گزارشی از نمایشگاه عکس‌های شهریار توکلی و امین طلاچیان با عنوان شبانه‌ها
شکار لحظه ها
عکاسان نمایشگاه شبانه ها دراین گالری ۱۶ عکس رنگی در اندازه ۱۰۰×۷۰ ارایه کرده‌اند.
فریم های موجود در نمایشگاه با قاب بندی مدرن و ترکیب بندی های خلاقانه ای به ثبت رسیده اند.آن چه در همه عکس های این جا به چشم می آید شکل مواج حرکت در قاب هاست.حرکت دوربین به سوی سوژه ها یا حرکات متنوع سوژه ها به سوی دوربین است.عنصر حرکت و ترکیب بندی های موضوعات وموج بندی های گوناگون آن ها در نمایی کلی، جریانی را در هر دو شکل تثبیت عکس ها به وجود آورده است که چشم مخاطب را با خود به همراه می برد.این ویژگی یکی از دریافت های ابتدایی بازدیدکنندگان از آثار گالری است.
توکلی و طلاچیان در ارائه موضوعات خود دست به ویرایش نمی زنند و به نظر می رسد هر آن چه در قاب بندی خود منحصر و جذاب می بینند،به تصویر می کشند.
عکس های این نمایشگاه به مخاطب می‌آموزد که در برخورد با موضوعات ساده، چنان‌چه کمی از ذوق و هوشیاری ذهن خود استفاده کنیم، می‌توانیم به موضوعات درون قاب خود، رنگ تازه‌ای ببخشیم و آن‌ها را با فیلتر ذهنی خود به نمایش بگذاریم.
ترکیب‌بندی مناسب، استفاده‌ی به‌جا از سیاهی و سفیدی‌ها و میدتون‌ها در عکس، اتخاب قاب عمودی در راستای بهتر نمایش دادن عکس، استفاده از عوامل محیطی و پتانسیل فضا برای پیش‌بردن هدف عکس، انتخاب لحظه‌ی مناسب برای شاتر زدن در لحظه‌ای خاص، شناخت صحیح از زاویه دید و کاربرد آن در عکس، آگاهی و شناخت عکاس از فضا، برخورد نسبتا تازه با موضوع، ایجاد احساس و محتوا در کنار نکات عکاسانه، از جمله‌ی نکات قابل توجه در این عکس هااست.کنتراست رنگ ها شدید است و رنگ بندی ها با کیفیت به چاپ رسیده اند.
شهریار توکلی ۸ قطعه عکس جدید در ادامه مجموعه شب گردی‌های من و جی ۱۰ را به روی دیوار برده و در بخشی از یادداشت خود درباره این آثار نوشته است:…اما تاثیر آن در عکاسی این سال‌های من، موجب رفتار تازه‌ای شده است. رفتاری سراسیمه در حرکت دائم و کور میان اینجا و آنجا که امکان هر توجه و همدلی‌ای را سلب می‌کند و ناگزیر به عکاسی سریع، جمع و جور، پنهانی، بدون سه پایه، دوربین روی دست، یواشکی، از توی ماشین و اغلب در حال حرکت شده‌ام. حالا دیگر برای عکس گرفتن‌هایم، جای مشخصی را از قبل نشان نمی‌کنم. عاشق پرسه زدنم (یعنی دیده نشدن) در شب. همینجوری. به هرجا.
توکلی در عین حال معتقد است: “حاصل این رفتار، گرفتن عکس‌های بی‌شمار از جاهای مختلفی بوده است که حتی مشخصات مکانی بسیاری از آن‌ها را هم به یاد ندارم. این مجموعه عکس که شب گردی‌های من و جی تن نام دارد، خاطرات هردم گریزان یک ایرانی است. خاطراتی که پیش از انعقاد و شکل گیری، معطوف به تجزیه و فراموشی‌اند.”
امین طلاچیان نیز ۸ قطعه عکس صحنه‌آرایی شده از شبانه‌هایش در تهران را به نمایش گذاشته درباره آن می‌نویسد: شبانه، روایتی است صریح و بی‌حاشیه و بسیار کوتاه از طومار بلندی که این روز‌ها زندگی می‌نامیم.