خانواده های ژیلا کرم زاده مکوندی و حکیمه شکری در مصاحبه با “روز” اعلام کردند که این حامیان مادران عزادار پس از اعتراض به کشته شدن ستار بهشتی و امضای نامه ای در این زمینه، از ملاقات حضوری محروم شده اند.
سارا کرم زاده مکوندی و زهرا شکری گفتند که ژیلا و حکیمه در زندان هم از همراهی با خانواده های داغداری که فرزندان شان را از دست داده اند، دست برنداشته و خود را همراه و در غم این خانواده ها از جمه خانواده ستار بهشتی سهیم میدانند.
ژیلا کرم زاده مکوندی، هنرمند، شاعر و حامی مادران عزادار۱۹ بهمن ۸۸ در منزل خود بازداشت و پس از ۳۴ روز با کفالت ۵۰ میلیون تومانی آزاد شد. شعبه ۲۸
دادگاه انقلاب، وی را به ۴ سال حبس تعزیری محکوم کرد؛ حکمی که در دادگاه تجدید نظر به دو سال حبس تعزیری و دو سال حبس تعلیقی که تا۵ سال قابل اجراست تبدیل شده است. وی در حال حاضر در زندان اوین در حال سپری کردن محکومیت خود است.
حکیمه شکری، دیگر حامی زندانی مادران عزادار است که ۱۴ آذر ماه ۸۹ در جریان تولد امیرارشد تاجمیر، از جانباختگان عاشورای ۸۸، در بهشت زهرا بازداشت سه ماه بعد با قرار وثیقه 600 میلیون تومانی آزاد شد. خانم شکری از سوی شعبه 28 دادگاه انقلاب به سه سال حبس تعزیری محکوم شده؛ حکمی که در دادگاه تجدید نظر نیز تایید شد و او هم در حال حاضر در زندان در حال سپری کردن محکومیت خود است.
این دو فعال مدنی تاکنون از مرخصی محروم بوده و به گفته خانواده هایشان اکنون از ملاقات حضوری هم محروم شده اند.
سارا کرم زاده مکوندی، خواهر ژیلا که روز گذشته با او به صورت کابینی ملاقات کرده در مصاحبه با “روز” می گوید: از تلفن که محروم است حالا چون درباره ستار بهشتی نامه نوشته و امضا کرده اند از ملاقات حضوری هم محروم شده. دیروز در ملاقات کابینی می گفت آقایان فکر میکنند با این محرومیت ها می توانند ما را از همراهی با مادرانی که عزیزان شان را از دست داده اند باز دارند اما زندان هم نمی تواند ما را از این مادران و از همدردی و همراهی با آنها بازدارد. ما وظیفه ای داریم که با دستان خالی و در زندان هم از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی نمی کنیم.
خانم کرم زاده مکوندی می افزاید: ژیلا دیروز می گفت من زندان ام را با افتخار می کشم و سر بلند بیرون می آیم. در همین زندان هم با مادران داغدار همراه هستم و هیچ کاری هم نتوانم بکنم اعتراض میکنم حالا میخواهند ملاقات حضوری را قطع کنند یا هر کار دیگری.
از او می پرسم خواهر شما درخواست مرخصی کرده اما تاکنون به مرخصی نیامده چه پاسخی به درخواست او داده اند؟ می گوید: یکبار درخواست مرخصی کرد اما موافقت نکردند.بعد از آن گفت که دیگر درخواست نمیکنم، هیچ درخواستی نمیکنم و تا روز آخر زندان ام را تحمل میکنم. 6 دی ماه می شود یکسال که ژیلا زندان است.گفته اند او در صورت درخواست عفو می تواند مشمول آزادی مشروط شود اما ژیلا حاضر نیست چنین درخواستی بدهد. او کاری نکرده که بابت آن از کسی درخواست عفو کند. خواهر من تنها جرمش همدردی و همراهی با مادرانی است که به ناحق فرزندانشان را کشته اند و او به این جرم افتخار میکند. درزندان هم وضع روحی خیلی خوبی دارد؛اگر همراهی و همدردی با مادران داغدار از نظر مسئولان جرم است برای ما افتخار است.
زهرا شکری، خواهر حکیمه شکری هم در مصاحبه با “روز” وضعیت روحی او را خوب توصیف می کند و می گوید: گمان کردند خواهرم را به زندان ببرند او دیگر از همراهی با مادران داغدار منصرف می شود اما حالا می بینند که حکیمه از درون زندان هم همراه مادران است. او را به خاطر همین همراهی از ملاقات حضوری محروم کرده اند اما خودشان هم خوب می دانند که این محرومیت ها نمی تواند حکیمه را از راه درستی که رفته و می رود بازدارد.
خانم شکری می افزاید: حکیمه نه حرف و خواسته سیاسی داشت نه چیز دیگری بلکه او به خاطر پی گیری حقوق بشر و حقوق شهروندی بازداشت و زندانی شده است. حکیمه زندانی شد چون می پرسید چرا جواب سئوالات مردم را با گلوله و شکنجه میدهید؟ چرا برای سئوالات مردم هیچ پاسخی جز گلوله ندارید و نمی آیید در تلویزیون، اینترنت و ماهواره به صورت منطقی جواب بدهید؟ حرف حکیمه و همه کسانی که مثل او فکر میکنند این است که چرا پاسخ اعتراض قانونی مردم، زیر پا گذاشتن قانون از سوی مسئولان است. آنها حرف سیاسی نمی زدند بلکه از حقوق شهروندی خود و هموطنانشان سئوال می کردند. حالا ما هم این سئوال را داریم که کدام قانون می گوید همراهی و همدردی با مادران عزادار جرم است؟ کدام قانون اجازه میدهد حکیمه و امثال او را به خاطرهمراهی با مادرانی که فرزندان آنها را به دلیل یک اعتراض ساده، کشته اند، به اتهامات سیاسی و امنیتی متهم و به زندان محکوم کنند؟
خواهر حکیمه شکری سپس در این مورد که خواهرش تاکنون از مرخصی محروم بوده میگوید: حکیمه تاکنون تقاضای مرخصی نکرده. او چنین تقاضایی هم نخواهد کرد نه مرخصی میخواهد و نه تقاضای عفو و آزادی مشروط خواهد داد. او هیچ وقت به خاطر کارهای درستی که انجام داده عذرخواهی نخواهد کرد. همیشه و در هر شرایطی حتی در زندان هم حرف خودش را میزند و هیچ یک از فشارها و محرومیت ها نمی تواند او را ساکت کند.
حکیمه شکری و ژیلا کرم زاده مکوندی به همراه فائزه هاشمی، نازنین دیهیمی، ژیلا بنی یعقوب، شیوا نظر آهاری و بهاره هدایت در بیانیه ای “خواهان رسیدگی جدی و قانونی به موضوع مرگ ستار بهشتی و مجازات و معرفی عوامل اصلی این حادثه تلخ” شده و اعلام کرده بودند: ستار بهشتی اولین مورد مرگ اینچنینی نبوده و صد افسوس که احتمالا آخرین آن نیز نخواهد بود. زهرا کاظمی، زهرا بنی یعقوب، محسن روح الامینی، امیر جوادی فر، محمد کامرانی، اکبر محمدی، هدی صابر و… نمونه‌هایی از افرادی هستند که بر اثر عوامل متعددی چون سومدیریت و اعمال فراقانونی مسئولان جان خود را ازدست داده‌اند. بدیهی است در کشوری که عاملان و آمران جنایت کهریزک بی‌آنکه مورد محاکمه قرار گیرند به مقام و منصبی جدید می‌رسند تکرار چنین فجایعی چندان دور از ذهن نیست.
آنها اکنون به دلیل امضای این بیانیه از ملاقات حضوری محروم شده اند.
