گفتگوهای محرمانه ایران و آمریکا بر سر مسائل اتمی

نویسنده

goftfgoyemahramanae.jpg

آن پنکت

ایندیپندنت فاش کرد که ایران و آمریکا، دو دشمن قسم خورده، به مدت پنج سال درباره مسائل اتمی و گسترش ‏روابط بین دو کشور، گفتگو می کرده اند.‏

یکی از افراد شرکت کننده در این گفتگو ها توماس پیکرینگ است که در این مورد توضیح می دهد که ‏گروهی از دیپلمات های سابق آمریکایی با گروهی از اساتید دانشگاه و مشاورین سیاسی ایرانی در مکان های ‏مختلف به غیر از خاک ایران و آمریکا، ملاقات کرده اند. وی در گفتگوی تلفنی از واشنگتن اعلام کرد: ‏‏”بعضی از ایرانی ها با موسسات رسمی در داخل ایران در ارتباط بودند”. این گروه متعلق به انجمن سازمان ‏ملل متحد آمریکاست که یک سازمان غیر دولتی طرفدار سازمان ملل متحد بشمار می رود. کار این موسسه ‏توسط موسسه بین المللی تحقیقات صلح استکهلم، موسسه دولتی که مدیر آن رالف اکئوس، رئیس سابق ‏بازرسان اسلحه در عراق سازمان ملل است، اداره می شود.‏

آقای پیکرینگ می گوید: “از آنجایی که مسئله اتمی در ارجحیت قرار دارد ما در مورد این موضوع بحث می ‏کنیم که این مساله چه تاثیری در داخل دو کشور می گذارد و تاثیر آن بر روابط ایران و آمریکا چیست. هیچ ‏یک از افراد وابسته به دولت های دو کشور نیستند، اما مقامات کشورهایشان را در جریان این گفتگو ها می ‏گذارند. دولت بوش نمی تواند ما را منصرف کند”.‏

آقای پیکرینگ از بیم آنکه گفتگو های آینده بیش از ده نفر ایرانی و آمریکایی زیر سووال برود، وارد جزئیات ‏بیشتر نشد. گفتگو هایی از این دست معمولا با اراده ای استوار برای حل کردن معضلات حل نشدنی جهان ‏انجام می شود. این گفتگو ها فقط یا صورت توافق منتشر می شود، مثل ایرلند شمالی و توافق اسلو درمورد ‏خاورمیانه و یا در صورت شکست، مثل گفتگو های غیر رسمی اسرائیل و سوریه.‏

‏ فاش کردن این موضوع که گفتگو های غیر رسمی ایران و آمریکا وجود دارد، همزمان شد با نوشته های ‏اخیر سه عضو آمریکایی آن که یکی از این افراد آقای پیکرینگ در مورد پیشنهاداتی در جهت برداشتن موانع ‏گفتگو بین ایران و غرب در مورد مسائل اتمی ایران بود. ابتکاراتی در جهت این موضوع هم صورت گرفت ‏که ایران بتواند در خاک خودش دست به غنی سازی اورانیوم بزند، اما تضمین کند که از سوخت اتمی استفاده ‏نظامی نمی شود. آقای پیکرینگ از واکنش مثبت به این ابتکار سخن و گفت و اینکه قرار شد کنسرسیومی بین ‏المللی روند غنی سازی اورانیوم را در ایران دنبال کند.‏

با این حال دولت بوش پاسخی به این ابتکار نداد و بر سر سیاست خود مبنی بر تحریم ایران و وادار کردن این ‏کشور به متوقف کردن غنی سازی اورانیوم باقی ماند و در عین حال به ایران پیشنهاد کرد تا در خارج از ‏خاک خود و از طریق کنسرسیوم روسی به غنی سازی اورانیوم بپردازد. سخنگوی وزارت امور خارجه گفت ‏که انگلستان از این پیشنهاد آگاه بود، اما هیچ پاسخی به آن نداد. به گفته آقای پیکرینگ دولت ایران هم اعلام ‏کرد که فقط در صورت ارائه پیشنهاد رسمی به آن پاسخ خواهند داد.‏

آقای پیکرینگ گفت که او و همکارانش تصمیم به اقدام گرفتند. زیرا سیاست آمریکا در سایه سرباز زدن ایران ‏از متوقف کردن غنی سازی اورانیوم با وجود تحریم ها علیه این کشور، به بن بست رسیده است. به همین ‏دلیل چشم انداز گفتگوی رودرروی ایران و آمریکا فعلا منتفی است. این درحالی است که با توجه به نصب ‏سانتریفیوژ های جدیدی در نطنز توسط ایران، این گفتگو ها باید فورا صورت بگیرد.‏

اما کارشناسان معتقدند که سه هزار سانتریفیوژی که در نطنز کار می کند با توجه به مشکلات فنی، تنها 20 ‏درصد توانایی دارد و به همین دلیل غرب می تواندد مدتی به بازی وقت کشی ایران ادامه بدهد.‏

جیمز آکتون، متخصص اتمی دانشگاه کینکز لندن در بخش مطالعات جنگ می گوید که چالش اصلی ممانعت ‏از دستیابی غیر رسمی ایران به سلاح اتمی است که فن آوری آن به لطف شرکای خارجی ممکن است در ‏اختیارش قرار بگیرد.‏

آقای پیکرینگ گفت: “اگر دولت بخواهد این کار از لحاط تکنیکی و مالی عملی است. اما مستلزم مذاکرات ‏فراوانی است”.‏

بعضی از تحلیلگران معتقدند که تا زمانی که جورج بوش در کاخ سفید و محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ‏ایران است، و تا سال آینده که انتخابات انجام می شود، رسیدن به یک راه حل بعید به نظر می رسد. آقای ‏پرکوویچ، عضو شورای روابط خارجی آمریکا، می گوید: “چه دلیلی وجود دارد که ایران در این زمان دست ‏به این کار بزند؟ انها احساس می کنند که پیروز شده اند، نه تحریم های بیشتری صورت گرفته است و نه ‏تهدیدی برای جنگ وجود دارد”. ‏

‎ ‎آیا ایران بلوف می زند؟‎ ‎

راه حل پیکرینگ و همکارانش به ایران این موقعیت را می دهد تا نشان بدهد که غنی سازی اورانیوم را با ‏هدف های صلح آمیز انجام می دهد و از این جهت فعالیت های غنی سازی اورانیوم را تحت نظارت یک ‏کنسرسیوم بین المللی انجام دهد. جزئیات این طرح از سال 2005 در حال بررسی است. شرایط گفتگو با ‏ایران شامل این موارد است:‏

قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل به اعضای خود این اجازه را بدهد تا در صورتی که ایران توافقنامه را ‏فسخ کرد، اقدامات تنبیهی انجام بدهند.‏

ایران از غنی سازی اورانیوم در حدی که منجر به تولید سلاح اتمی بشود و از بازیافت پلوتونیوم، که راهی ‏است برای تولید بمب اتمی، منع شود.‏

ایران متعهد بشود که فقط راکتور هایی برای تولید برق و آب سبک استفاده کند.‏

منبع: ایندیپندنت 14 آوریل ‏

 


‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

 

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏