اعتراض حسن روحانی به سازمان رسانه ای سپاه امر تازه ای نیست. اما این نخستین بار است که آقای روحانی به این سازمان به عنوان ”پلیس مخفی” اشاره می کند؛ سازمانی که وظیفه انجام عملیات روانی ( به تعبیر حسین سلامی، جانشین فرماندهی سپاه پاسداران ) برای انجام دستگیری ها را بر عهده دارد. درست است که آقای روحانی در بازدید از نمایشگاه مطبوعات و در انتقاد از دستگیری های اخیر روزنامه نگاران، به بازداشت روزنامه نگاران اشاره کرده است اما بازداشت های سپاه محدود به روزنامه نگاران نمی شود.
خبرگزاری رویترز از قول منابع نزدیک به سیامک نمازی گفته که او توسط سپاه پاسداران بازداشت شده است؛ امری که از سوی خانواده آقای نمازی رد نشده. به احتمال زیاد بازداشت نزار ذکا، شهروند لبنانی، که به ایران دعوت شده بود نیز توسط سپاه صورت گرفته است. هر دو بازداشت بدون توضیح رسمی به خانواده بازداشت شدگان و به شکل بازداشت های خودسرانه صورت گرفته به نحوی که مثلا دوستان و خانواده آقایان نمازی و نزار ذکا تا چند روز پس از مفقود شدن بازداشت شدگان نمی دانسته اند که آنان بازداشت شده بودند. افراد بازداشت شده میهمانان رسمی دولت ایران بوده اند.
این دو بازداشت توسط سازمان اطلاعات سپاه صورت گرفته است. سازمان اطلاعات سپاه پاسداران فاقد قانون است. در قانون تاسیس سپاه پاسداران ماده ای که اجازه فعالیت سازمان اطلاعات را صادر کند وجود ندارد. در قانون وزارت اطلاعات، سپاه پاسداران موظف شده تمام امکانات اطلاعاتی را که قبل از تاسیس وزارت اطلاعات داشته است به سپاه منتقل کند. در این قانون سپاه می تواند به عنوان همکار با وزارت اطلاعات و بر اساس خواست این وزارت عمل کند و ضابط اجرایی آن ها باشد. اما فقط سازمان اطلاعات سپاه نیست که به سیاست دستگیری های غیر قانونی ادامه می دهد:
روز یکشنبه ۱۷ آبان غلامحسین محسنی اژه ای، سخنگوی قوه قضاییه، خبر دستگیری گروهی در قزوین را تکذیب کرد. خبر دستگیری گروهی در قزوین را به این دلیل که در موبایل گروه موبایلی تشکیل داده بودند، روز پیش از آن خبرگزاری فارس منتشر کرده بود. این بازداشت ها بنا بر گزارش خبرگزاری فارس توسط سپاه صاحب الامر قزوین صورت گرفته است. آقای اژه ای گفته درحال ”پرس و جو” از فردی هستند که این خبر را منتشر کرده چرا که دادستان قزوین از چنین دستگیری خبر نداشته است. این گونه ای از دستگیری هایی است که نه فقط سازمان اطلاعات سپاه پاسداران، بلکه سپاه پاسداران و بسیج انجام می دهند و در اکثر موارد دادستان ها پس از دستگیری در جریان بازداشت ها قرار می گیرند. گاه چند روز پس از آن و گاه ماه ها پس از آن.
اینکه آقای روحانی ناگزیر شده است در دو سخنرانی بدون نام بردن از سپاه پاسداران یا با اشاره به تعبیر های استعاری مانند پلیس مخفی به این بازداشت ها اشاره کند به معنای آن است که در حال حاضر رابطه میان سپاه پاسدارن و دولت حسن روحانی در بدترین شرایط خود از زمان انتخاب آقای روحانی است. تیره تر شدن روابط سپاه و حسن روحانی پس از آن صورت گرفته است که توافق برجام در ایران به طور رسمی پذیرفته شد و تندروهایی که مایل بودند مراحل پذیرش را به تاخیر بیندازند تا مرحله پذیرش موفق به انجام این کار نشده اند. اما در مرحله اجرا، به دلیل مقابله تندورها با آغاز فرایند کاهش سانتریفیوژها احتمال تاخیر در اجرای توافق وجود دارد. در چنین شرایطی فرمانده سپاه پاسداران گفته است امریکایی ها بیش از ما خواهان اجرای برجام هستند.
تهاجم رسانه ای سپاه به دولت بیش از هر امر دیگری در سیاست خارجی دولت در منطقه و روابط ایران با غرب و به ویژه امریکا استوار است. سیاست سپاه پاسداران این است که با استفاده از آنچه از سوی علی خامنه ای نفو‌ذ دشمن نامیده شده، اجرای سیاست های دولت در استفاده از سرمایه گذاری خارجی و اجرای به موقع آن را با دشواری مواجه سازد.
روشن است که هدف این مانع تراشی تضعیف موقعیت دولت در انتخابات مجلس و در نهایت انتخابات دوره آینده ریاست جمهوری است. تندروها و سپاه پاسداران می دانند که حتی با سرمایه گذاری های هنگفت رسانه ای، توانایی به دست گرفتن کنترل افکار عمومی اکثریت مردم ایران را ندارند. بنا بر این در پی شکست در عرصه فرهنگ و رسانه، از رسانه های خود به عنوان ابزاری برای جنگ سیاسی با دولت استفاده می کنند و روزنامه نگاران فقط قربانیان این جنگ تندروها و سپاه پاسداران با دولت هستند؛ قربانیانی که برای سرکوب باید جاسوس و قلم به مزد معرفی شوند. در چنین شرایطی است که سپاه پاسداران به مهم ترین دشمن روزنامه نگاران در ایران مبدل شده است.