سایت انجمن فارین پالیسی [سیاست خارجی] که از نیویورک منتشر می شود در آخرین شماره خود با چند روزنامه نگار زن ایرانی مصاحبه هائی انجام داده و به معرفی آن ها و فعالیت هایشان پرداخته است. اولین آن با نازیلا فتحی است.
متن مصاحبه آقای رضا اخلاقی با این روزنامه نگار موفق چنین است:
چند وقت در دانشکده دولتی کندی در دانشگاه هاروارد بودید، لطفا راجع به حضورتان در بنیاد نیمن و مرکز شورنشتین بگویید؟
من اگوست 2010 به نیمن آمدم. فرصتی بود تا از ضرب الاجل ها خلاص بشم و فرصتی بود تا بخت خودم را باز تر کنم. تمرکز من در نیمن روی نقش رسانه های اجتماعی و تلویزیون های ماهواره ای ایرانی بود. مدت عضویت یک ساله( دو فصل) بود. امسال قرار است . امسال قرار است عضویت دیگر در هاروارد بگیرم و در مرکز شورن شتین در دانشکده کندی هاروارد باشم/
چند وقت در نیویورک تایمز مشغول به کار بودید؟
کارم در نیویورک تایمز را از سال 1992 شروع کردم. از سال 1995 خبرنگار حرفه ای شدم و تا سال 1999 طول کشید تا از ایران مجوز گرفتم. من تهران را سه هفته پس از خیزش پس از انتخابات ترک کرده و از جولای 2009 تا آگوست 2010 از تورنتو برای نیویورک تایمز می نوشتم. مجموعا 17 سال برای نیویورک تایمز کار کردم.
ایران به دنیا آمدید؟
بله متولد تهران هستم.
لطفا راجع به تحصیلاتتان بگویید
من در سال 1991 در تهران مترجم بودم و بعد از زلزله رودبار به خبرنگاران خارجی کمک می کردم. در تهران مترجمی انگلیسی خواندم. بعد فوق لیسانسم را در رشته علوم سیاسی و مطالعات زنان از دانشگاه تورنتو گرفتم.
چه طور به حرفه ای روزنامه نگار شدید؟
من روزنامه نگاری را در کار کردن با برخی از صاحب نام ترین روزنامه نگاران مثل توماس فریدمن ، الین سولینیو و داگلاس دل فرا گرفتم.
بین این اسامی که گفتید بیشتر از کدام یک در روزنامه نگاری تان الهام گرفتید؟
استاد من الین سولینو بود. دست من را گرفت و مرحله به مرحله در راه به جلو برد.
در این شغل به عنوان زنی که در یکی از مهمترین سازمان های خبری کار می کنید، بزرگترین چالش هایی که با آن مواجه شدید چه بودند؟
مهمترین چالش این بود که به عنوان یک ایرانی داشتم با یک ارگان خبری عظیم کار می کردم.حکومت ایران از ابتدا با این موضوع مشکل داشت. چهار سال طول کشید تا با اسم خودم بتوانم بنویسم. مقامات ایران به طور مداوم از اعطای مجوز به زنان برای کار کردن با سازمان های خبری مهم در ایران مخالف بودند.اما به تدریج حکومت کار ما را ارج نهاد چون ما تلاش می کردم چهره انسانی تری از ایران نشان دهیم. من درک عمیقی از ایران داشتم و بهتر از یک خبرنگار غربی که با مترجم و برداشتی خاص به ایران می آمد می توانستم راجع به ایران بنویسم. تازه آن ها مجبور بودند به گفته های مترجم دولتی اعتماد کنند.
به نظر شما ایرانی بودنتان چقدر در شغلتان نقش ایفا کرد؟
من به آمار زنان ایرانی در زندگی اجتماعی و سیاسی دسترسی داشتم. به عنوان یک زن خیلی بیشتر مفید بودم.
اگر مادر هستید، چند تا بچه دارید؟
دو تا بچه دارم. یک پسر هشت ساله و یک دختر 6.5 ساله.
به نظر شما بهار عرب چقدر روی وضعیت زنان در جوامع عربی/اسلامی تاثیر خواهد گذاشت؟ آیا خوشبین هستید؟
من خوش بین هستم، به طور یقین ، دموکراسی بسته ای نیست که یک شبه وارد شود. تغییرات دشوار خواهد بود اما شک ندارم که تغییرات مثبتی برای زنان در جهان عرب به ارمغان خواهد آورد. آن ها تحصیل کرده تر شده اند و بیشتر نسبت به محیط و حقوق خود آگاه شده اند. بیشتر در صحته سیاسی و اجتماعی فعال هستند. در نتیجه حقوق بیشتری مطالبه خواهند کرد. همچنین به نظر می آید ان ها صدای میانه رویی دارند، صدایی که اصلاحات و خشونت پرهیزی را فرا می خواند. خیلی مهم است در وضعیت خشن کنونی یک گام از آشوب دور باشیم حضور زنان عرب فقط برای خودشان حائز اهمیت نیست، بلکه همچنین برای جریان دموکراسی و مسالمت امیز ضروری است.
تصویری که از ایران ده سال بعد در ذهن دارید چگونه است.
پیش بینی اینکه در سطح رهبری ، به ویژه درباره ایران، جایی که هیچ چیز قابل پیش بینی نبوده، کار احمقانه ای است. اما مهم نیست چه می شود، ایران و جامعه ایران در حال پیشرفت و حرکت رو به جلو است. درجه تحصیلات بالاتر می رود و انقلاب اطلاعاتی مردم را مطلع تر می کند، بنابراین آن ها انتخاب های هوشمندانه تری می کنند. این بدین معنا است که جامعه ایران نگاه به فرصتی دارد تا به پرش به جلو داشته باشد. مهم نیست در سطح رهبری چه اتفاقی می افتد، جامعه در طی ده سال در سطح بالا تری قرار می گیرد.
