سهراب اعرابی، همان وقت که مادرش، مثل مرغ سرکنده، پر از دلشوره و بیم، عکس اش را به این و آن نشان می داد و می گفت: سهراب مرا دیدی، کشته شده بود. مانند دیگر سهراب ها؛ همانند همه آنان که این روزها، در زیرزمین هاو زندان های کودتا، از دهان گشاد محمود احمدی نژاد، “مهرورزی” را برایشان نشخوار می کنند و با دستان خونین سعید مرتضوی، مرگ را برایشان هجی.
بله؛ سهراب مرده بود. پیش از دادن کنکور. کنکوری که با اطمینان می گفت: از پس آن بر می آیم.
سهراب را چه کسی کشت؟ تک تیرانداز مزدوری که پشت سنگر حکومت اسلامی، تک تازی می کند؟ “برادران بسیجی” که مردمان رامی نوازند با فریاد یا زهرا؟ مامور نیروی انتظامی که حکم “تیر” دارد؟ چه کسی؟
پاسخ روشن است:
قاتل سهراب اعرابی، سردار سرلشگر فیروز آبادیست. هم او که امروز رنج نامه می نویسد و می گوید: “این جبهه با هدایت استکبار، جنگ خود را در پوشش انتخابات دهم ریاست جمهوری آغاز کرد و چون با حضور جانانه چهل میلیونی مردم نتوانست طرفی ببرد، بیشتر عصبانی شد و در پی فتنه ای تلخ تر برآمد، فتنه ای با ظاهری مخملی و باطنی خشک و زبر و خشن که فرهنگ و مردم سرزمینم را هدف قرار داده بود. تصادفی نبود که در ۳۰ خرداد ۸۸، سی خرداد سال ۶۰ را بازسازی کردند. تخریب، کشتار و آشوب به پایگاه های بسیج و مسجد خدا یورش آوردند…”
هم او که به دروغ می نویسد: “زخم ترکش های جنگ تحمیلی و جای گلوله های منافقان و از خدا بی خبران دیروز را این بار در کوچه و بازار و تن بسیجیان و نیروهای نظامی ـ این حافظان امنیت مردم ـ با قمه و ضربات سنگ و شعله های آتش گشودند. به پای مصنوعی و سینه خسته جانبازان و حتی بانوان و کودکان رهگذر هم رحم نکردند و منافقانه سلاح اهدایی آمریکا و اسرائیل و انگلیس را به سوی مردم شلیک کردند تا به خیال خام خود با کمک رسانه هیا بیگانه، ناجا و بسیج را متهم کنند. غافل از اینکه مسئولان با حکمت و تدبیر به کاربردن سلاح را به خاطر پیشگیری از هرگونه آسیب به مردم منع کرده بودند و نیروهای حافظ امنیت هیچگاه سلاحی در دست نداشتند و به کار نبردند.”
هم او که مرگ فرزندان ما ـ سهراب ها و نداها و یعقوب ها و… ـ را “داستان” می خواند و در همان حال که مامورانش، حتی برگزاری مراسم عزارا بر داغدیدگان ممنوع می کنند، از “نمایشی” بودن این صحنه ها سخن می گوید.
قاتل سهراب، آیت الله ناصر مکارم شیرازی ست؛ همو که خواستار اعتراض به “سرکوب مسلمانان” در چین می شود، اما نمی بیند سهرابی را که پرپر زد؛ یعقوبی را که تنها توانست بگوید “برای آزادی شهید شدم” و ندایی را که تنها باز بودن چشمانش را برای خواب های آشفته مادربه جا گذاشت.
قاتل سهراب، حسین شریعتمداریست. همو که می نویسد: “یکی دو گزارش منتشر شده وجود دارد که نشان می دهد سرویس های اطلاعاتی غربی، از قبل - والبته با خشم و ناامیدی- می دانستند که احمدی نژاد انتخابات ریاست جمهوری در ایران را خواهد برد.”
و نتیجه می گیرد: “غائله آفرینی اراذل و اوباش در جریان تظاهرات غیرقانونی بعد از انتخابات که به دعوت میرحسین موسوی و خاتمی صورت پذیرفته بود تقدیر چند باره مقامات رژیم صهیونیستی از میرحسین موسوی را در پی داشته است.”
قاتل سهراب، آقای حداد عادل، قوم و خویش “آقا”ست که به روی خود نمی آورد در خون غلطیدن فرزندان مرز و بوم مارا و در عوض از صدراعظم آلمان می پرسد “چرا در مورد شهادت بانوی مصری واکنش نشان نمی دهد؟”
قاتل سهراب، پرویز داوودی، معاون اول محمود احمدی نژادست که “مشارکت 85 درصدی ملت ایران” در انتخابات را به پای نظام مقدس اسلامی می گذارد و تهدید می کند که “ما اگر برویم، جهان را نیز باخود خواهیم برد.”
همو که “22 خرداد راپیام‌رسانی نورانی” می داندکه نوید “مردم سالاری همراه با معنویت و اخلاق” را داد. معنویت! اخلاق!
قاتل سهراب، عباس سلیمی نمین است. او که به صراحت می گوید: “کسانی که اعتراضات غیر قانونی و خطاهای سیاسی مرتکب می‌شوند باید پاسخگوی خطاهای سیاسی خود باشند.”
قاتل سهراب، دبیر کل جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی، فدایی احمدی نژادست که “هر گونه مقاومت نسبت به اصل مشروعیت انتخابات و یا مشروعیت رئیس‌جمهور منتخب”! را “مقابله با قانون و اراده عمومی ملت” می داند.
قاتل سهراب، همان کسی است که مردم خطاب به اوفریاد زدند: “بمیری و رهبری رانبینی”.
آری؛ قاتل اینانند. اینان از دهان گشاده محمود احمدی نژاد، سخن می گویند و با دستان خونین سعید مرتضوی، می کشند. ما امروز “قاتلان” را می شناسیم و فردا ـ فردایی که دیر نیست ـ آنان را دردادگاه ها، به محاکمه خواهیم کشید.
پس؛ مادر دل به خون سهراب! مادر خونین جگر یعقوب! مرغ سرکنده، مادر ندا! همه مادران! نفرت تان، به توان بدل کنید. فرزندان ما زنده خواهند ماند و ما روزی به جای آنان از “آقا” خواهیم پرسید: چرا کشتی جوانان وطن را؟