیگر و یا امتناع از خروج پس از اخطار از آن محدوده، یا متقابلاً نیروهای مدافع با اعمال برخورد شدید و بدون اخطار قبلی، به دنبال بهانه ای برای ایجاد تنش و تخاصم با طرف دیگر باشند. براین اساس هرچند ورود نیروهای انگلیسی به آب های سرزمینی کشورمان اقدامی غیرقابل دفاع و در شرایط کنونی می تواند اقدامی تحریک آمیز به حساب آید، ولی انتظار آن بود تا با درکی مناسب نسبت به شرایط، با رفتار و پاسخی سنجیده تر و درعین حال مبتنی بر دفاع از مرزهای مقدس کشورمان مواجه شود تا هم اراده جدی ما در دفاع از ثغور کشور به نمایش درآید و هم امکان سوءاستفاده و افزایش دامنه تنش ها داده نشود. زیرا در شرایطی که تهدیدات جهانی علیه کشور ابعاد جدیدی یافته، هرگونه افزایش تنش ها بین ایران و جهان می تواند به زیان ما بوده و شرایط را مخاطره آمیزتر کند، کمااینکه دستگیری ملوان های انگلیسی آن هم به دلیل ورود به آب های سرزمینی کشور در حالی که طرف مقابل نیز منکر وقوع آن بود، به نحو قابل توجهی تنش ها در روابط سیاسی کشور با جهان را افزایش داده، موجب صدور بیانیه ای از جانب شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز شد.
به هر حال در 10 روز ابتدایی این بحران 12 روزه، در کنار رفتار و گفتار تهدید آمیز انگلیس و آمریکا که شاید این واقعه را به مثابه مجال خوبی برای افزایش فشارها بر ایران و گستراندن دایره تخاصم ها تلقی می کردند، متأسفانه تبلیغات رسمی صورت گرفته و هدایت شده در داخل نیز در بسیاری از مواقع هماهنگ با اهداف ماجراجویانه انگلیس و آمریکا شکل گرفت. از به راه انداختن تظاهرات در مقابل سفارت انگلیس و حمله به این مکان تا به میان آمدن مسئله محاکمه افراد دستگیر شده و تهدید انگلیس به اینکه چنانچه لحن تهدیدآمیز خود را تغییر ندهد، ملوانان دستگیرشده آزاد نخواهند شد. در این میان هرچند در 2 روز پایانی این بحران، تغییر لحن ایران، حکایت از آن داشت که موضوع به سمت حل و فصل شدن پیش می رود، اما روز قبل از پایان بحران، نخست وزیر انگلیس با لحنی تهدیدآمیز ضرب العجلی 48 ساعته را برای آزادی دستگیرشدگان تعیین کرد و اظهار داشت چناچه در این مهلت این افراد آزاد نشوند، اقدامات دیگری از سوی دولت متبوعش به مرحله اجرا درخواهد آمد. در چنین شرایطی بود که روز گذشته و در جریان مصاحبه رییس جمهور با خبرنگاران خارجی، ضمن اعطای نشان شجاعت به فرمانده مرزبانی دستگیرکننده ملوان های انگلیسی، اعلام شد که این افراد به مناسبت میلاد نبی مکرم اسلام مورد عفو واقع شده اند.
در این میان فارق از اصل ماجرا، نوع تبلیغات رسانه ملی نیز در انعکاس اصل و حواشی این خبر جای تأمل بسیار دارد. طی ساعات گذشته، گویندگان بخش های مختلف خبری رسانه ملی همزمان با نمایش صحنه هایی که ملوان های اسیر انگلیسی با لباس های رسمی و مرتب در یکی از اتاق های ریاست جمهوری در حال ملاحظه مصاحبه مطبوعاتی رییس جمهور هستند، اعلام می نمایند که این افراد با شنیدن خبر آزادی خود غافلگیر و شوکه شده اند، درحالی که عکس العمل سرد و عادی آن ها در این صحنه ها، به خودی خود حکایت از طراحی از پیش انجام شده و ناشیانه ای دارد و علی الظاهر اساساً دست اندر کاران تبلیغاتی کشور تصور نمی کنند ممکن است این سوال مطرح شود که آیا این افراد اینقدر کودن و گیج هستند که از انتقال خود با لباس های رسمی به محل نهاد ریاست جمهوری پی به چرایی امر نمی برند و یا هیچیک از مسئولین سفارت انگلیس که در آن صحنه حضور دارند نیز چیزی از ماجرا به آنان نگفته اند؟ بنابراین ما باید باور کنیم که تنها همزمان با اعلام آزادی آنان توسط احمدی نژاد است که متوجه موضوع شده و به قول تنظیم کننده خبر رسانه ملی همگی غافلگیر و شوکه می شوند و لابد در دل خود به رییس جمهور مهرورز درود می فرستند.
همچنین رسانه ملی طی 24 ساعت گذشته مرتباً با بازگویی انعکاس خبر این واقعه در رسانه های کشورهای جهان که نام بسیاری از این رسانه ها تا کنون به گوش کسی نیز نرسیده است، مکرراً خبر از غافلگیری و استقبال جهانیان از این اقدام می دهد و ایران را برنده این ماجرا معرفی می کند. براین اساس لابد ما ملت نیز قرار است که احساس پیروزی کنیم و به پیروی از تیتر روزنامه دولت( ایران) مبنی بر “شگفتی جهان از دیپلماسی تهران”؟! ما نیز از درایت و تیزهوشی مسئولین دستگاه دیپلماسی کشور تعجب زده شویم و از داشتن چنین دولتمردانی به خود ببالیم؟؟!!!!
البته نگارنده با تمام وجود خوشحال است که این ماجرا قبل از آنکه باعث ایجاد هزینه هایی بیشتر از کیسه ملت و اعتبار و غرور ملی ما شود خاتمه یافت اما در این وسط کسی نیست تا به این سوالات ساده پاسخ دهد که این ماجرا از اساس چرا و براساس چه تحلیلی تا به اینجا کشیده شد که اکنون مجبور باشیم کمتر از 24 ساعت پس از اعلام ضرب العجل نخست وزیر انگلیس، دستگیرشدگان را عفو نماییم؟ منافع و امتیازات کسب شده ما چیست؟ آیا دولت انگلستان حتی راضی به انجام عذرخواهی شد؟ آیا به راستی تصورمان این بود که با این اقدام، ضربه شصتی وارد می کنم که موجب تنبه قدرت های روبرو با خود در بحث هسته ای می شویم؟ در این میان تکلیف غرور ملی چه می شود؟ تکلیف احساسات، عواطف و باورهای کسانی که آنان را در روزهای تعطیلات نوروزی به مقابل سفارت انگلیس آوردیم تا اوج خشم و غضب خود را با پرتاب سنگ و دادن شعارها و خواسته های آتشین ابراز کنند چه می شود؟ و همچنین این توهین آشکاری که مسئولین تبلیغات رسمی دولت و رسانه ملی به شعور یک ملت بزرگ می کنند را چه کسی پاسخگو است؟
منبع: سایت امروز