معرفی گروه “آتربان”
خیلی‌ها باور دارند که سبک هوی متال و ترش متال Heavy / Trash Metal از روزهای اوجش دور شده. من خیلی موافق نیستم! به باور من این سبک هنوز گروه‌های زیادی را به خود جذب می‌کند و هنوز یکی از پرطرفدارترین سبک‌های موسیقی بین جوانان است؛ از کوچه پس کوچه‌های بوینوس آیرس و ریو دو ژانیرو تا زیر زمین‌های قزوین گروه‌های موسیقی جدیدی هر روز با ساختن موزیک در این سبک به غنا و فراگیر شدن آن کمک می‌کنند.
یکی از جذاب‌ترین این گروه‌ها اتفاقا دقیقا همان‌جاست که گفتم؛ در قزوین. “آتربان” گروه هوی / ترش متالی است که در سال ۲۰۱۱شروع به فعالیت کرده. سینا و سهیل و حامد تسلط خوبی روی نوازندگی و اجرایشان دارند و از نظر تکنیکی اگر علاقه‌مند به کارهای هوی متال باشید کارهای آرتبان شما را غافل‌گیر خواهد کرد. به خصوص هنگامی که گوشه‌هایی از موسیقی ایرانی را چاشنی ملودی‌های گیتار می‌کنند. ملودی‌هایی که بر عکس عادت غالب گیتاریست‌های جوان علاقه‌مند به این سبک نه حوصله سربر است، نه طولانی و نه مسابقه‌ی سرعت و حرکت ورزش. ملودی‌های گیتار در فضایی که درامز و به خصوص باس برای آن فراهم می‌کنند، مختصر و مفید و حساب شده است.
“آتربان” مشق خود را انجام داده و تاثیری که از گروه‌های هوی / ترش متال خارجی گرفته سطحی نیست و در واقع آن را جذب کرده. خود اعضا گروه معتقدند که گروه‌هایی مانند:
Lamb of God
Slayer
Slipknot
تاثیر بیشتری در صدا دهی “آتربان” داشته‌اند. بزرگ‌ترین چالش روبه‌روی گروه آتربان نبود فضا برای عرضه‌ی چنین موزیکی در داخل کشور است؛ یعنی این گروه با همه قابلیت‌هایش بعد از تهیه آلبوم امکان اجرا و پخش مناسب آن را ندارد و در واقع زحماتی که در زیرزمین کشیده می‌شود در زیرزمین می‌ماند. این مشکل برای “آتربان” جدی‌تر از دیگر گروه‌های زیرزمینی است چرا که آلبوم اول گروه آلبوم:
Rise of Salvation
به زبان انگلیسی است که علی‌رغم این‌که موضوعات و ترانه‌ها اوریجینال و در رابطه با زندگی روزمره اعضا گروه و تلاش‌شان در تولید موسیقی است اما چون به فارسی نیست درصدی از مخاطبان پیگیر موسیقی زیرزمینی را از دست می‌دهد و چون فضایی برای اجرا و ارایه آثارشان وجود ندارد، از وارد شدن به حوزه‌ی موسیقی انگلیسی زبان هم باز می‌مانند. شاید به همین خاطر است که گروه تصمیم دارد آلبوم دوم خود به نام - مدرن رپابلیک - را با کلام فارسی ضبط و مقداری عناصر راک / پاپ به صدای گروه اضافه کند.
گروه “آتربان” منکر این نیست که زیر زمین بودن به آن‌ها امکان می‌دهد که موسیقی‌ای که خودشان دوست دارند را ضبط کنند و نه موسیقی که بازار مونوپول شده توسط مافیای موسیقی دیکته می‌کند؛ اما در همین حال از تبعات- به ویژه اقتصادی - زیر زمین بودن هم مطلع است. نداشتن امکان فروش آلبوم یا اجرای زنده برای هنرمندانی که در این حد مسلط به کار خودشان هستند یعنی همان ممنوع الکاری. این‌که اجازه‌ی درآمدزایی از هنر و تولیدات خودتان را نداشته باشید، ضربه‌ای است که هر فعالیت هنری را در بن بست قرار می‌دهد.
یکی از جذابیت‌های گروه “آتربان” برای من حساسیت اعضا این گروه در - پروداکشن - است. اعضا گروه به خوبی تفاوت بین ـ ضبط و میکس کردن صرف و پروداکشن را می‌فهمند. صدای نهایی که یک آلبوم می‌دهد، نتیجه‌ی نگاه و دید پرودوسری است که با توجه به قابلیت‌های اعضا گروه و فضای ترانه‌ها خلق می‌شود. وظیفه‌ی پرودوسر در موسیقی شبیه به کارگردان در سینما است و نه تهیه کننده و متاسفانه در ایران به خصوص در موسیقی زیرزمینی و راک کمبود پرودوسر کیفیت کارها را زیر یک سقف نگه داشته است و اجازه‌ی پیشرفت و نو آوری به گروه‌ها نمی‌دهد. اعضا گروه “آتربان” با کمک گرفتن از کسانی که در این زمینه تجربه و دانش دارند در صدد تغییر دادن صدای گروه هستند.
من فکر می‌کردم دورانی که می‌توانم با موسیقی هوی متال رابطه برقرار کنم به سر آمده ولی بعد از آشنایی با کارهای گروه “آتربان” باید اعتراف کنم در انتظار ـ جمهوری مدرن- هستم.
کارهای گروه آتربان را از این راه‌ها می‌توانید دنبال کنید:
