نگاهی به فیلم “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” ساخته پوران درخشنده
آبروی از دست رفته جامعه سنتی
تهیه‌کننده و کارگردان: پوران درخشنده، گروه کارگردانی: نورالدین گودرزی، امیرمسعود اصلاح، علی درخشنده، امیرهادی غلامی، - منشی صحنه: سیمین آزادی، مدیر فیلمبرداری: مرتضی پورصمدی، دستیاران اول: فرخ تالشانی، حسن اصلانی، دستیاران: احمد رضا گودرزی، محمد خمیس آبادی، میلاد تیندفام، علی آقایی، عادل نیسی، جواد کسانی، صدابردار: محمد شاهوردی، دستیار: میلاد یاردیلو، طراح صحنه: بهزاد کزازی، دستیاران: مصطفی جمالی- علیرضا سیفی، طراح لباس: سارا خالدی، دستیاران: شکوه بابایی، سمیرا شریفی، عکس: بابک برزویه، دستیار: سیما محمدی، مدیر تولید: عباس درخشنده،امور مالی: ابراهیم تفرشی، تدارکات: امیرهوشنگ حسینی، دستیار: عباس بغداد دره یی، خدمات: محمود شعاعی، فیلمساز پشت صحنه: رضا بهاری، جلوه های ویژه: محسن روزبهانی، امید روزبهانی، مرتضی رمضانی ترنج، روابط عمومی: بابک برزویه.
خلاصه داستان: بی توجهی و سهل انگاری پدر و مادر شیرین هشت ساله، واقعه ای را برای او رقم می زند که زخمش سال ها بر روح او باقی می ماند و همه زندگی اش را تحت الشعاع خود قرار می دهد. آنچه این زخم را عمیق تر می کند و واقعه را به فاجعه ختم می سازد، این است که دخترک هیچکس را نمی یابد تا دردش را با او در میان بگذارد. شیرین دو بار تا آستانه ازدواج پیش می رود اما ازدواجش به هم می خورد. او در سومین تجربه اش دچار بحران می شود و برای رهایی از این بحران تصمیمی می گیرد که…
حساسیتی که موضوع فیلم بر انگیخت شاید این تصور را ایجاد کرد که موانعی بر سر راه اکران آن پیش بیاید، اما تا امروز خبری از این مشکلات که در این سال ها جزو قرارداد کاری سینماگران بوده است، گزارش نشده است و انتظار می رود که فیلم با استقبال گسترده مردم رو به رو شود.
درخشنده در “هیس! دخترها فریاد نمی زنند…” با مهارت هر چه تمام تر، بحث آبروی دختران جوان و ترس از خطراتی که آن ها با اضطراب و دلهره تجربه اش می کنند را پیش می کشد و به ریشه یابی روش های غلطی می پردازد که جامعه سنتی برای لاپوشانی کردن آبروی از دست رفته خود و بازگشت به تعادل مرسوم و خوگرفته به آن به کار می گیرند. کارگردان در تازه ترین فیلمش، رویکردی روان شناسانه به آدم های داستان دارد و جامعه و مشکلاتی که دختری جوان می تواند با آن رو به رو شود را از این منظر نگاه می کند. او در دهلیزهای کودکی شیرین نقب می زند و ریشه اصلی مشکلات و زنجیره های فلاکتش را در کودکی او جست و جو می کند و اتفاقا به نتیجه هم می رسد.
اگر چه فیلم نگاهی جهانی به مسئله تعرض به کودکان و زنان دارد، اما سوء استفاده جنسی از کودکان در جامعه ایران معضلی است که اغلب بر آن سرپوش گذاشته می شود و اگر از آن چیزکی نوشته می شود، محض ارضای شهوت هیجان دوستی خوانندگان پر و پا قرص صفحه حوادث روزنامه هاست. ابدا نهاد و کمیته ای مسئولیت و صلاحیت رسیدگی به این معضل بزرگ اجتماعی را ندارد و اگر هنرمندان به عنوان وجدان بیدار جامعه از پرداختن به این موضوع سر باز زنند یا از آن بازداشته شوند، به کلی باید فاتحه ریشه کن کردن این آفت را خواند. “هیس! دخترها فریاد نمی زنند”، با بازی درخشان بازیگرانی چون طناز طباطبایی، شهاب حسینی، مریلا زارعی، بابک حمیدیان و بازی دوست داشتنی بازیگران خردسالش، به جامعه و مسئولان هشداری جدی درباره رشد روزافزون تعرض جنسیدر ایران معاصر می دهد.
موضوع ویژه “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” در فیلمنامه ای محکم و دقیق پردازش شده است. بازیگران مناسب انتخاب شده اند و روند پیشروی داستان فیلم منطقی است و ریتم مناسبی دارد. شاید اگر درخشنده در اواخر فیلم و هنگامی که همه تلاش می کنند شیرین را از اعدام نجات دهند، دستخوش احساسات نمی شد، می توانستیم ادعا کنیم که با فیلمی درجه یک مواجهیم. اما اصرار درخشنده بر تحت تاثیر قرار دادن مخاطب، فیلم را دربعضی از صحنه ها تا لبه های یک فیلم هندی اشک در آور پیش می برد.
