با افزایش نگرانی‌ها از وضعیت سلامت وبلاگ نویس ایرانی که ۲۰ روز است در اعتصاب غذا بسر می‌برد، وی روز چهارشنبه به بیمارستان منتقل شد.
حسین رونقی ملکی، ۲۸ ساله و برنامه‌نویس کامپیوتر که محکومیت ۱۷ ساله خود را در زندان اوین تهران می‌گذراند، از اوایل ماه اوت در اعتراض به وضعیت زندانیان سیاسی از خوردن غذا دست کشید.
خانواده‌اش می‌گویند، او بخاطر خونریزی روده به بیمارستان شهید مدرس منتقل شد اما پس از چند ساعت به رغم نیاز به مراقبت دوباره به زندان بازگردانده شد.
زلیخا موسوی، مادر رونقی نیز از سه‌شنبه گذشته در اعتراض به وضعیت پسرش دست به اعتصاب غذا زده است.
گزارشگران بدون مرز روز چهارشنبه خبر دادند که هر دوی آنها در معرض خطر مرگ قرار دارند. رونقی در بیمارستان دچار عارضه کلیوی شده و حداقل چهار بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است.
این گروه گفت: “این مدافع حقوق بشر در چهار سال گذشته با بی‌عدالتی در زندان بوده. با توجه به تصمیم او برای ادامه اعتصاب غذا، مسئولان ایرانی باید عملی بشردوستانه انجام دهند و او را آزاد کنند. ما رئیس قوه قضاییه صادق لاریجانی، دادستان تهران عباس جعفری دولت‌آبادی و وزیر دادگستری مصطفی پورمحمدی را مسئول جان ملکی و مادرش می‌دانیم.”
رونقی ملکی که متخصص راه‌اندازی وب‌سایت با هدف دور زدن فیلتر و سانسور است در سال ۲۰۱۰ به اتهام تبلیغ علیه نظام، عضویت در گروه اینترنتی ایران پراکسی و توهین به رهبر و رئیس‌جمهور به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
او پس از آن به خاطر فعالیت‌های مدنی به دو سال و شش ماه دیگر نیز محکوم شد. سازمان عفو بین‌الملل گفته است، او “تنها به دلیل فعالیت صلح‌آمیز بخاطر حق آزادی بیان در زندان است.”
به گفته کمیته خبرنگاران حقوق بشر، رونقی در نامه‌ای از زندان گفته است دلیل اعتصاب غذای او “بی‌احترامی آشکار مسئولان نسبت به زندگی و سلامت زندانیان سیاسی و عقیدتی است و اینکه آنها نمی‌توانند به نیازهای پزشکی زندانیان بیمار رسیدگی کنند.” او می‌گوید خانواده اش تحت فشار بوده و زندانیان سیاسی به زندان‌هایی با امکانات کمتر و در میان خلافکاران منتقل می‌شوند.
رونقی بار اول در سال ۲۰۰۹ پس از ناآرامی‌های پس از انتخابات ریاست جمهوری دستگیر شد. او را از خانه پدرش در شهر ملکان در استان آذربایجان شرقی بردند و ۳۷۶ روز در زندان اوین در سلول انفرادی بوده است.
او در نامه‌ای به بازجویان خود، بدرفتاری با او و خانواده‌اش در روزهای اول بازداشت را بازگو می‌کند. او می‌نویسد: “برای فشار آوردن بر من، برادرم را آنقدر شکنجه کردند که ستون فقراتش آسیب دید و دندان‌هایش شکست. کف پایش آنقدر مجروح بود که چند هفته نمی‌توانست بایستد. صدای فریادهای برادرم هنگام شکنجه ماه‌ها توی سرم زنگ میزد. او را آنقدر با باطوم، شلاق و شوک الکتریکی شکنجه کردند که دیگر حتی نمی‌توانست فریاد بزند.”
وی می‌افزاید: “نمی‌دانم کدام یک از شما با شوک الکتریکی به پشت سرم زد و به من توهین کردید و تهدیدم کرد تا به مصاحبه تلویزیونی تن بدهم.”
مادر رونقی به کمپین حقوق بشر در ایران گفت: “حال حسین در زندان خوب نیست… لاغر شده و کلیه و شکمش خونریزی کرده. دادستان گفت با مداوای او موافقت کرده اما نمی‌دانم چرا نمی‌تواند از زندان بیرون بیاید. راه دیگری جز اعتصاب غذا ندارم. چکار می‌توانم بکنم؟ فکر کردم شاید مقامات اینطوری صدایمان را بشنوند. دیگر نمی‌توانم رنج پسرم را تحمل کنم. اگر حسین بمیرد من هم ترجیح می‌دهم بمیرم.گ
منبع: گاردین - 29 اوت 2013
