دختران المپیکی ایران

نویسنده

‏ گروه ورزش روز

varzesh745_1.jpg


‎ ‎اولین ایرانی تاریخ المپیک در شنا‎ ‎

‏54 ورزشکار المپیکی ایران شناخته شدند تا در14 رشته از 28 رشته ای که طی 16 روز در بازیهای پکن به مسابقه ‏گذاشته می شود، با ورزشکاران دیگر کشورها رقابت کنند.‏

این ورزشکاران را تعداد بسیار زیادی، شامل مربیان و سرپرستان تیم ها و بخصوص مسئولان تربیت بدنی، فدراسیون ها ‏و حراست همراهی خواهند کرد. پیش بینی می شود تعداد اینها دو برابر ورزشکاران اعزامی باشد.‏

‏ آخرین سهمیه المپیک را برای کشور ما یک شناگر 22 ساله بنام محمد علیرضائی به دست آورد. قبل از او یک بازیکن ‏بدمینتون‎ ‎از دانمارک به این کاروان اضافه شده بود و یک دختر و پسر کماندار و در هر سه رشته برای اولین بار است ‏که ورزشکاران کشور ما به رقابتهای المپیک می رسند. قایقرانی چهارمین رشته ورزشی است که در آن ایرانیها برای ‏اولین بار المپیکی می شوند. قهرمانان ایرانی هیچگاه در طول 60 سالی که در المپیک شرکت کرده اند، در این تعداد از ‏رشته ها حاضر نبوده اند اگرچه در اکثر این رشته ها امید به کسب مدال ندارند.‏

‎ ‎ورزشکاران ایرانی در پکن‏‎ ‎

varzesh745_2.jpg


از جمعه 18 مرداد ماه (8اوت) بازیهای المپیک 2008 پکن در پایتخت چین آغاز می شود وتا یکشنبه سوم شهریور (24 ‏اوت) ادامه می یابد. سی و سه روز قبل از آغاز بازیها، مرکز خبری المپیک در پکن افتتاح شد، بزرگترین مرکز از این ‏نوع در تاریخ بازیهای المپیک که بیست هزار خبرنگار و عکاس حاضر در پکن را سرویس خواهد داد تا بتوانند ‏کاملترین خبرها و گزارشها را از طریق رسانه های خود به چهار گوشه جهان بفرستند. در این شانزده روز، چشم و ‏گوش میلیونها ایرانی نیز مانند میلیاردها مردم جهان به پکن خواهد بود تا بدانند قهرمانانشان در میان ورزشکاران ‏برگزیده جهان چه کار می کنند؟‏


‏ بنابراعلام کمیته ملی المپیک، از ایران 54 ورزشکار (پنجاه ویک مرد و سه زن) برای حضوردر این رقابتها انتخاب ‏شده اند که در سیزده رشته انفرادی و یک رشته تیمی با هزاران ورزشکار دیگر از کشورهای مختلف جهان به رقابت ‏خواهند پرداخت. اعضای تیم ملی بسکتبال ایران که پس از نیم قرن سهمیه حضور در المپیک را گرفته اند، اولین ‏ورزشکارانی خواهند بود که 12 مرداد از تهران عازم پکن می شوند و آخرین گروه تکواندوکاران و کشتی گیران آزاد ما ‏هستند که 23 مرداد راهی المپیک خواهند شد.‏

از چند دوره پیش، برای اینکه کشورهای مختلف جهان بتوانند از عهده برگزاری بازیهای پرهزینه المپیک برآیند، کمیته ‏بین المللی المپیک تصمیم گرفت با بالا رفتن تعداد رشته هائی که به مسابقه گذاشته می شوند، تعداد ورزشکاران حاضر ‏در رقابتهای هر رشته را محدود کند و فقط تیم ها و ورزشکارانی از کشورهای مختلف قدم به بازیها بگذارند که در حد و ‏اندازه “المپیک” باشند. به همین جهت یک سال قبل از بازیهای المپیک، قهرمانان در مسابقات مختلف انتخابی شرکت ‏کرده و دست چپن می شوند تا به اصطلاح “سهمیه” لازم را کسب کنند و خود را به المپیک برسانند.‏

در این دوره تیم بسکتبال ایران که عنوان قهرمان آسیا در سال 2007 را یدک می کشد با 12 ورزشکار تنها تیم ایرانی ‏در پکن است و 41 ورزشکار دیگر ما در رقابتهای انفرادی حضور خواهند داشت که در برخی از این رشته ها برای ‏اولین بار است که المپیکی می شویم. اینها ورزشکاران ایرانی حاضر در پکن خواهند بود:‏

‏1-‏ کشتی آزاد : عباس دباغی(55 کیلو) – سید مراد محمدی(60 کیلو) – مهدی تقوی( 66 کیلو) – میثم مصطفی ‏جوکار(74 کیلو) – رضا یزدانی(84 کیلو) – سعید ابراهیمی(96 کیلو) – فردین معصومی (120کیلو). کشتی آزاد ‏ایران سهمیه المپیک را درهمه وزنها به دست آورده و همچنان پرامید ترین گروه برای کسب مدال در این بازیها ‏بشمار می رود، اگرچه هیچ یک از اعضای تیم سابقه حضور در المپیک را ندارند و از این میان تنها مراد محمدی ‏یکبار قهرمان جهان شده است.‏

‏2-‏ کشتی فرنگی: حمید سوریان(55کیلو) – علی محمدی (66 کیلو) – سامان طهماسبی(84کیلو) – قاسم رضائی ‏‏(96کیلو) – مسعود هاشم زاده(120کیلو). در دووزن 60 کیلو و 74 کیلوگرم کشتی فرنگی سهمیه المپیک نداریم. ‏بزرگترین امید این رشته حمید سوریان است که پس از سه بار قهرمان جهان شدن امید بسیار می رود که بتواند اولین ‏مدال المپیکی خود را کسب کند و مسعود هاشم زاده که در آتن چهار شد، تنها عضو تیم است که سابقه حضور در ‏المپیک دارد.‏

‏3-‏ جودو: مسعود حاجی آخوند زاده(60کیلو) – آرش میراسماعیلی(66کیلو) – علی معلومات(73کیلو) – حامد ملک ‏محمدی(81کیلو) – حسین قمی(90کیلو) – محمد رضا رودکی(بالای 100 کیلو). از این میان میراسماعیلی امید ‏اصلی کسب مدال بشمار می رود. او که یکبار قهرمان جهان و یکبار نفرسوم شده است، در المپیک آتن نیز امید اول ‏کسب مدال بود که بعلت خودداری از رویاروئی با جودوکار اسرائیلی از دور مسابقات کنار رفت و حالا فرصتی به ‏دست آورده تا در پکن آن ناکامی اجباری را جبران کند. ‏

‏4-‏ وزنه برداری: اصغر ابراهیمی(94کیلو) – محسن پیراوند(105 کیلو) – حسین رضازاده(بالای 105 کیلو). وزنه ‏برداری ایران پس از المپیک آتن 9 قهرمان ملی خود را بعلت استفاده از داروهای نیروزا(دوپینگ)از دست داد و ‏برای پکن توانست تنها سه سهمیه کسب کند که از این میان بازهم رضازاده امید بزرگ کسب مدال طلای سنگین ‏وزن محسوب می شود. اما گفته می شود رضازاده با روزهای طلائی خود فاصله بسیار دارد و این بیشتر بخاطر ‏فشار روحی ناشی از انتقاداتی است که پس از بازی در یک فیلم تبلیغاتی “بنگاه معاملات ملکی” در دوبی متوجه او ‏بوده، به همین جهت یک ذخیره نیز همراه او به پکن می برند. محسن پیرانوند هم قول داده از آخرین المپیک دوران ‏قهرمانی خود دست خالی برنگردد.‏

‏5-‏ تکواندو: رضا نادریان(وزن اول) – هادی ساعی(وزن سوم) – سارا خوش جمال فکری(وزن اول دختران) که ‏ساعی دارنده طلای المپیک آتن بازهم امیدوارتر از همه به کسب مدال در پکن است.‏

‏6-‏ دوومیدانی: احسان حدادی(پرتاب دیسک) – عباس صمیمی(پرتاب دیسک) – امین نیک فر(پرتاب وزنه) – سجاد ‏مرادی(800 متر و 1500 متر) – احسان مهاجرشجاعی(800 متر). احسان حدادی با رکوردی معادل 69 متر و ‏‏32 سانتیمتر و پیروزی در سه تورنمنت ماقبل المپیک بر قهرمانان بزرگ المپیک و جهان، در رده بندی فدراسیون ‏بین المللی دوومیدانی مقام اول پرتاب دیسک مردان را دارد و امید اول ایران برای کسب اولین طلا یا حداقل اولین ‏مدال المپیکی کشورمان در دوومیدانی بشمار می رود.‏

‏7-‏ قایقرانی انفرادی یک پاروئی(روئینگ): محسن شادی – هماحسینی که دومین سهمیه زنان ایرانی در بازیهای المپیک ‏را به دست آورده.‏

‏8-‏ حجت اله واعظی – نجمه آبتین که سومین سهمیه از دختران المپیکی ماست.‏

‏9-‏ دوچرخه سواری: قادر میزانی – حسین عسگری – مهدی سهرابی که در رشته استقامت (جاده و پیست) حضور ‏خواهند داشت و سهرابی در مسابقات مختلف قبل از المپیک از همه آماده تر نشان داده است.‏

‏10-‏ ‏ مشت زنی: مرتضی سپه وند(69کیلو) – مهدی قربانی(81کیلو) – علی مظاهری(91کیلو). مشت زنان ایران از ‏سال 1948 تاکنون دوازده بار در بازیهای المپیک شرکت کرده ولی مدالی نگرفته اند و امیدوارند در پکن این طلسم ‏‏54 ساله را بشکنند، بخصوص علی مظاهری که در بازیهای 2006 آسیائی در “دوحه” قطر و سپس در مسابقات ‏قهرمانی آسیا در سال 2007 مدال طلا گرفته و در پکن چندان ناامید نیست که روی سکو برود. ورزش مشت زنی ‏پس از انقلاب اسلامی مدتی در ایران ممنوع بود و هشت سال پیش در المپیک سیدنی استرالیا دوباره اجازه حضور ‏پیدا کرد.‏

‏11-‏ ‏ تنیس روی میز(پینک پنک): افشین نوذری(انفرادی مردان)‏

‏12-‏ ‏ بدمینتون: کاوه محرابی (انفرادی مردان)‏

‏13-‏ ‏ محمد علیرضائی(100 متر قورباغه مردان)‏

‏14-‏ تیم ملی بسکتبال: صمد نیکخواه بهرامی، حامدحدادی، جواد داوری، محمدرضااکبری، هومن رضائی، حامد سهراب ‏نژاد، امیر امینی، آرین داوودی، مهدی کامرانی، سعیدداورپناه، جابرروزبهانی، اصغرکاردوست، ایمان زندی، حامد ‏آفاق و اوشین ساهاکیان که از میان این پانزده تن، سه نفر هنگام اعزام از تیم خط خواهند خورد.‏

‎ ‎دختران المپیکی‎ ‎

در اسامی اعلام شده از سوی کمیته ملی المپیک ایران، اسامی سه دختر ورزشکار ایرانی نیز دیده می شود که برای اولین ‏بار از کشور ما راهی بازیهای المپیک می شوند. اگرچه کارشناسان برای هیچ یک از آنها شانس کسب مدال در بازیهای ‏پکن قائل نیستند، اما حضور سه دختراز جمهوری اسلامی ایران در بازیهای المپیک نظرها را به خود جلب کرده است. ‏از آنجا که بانوان در ایران نمی توانند با لباس متداول ورزشی در ملاء عام ظاهر شوند، این سه دختر تنها در رشته هائی ‏به میدان می روند که لباس پوشیده و حجاب (سرپوش) به تن دارند و اشکال شرعی بر لباس ورزشی آنان وارد نیست.‏

ساراخوش جمال فکری در وزن اول تکواندو دختران با کلاه مخصوص و موهای پوشیده به میدان مبارزه خواهد رفت. ‏هما حسینی نیز در قایقرانی انفرادی برخلاف دیگر شرکت کنندگان، لباس گرمکن گشاد بر تن و کلاه و روسری به سر ‏خواهد داشت. او که نوزده ساله است و در دریاچه دهکده المپیک مشغول تمرین، می گوید:” برای اولین بار است که در ‏چنین میدان بزرگی شرکت می کنم و حتی حریفانم را هم نمی شناسم. بااینهمه با روزی شش ساعت تمرین فشار زیادی را ‏متحمل می شوم، چرا که دیگر برنامه بدنسازی تمام شده و حالا فقط پارو می زنیم و رکوردگیری می کنیم، آنهم در این ‏گرمای طاقت فرسا!” هما که از 23 تا 31 تیرماه همراه محسن شادی هم تیمی اش در مسابقات جهانی زیر 23 ساله ها ‏در آلمان حضور پیدا می کند و پس از آن یک هفته در اتریش اردو می زند، امیدوار است در اروپا شرایط بهتری برای ‏تمرین داشته باشد.‏

اما امیدوارترین دختران ما نجمه آبتین است که در تیرو کمان شرکت می کند و این یکی دیگر از رشته هائی است که ‏ایران در آن برای اولین بار در تاریخ المپیک وارد بازیها می شود. نجمه در مسابقات انتخابی فرانسه توانست در میان ‏شگفتی حاضران سهمیه المپیک را کسب کند. در آن مسابقات 50 بانوی کماندار از بیست کشور جهان برای کسب پنج ‏سهمیه المپیک باهم رقابت می کردند که این دختر 25 ساله شیرازی توانست یکی از آن پنج نفر باشد.‏

varzesh745_3.jpg

نجمه آبتین در مورد گزینش خود برای شرکت در المپیک می گوید: “در فرانسه باتمام وجودم تلاش کردم. بفرموده حافظ ‏‏”وان یکاد” خواندم و تیر انداختم و به هدف زدم. حضور در بازیهای المپیک برای هر دختر ورزشکار ایرانی آرزوئی ‏دست نیافتنی است و من خوشحالم که به این آرزو دست پیدا کرده ام. پس از کسب سهمیه المپیک بار سنگینی از روی ‏دوشم برداشته شد و حالا فشار و استرس گذشته را ندارم. فقط امیدوارم نتایج خوبی در پکن بگیرم. ما برای اولین بار ‏توانسته ایم با تلاش شبانه روزی در تیروکمان هم در گروه مردان و هم در گروه زنان به المپیک راه پیدا کنیم که امری ‏بسیار مهم است، بهمین جهت باید بیشتر به این رشته در ایران توجه شود.“‏

کریم صفائی رئیس فدراسیون تیر و کمان ایران هم می گوید: “ما توانستیم با کمترین هزینه و در کوتاهترین زمان ممکن ‏به بازیهای المپیک راه پیدا کنیم. از آتن تاکنون تنها چهار سال است و کسب دو سهمیه در این فاصله اهمیت دارد. آینده این ‏رشته در ایران بسیار امیدوارکننده است و من قول می دهم اگر بهمین صورت پیش برویم در بازیهای آسیائی 2010 ‏قدرت اول تیروکمان آسیا خواهیم بود. “‏

نجمه آبتین بخاطر کسب سهمیه المپیک یک اتومبیل پژو جایزه گرفته است.‏

‎ ‎آخرین مسافران کاروان‎ ‎

محمد علیرضائی شناگر 22 ساله تهرانی در فاصله چند ماه به المپیک هرچه می زد تا سهمیه المپیک را کسب کند وهرچه ‏رکورد ملی خود را بهبود می بخشید، نمی شد که نمی شد تا بالاخره در آخرین تلاش خود توانست در 100 متر قورباغه ‏به این سهمیه دست پیدا کند و اولین شناگر ایرانی باشد که در تاریخ المپیک به این بازیها راه می یابد. ‏

علیرضائی که ماده تخصصی اش 50 متر و 100 متر قورباغه است، چند بار در مسابقات بین المللی و انتخابی در ‏کشورهای مختلف رکورد ملی ایران و خودش را بهبود بخشید و در آخرین مسابقه هم که با نام “مسابقات خرس طلائی” ‏در کروواسی برگزار شد ویکی از واپسین میدانها برای کسب سهمیه بازیهای پکن محسوب می شد، 50 متر قورباغه را ‏در 28 ثانیه و 31 صدم ثانیه شنا کرد که نه تنها رکورد ملی جدیدی برای این ماده محسوب می شد بلکه با این رکورد ‏توانست تا رتبه 26 رده بندی جهانی بالا بیاید. اما اینهمه کافی نبود تا این شناگر سخت کوش و با انگیزه را به المپیک ‏ببرد چون رکورد تازه اوهنوز چند صدم ثانیه بیشتر از حدنصاب ورودی المپیک بود. تنها آسیائی که در این ماده جلوتر ‏از علیرضائی قرار دارد “کیتا جیما” شناگر ژاپنی است که با 27 ثانیه و 67 صدم ثانیه نفر هفتم جهان است، یعنی با 64 ‏صدم ثانیه اختلاف با شناگر ایرانی 19 مرتبه از او در جهان جلوتر است و می تواند در المپیک شنا کند و حتی مدال ‏بگیرد!‏

اما شناگرمستعد کشور ما که عزم جزم کرده بود به پکن برود نا امید نشد، در کرواسی ماند و در مسابقات شنای قهرمانی ‏این کشور که در شهر “دوبرنیک” برگزار می شد شرکت کرد و این بار صبح روز 20 تیرماه در صد متر قورباغه آنهم ‏در مرحله مقدماتی توانست سهمیه المپیک را کسب کند. علیرضائی این مسافت را در 63 ثانیه و سه صدم ثانیه شنا کرد ‏که 73 صدم ثانیه بهتر از ورودی المپیک و 89 صدم ثانیه بهتر از رکورد ملی ایران بود که در اختیار خود وی قرار ‏داشت. به این ترتیب تلاشهای بی وقفه اش به ثمر نشست تا آخرین عضو کاروان المپیک ایران و اولین شناگر ایرانی ‏حاضر در بازیهای المپیک باشد. ‏

‏”کاوه محرابی” بدمینتون باز ایرانی نیز در میان ناباوری و درست در آخرین فرصت باقیمانده سهمیه المپیک پکن را به ‏دست آورد. محرابی که از پنج سال پیش ساکن دانمارک است، در این کشور زیر نظر “مایکل کرشن”سرمربی سابق تیم ‏ملی دانمارک تمرین می کند و در مسابقات مختلف حضور می یابد.‏


varzesh745_4.jpg

در مسابقات انتخابی المپیک پکن کاوه محرابی در رده 43 قرار داشت در حالیکه تنها 42 بدمینتون باز مرد می توانند در ‏مسابقات قهرمانی انفرادی این رشته در المپیک شرکت کنند. اما ناگهان به وی خبر دادند که یکی از اعضای تیم بدمینتون ‏سوئد از حضور در المپیک انصراف داده و او می تواند بجای ورزشکار سوئدی به پکن برود. به این ترتیب برای اولین ‏بار بدمینتون ایران نیز در المپیک حضور پیدا می کند. محرابی به خبرنگار خبرگزاری ایسنا گفته است که من در ‏دانمارک همه هزینه ها و حتی هزینه حضور در اردوها را خودم از جیبم می پردازم. حالا هم که برای اولین بار با وجود ‏من بدمینتون ایران المپیکی می شود، انتظار زیادی از تربیت بدنی ندارم کافی است هزینه تمرین و اردوها را به من ‏بدهند!‏

‎ ‎دیپلماسی بسکتبال‏‎ ‎

تیم ملی بسکتبال ایران که پس از نیم قرن دوباره به المپیک رسیده است، به سختی مشغول آماده ساختن خود در تورنمنت ‏های مختلف است تا بتواند در پکن از اعتبارش بعنوان قهرمان آسیا دفاع کند و در مقابل تیم های بزرگ بازنده مطلق ‏نباشد. از وقتی که محمود مشحون قهرمان و مربی پیشین بسکتبال کشورمان ریاست فدراسیون این ورزش را بر عهده ‏گرفته، بسکتبال ایران رو به پیشرفت دارد.‏

این تیم در بازیهای آسیائی 2006 قطر به مقام سوم رسید ولی یک سال بعد در جام قهرمانی ملت های آسیا توانست تیم ‏صاحب نام لبنان را در بازی نهائی شکست داده و علاوه بر مقام قهرمانی، سهمیه حضور در المپیک را هم کسب کند و ‏چند ماه بعد در مسابقات قهرمانی آسیا نیز به مقام قهرمانی برسد. و از آن هنگام تاکنون در تورنمنت های ایتالیا، ‏صربستان، استرالیا و کرواسی شرکت کرده است تا در رویاروئی با تیمهای صاحب نام جهان راهی المپیک شود.‏

از سوی دیگر خبر می رسد که تیم ملی بسکتبال ایران 19 و 21 ژوئیه آخرین تور آمادگی خود را در آمریکا سپری کرده ‏و در مقابل تیم های حرفه ای دالاس و یوتا بازی خواهد کرد تا از آنجا به پکن برود. البته در خبرها اسمی از ایران برای ‏حضور دراین تورنمنت برده نشده و اسم تیم میهمان را “قهرمان آسیا” نوشته اند. اما خبرگزاری “ان.بی.سی” گزارش ‏داده که “قهرمان آسیا” همان ایران است و حضور این تیم در تورنمنت چند جانبه آمریکا نوعی آشتی کنان ورزشی بین ‏جمهوری اسلامی و ایالات متحده هم بشمار می رود، همان شیوه ای که بین جمهوری خلق چین و آمریکا به کار رفت و ‏لقب “دیپلماسی پینک پنک” به خود گرفت. اینرا هم می شود “دیپلماسی بسکتبال” برای بهبود روابط دو دولت لقب داد که ‏این روزها در مورد هم نرمتر از گذشته حرف می زنند! البته باید منتظر ماند و دید که خبر مخابره شده تا چه حد درست ‏از آب در می آید، تاکنون که مقامات ایرانی صحبتی در این مورد نکرده اند.‏


varzesh745_5.jpg

‎ ‎همراهان بیکار و بسیار‎ ‎

در حالیکه اسامی 54 ورزشکار ایرانی برای حضور در بازیهای المپیک پکن اعلام شده، تعداد همراهان مشخص نیست ‏ولی می توان پیش بینی کرد که تعداد همراهان شامل مربیان و سرپرستان تیم ها و بخصوص مسئولان تربیت بدنی، ‏فدراسیون ها و حراست که بعنوان همراه به این مجموعه اضافه می شوند بسیار بیشتر از تعداد ورزشکاران و مربیان ‏باشد.‏

این مسئله را از گفت و گوی اصغر خالقی دبیر فدراسیون دوچرخه سواری با خبرنگاران می شود فهمید. او می گوید: ‏‏”الکساندر تولومانف” سرمربی روس تیم ملی دوچرخه سواری چند روز است به مرخصی رفته ولی برنگشته است و ‏فکر هم نمی کنم برگردد. قدرت داودی مدیر تیم های ملی هم که تا پایان خردادماه قرارداد داشت، قراردادش تمدید نشده. ‏بنابراین فقط من مانده ام که بعنوان دبیر فدراسیون، مدیریت تیم را هم در المپیک انجام خواهم داد.“‏

این حرف نشان می دهد که آقای دبیر فدراسیون نقشه کشیده است خودش بجای مدیر و مربی تیم سه نفره دوچرخه سواری ‏به چین برود. از سوی دیگر اعلام کرده اند مربی روسی “عباس صمیمی” پرتابگر دیسک نیز مدتی است قهر کرده و ‏رفته، یعنی بجای او هم یکی از اهل حاشیه می تواند به پکن برود و خرید کند. مهدی سهرابی که در المپیک آتن عضو تیم ‏دوچرخه سواری ایران بود و این بار هم در پکن پرامید ترین عضو این تیم در مسابقات استقامت است، وقتی از آتن ‏بازگشت و از مسابقات پرسیدند با همان سادگی آذریش به گوینده تلویزیون گفت:” آقا من که اصلا روی پیست تمرین ‏نکرده بودم، چگونه انتظار داشتید در آتن روی پیست مدرن آنجا مدال بگیرم.” حالا سهرابی و هم تیمی هایش باید پیش ‏بینی کنند که در پکن بدون مربی چه کار خواهند کرد؟ همراهان بیکار و بیکار که نمی توانند مربی باشند!‏

اما یکی از اعضای فدراسیون تکواندو راهی دیگر برای حضور در پکن پیدا کرده است. او مرتضی بهرامی نژاد، ‏پزشک و بدنساز پیشین تیم ملی تکواندو ایران است که این بار بعنوان یکی از مربیان تیم ملی کشور میزبان (چین) در این ‏بازیها شرکت می کند. بهرامی که کارمند آکادمی ملی المپیک ایران است و تنها برای بازیهای پکن به استخدام موقت ‏فدراسیون تکواندو چین درآمده، پس از پایان المپیک سرکار خود بازخواهد گشت. او می گوید:” خیلی دلم می خواست در ‏پکن برای پیروزی بچه های خودمان هورا بکشم، اما نمی توانم. فقط در دلم برایشان دعا خواهم کرد.“‏

‎ ‎فوتبال ایران پشت در‏وازه‏ المپیک‎ ‎

فوتبال ایران از 1976 تا کنون در حسرت حضور در بازیهای المپیک است. در این مدت تعداد تیمهای حاضر در ‏المپیکها همان 16 تیم باقی مانده، اما چگونگی صدور مجوز برای حضور بازیکنان در این بازیها چند بار تغییر کرده که ‏این مسئله همچنان شرکت در المپیک را برای فوتبال ایران غیر ممکن ساخته است. شاید عجیب به نظر برسد که پس از ‏حضور در المپیک 1976 مونترآل، فوتبال ایران سه بار پای به بازیهای جام جهانی گذاشته اما در گشودن دروازه های ‏المپیک ناتوان و همچنان پشت دروازه های المپیک مانده است‎.‎

varzesh745_6.jpg


‎ ‎آغازی حماسی و… خاموشی 44 ساله‏‎ ‎

راهیابی حماسی تیم ملی آماتور ایران به بازیهای المپیک 1964 توکیو را می توان فصل تازه تاریخ فوتبال ایران دانست. ‏در روزگاری که فوتبال ایران محدود به رقابتهای انگشت شمار و نامنظم داخلی باشگاهها، حتی در تهران بود، تیم ملی هم ‏گاه به گاه شکل می گرفت و به رقابتهای بازیهای آسیایی و جام آسیایی سر می کشید. به همت اهالی کم تعداد فوتبال از ‏جمله زنده یادان حسین مبشر، حسین سرودی و حسین فکری، فوتبال به آن درجه از خود باوری رسید که نامزد حضور ‏در بازیهای المپیک شد. تیم ملی شکل گرفت. برای صعود ابتدا باید از سد تیم های ملی پاکستان و عراق می گذشت و ‏سپس در گام آخر از مانع هند، که هر سه – حتی پاکستان – پیشینه ای مشخص تر از فوتبال ایران داشتند. ‏

شاید وقتی در امجدیه آن روز ایران گل نخست را از پاکستان خورد، کمتر گمان می رفت آن تیم به توکیو برسد. اما در آن ‏روز موتور تیم ملی با گل شادروان مهراب شاهرخی روشن شد تا در پایان پیروزی چهار بر یک بر جای بماند و شکست ‏یک بر صفر در مسابقه برگشت ( در لاهور ) بی تاثیر باشد.‏

سپس عراق در تهران چهار بر صفر شکست خورد. عراق یک سال پیش از آن در دو دیدار دوستانه در امجدیه، یک بار ‏با خوردن یک گل دیر هنگام با ضربه سر پرویز کوزه کنانی، به تساوی رسیده و بازی بعدی را دو بر یک برده بود. ‏عراق به هنگام بازی برگشت در بغداد هم نتیجه ای بهتر از صفر بر صفر نداشت. فوتبال آن روزها در هراس تیم هند و ‏کاپیتان آن “گوسوامی” بود تا آن جا که نتیجه سه بر صفر به سود ملی پوشان ایران در تهران، یک شگفتی به حساب آمد. ‏اما وقتی در کلکته تیم ملی گل دقیقه ده گوسوامی را با سه گل پاسخ داد، حضور فوتبال ایران در المپیک 64 حتمی شد. از ‏بازیکنانی که آن روز برای ایران افتخار آفریدند مردانی چون عبدالله ساعدی، پرویز دهداری، محمد رنجبر، مهراب ‏شاهرخی، مجید برمکی و حمید شیرزادگان دیگر در میان ما نیستند. اما عزیر اصلی، مصطفی عرب، غلامحسین ‏نوریان، محسن حاج نصرالله و همایون بهزادی با خاکستر پیری بر موهایشان، آن روزها را به خوب یاد می آورند.‏

اختلافهایی که گذر زمان پوچی آن ها را ثابت کرد، تیم ملی را نصفه نیمه به توکیو رساند تا تیمی شکست پذیر باشد. ‏

چهار سال بعد برای المپیک 1968 مکزیکوسیتی، بی پولی فوتبال مانع حضور ایران در رقابتهای مقدماتی شد. اما چهار ‏سال بعد در خیزی دیگر برای حضور در المپیک ایران از سد تیم های ریز و درشتی گذشت که سرآمد آنان کره شمالی با ‏خاطره حضوری توفانی در جام جهانی 1966 و پیروزی یک بر صفر بر ایتالیا بود. اما در مونیخ 1972هم با وجود ‏پیروزی یک بر صفر بر برزیل، حضور المپیکی چنگی به دل نزد.‏

با یادآوری پیروزی بر برزیل به این اشاره می کنیم که در آن سالها تیم های بلوک شرق به دلیل نداشتن آنچه در غرب ‏‏”بازیکنان حرفه ای” خوانده می شدند، با تیم ملی اصلی خود به میدان می آمدند. اما تیم های غربی حق استفاده از ‏بازیکنان حرفه ای را نداشتند و فوتبال آن روز المپیک در انحصار تیم های بلوک شرق اروپا بود. در چنین شرایطی ‏وقتی فوتبال دگرگون شده ایران با پیشینه قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی، به رقابتهای المپیک 1976 گام گذاشت، به ‏بهترین نتایج تاریخ فوتبال خود دست یافت و تا مرحله یکچهارم پایانی صعود کرد. در المپیک ایران با تیم های اصلی ‏لهستان و شوروی نبردی تمام عیار داشت، که اولی دو سال پس از کسب مقام سوم جام جهانی 1974، به زحمت سه بر ‏دو ایران را برد در حالیکه نیمه نخست یک بر صفر بازنده بود و شوروی با ایگور بلوخین، مرد سال فوتبال اروپا، به ‏سختی دو بر یک تیم حشمت مهاجرانی را شکست داد. ‏

حشمت مهاجرانی پرافتخارترین مربی تاریخ ایران است که دو سال بعد ایران را به حضور در جام جهانی رساند ولی پس ‏از انقلاب از وطنش رانده شد تا امارات او را معمار فوتبال خود بداند و تنها ایرانی سرمربی در سه تیم ملی باشد: ایران، ‏امارات متحده عربی و عمان. ‏

بهمن ماه سال پیش فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی مهاجرانی را به عنوان رییس کمیته فنی تیم ملی فوتبال ایران ‏معرفی کرد که گمان آمد هدف جبران رفتار ناسزاوار برای مربی پیر و پر افتخار ایران باشد. اما کاهش این مقام به عضو ‏کمیته، سپس قائم مقام باشگاه استیل آذین و سرانجام مشاور تیم پیام مشهد و سپس هیچ، تنها زمینه ای برای نخبه کشی در ‏فوتبال بوده است.‏

به هر حال حضور ایران در المپیک در حالی به پایان رسید که ایران در بازیهای مقدماتی المپیک 1980 مسکو هم به ‏همت حسن حبیبی و با دست خالی و بدون حتی یک بازی تدارکاتی، توانست از میدان سنگاپور با عبور از سد تیم های ‏چین و کره شمالی جواز حضور را دریافت کند. اما جمهوری اسلامی در اقدامی نسنجیده حضور کاروان ورزشی ایران ‏در مسکو را به این بهانه مانع شد که شوروی آن روز افغانستان را اشغال کرده است. آن بازیها از سوی بیشتر کشورهای ‏غربی تحریم شد، اما آنان با داشتن مسابقه های پرتعداد آن طور لطمه نخوردند که ایران به ویژه در کشتی ضربه خورد. ‏این ضربه وقتی کاراتر شد که چهار سال بعد ایران در بازیهای المپیک 1984 لس آنجلس آمریکا هم شرکت نکرد، ‏درحالیکه در المپیک 1996 آتلانتا در همان کشوربا همه توان حضور یافت!‏

برای المپیک 1998 سئول، فوتبال ایران بار دیگر حضور در المپیک را جدی گرفت، اما هرچه کوشید آن را دست ‏نیافتنی تر دید. در سئول تیم های غربی اجازه یافتند که با تیم ملی خود شرکت کنند که برزیل با روماریو پس از شوروی ‏دوم شد. در المپیک 1992 بارسلون، ایران با حسن حبیبی اسیر تبانی امارات و قطر شد. در این المپیک بنای فعلی در ‏فوتبال المپیک گذاشته شد که تیم های زیر 23 سال با سه بازیکن کمکی بزرگسال مجوز شرکت داشتند.‏


برای المپیک 1996 ناتوانی فدراسیون داریوش مصطفوی که سکان آن در دست رییس تربیت بدنی بود تیم ملی زیر 23 ‏سال ایران را در سد امارات متوقف نگاه داشت. در المپیک سال 2000 حتی یک مربی سرشناس آلمانی به نام کوردس ‏هم نتوانست راهگشای حضور فوتبال ایران شود. این داستان در راه المپیک 2004 آتن در حالی تکرار شد که در این ‏بازیها تیم المپیک عراق توانست در شرایطی بحرانی به مقام چهارم برسد…و داستان ناکامی در راه رسیدن به المپیک ‏‏2008 با یک مربی کروآت(بگوویچ) که تیم ما نتوانست از سد تیم های همتای استرالیا و عربستان سعودی بگذرد تا به ‏پکن برسد، تازگی اش آن قدر آزار دهنده است که نیازی به یادآوری آن نیست! ‏