برتران دله
در زمانی که مذاکرات ژنو در غیاب ایران برای آینده سوریه درحال برگزاری بود، با یک دیپلمات بازنشسته صحبت می کردم که در زمان خودش از مذاکره کنندگان اروپایی بود و تجربه نشست با بالاترین مقامات ایرانی را داشت. از دید او، در رابطه با پرونده اتمی هیچ گونه عقب نشینی ای از سوی مقامات ایرانی صورت نگرفته است.
او گفت: “اگر به نظر می رسد که آیت الله ها نسبت به دستورهای آمریکا تسلیم شده اند، برای این بود که بتوانند سیطره خود را بر حکومت عراق [این مسأله در زمان کشتار در اردوگاه مجاهدین به سادگی قابل مشاهده بود] و سوریه حفظ کنند.”
او در ادامه می گوید: “با این حال به نظر می رسد که ایالات متحده تصمیم گرفته از خاورمیانه خارج شود و متحد سنتی خود، عربستان سعودی، را با خارج کردن حکومت ایران از انزوا، رها کند…”
این تحلیل بلافاصله با حرف های بانی، دانشجویان علم سیاسی در تهران، انعکاس یافت.
ازنظر او، مشخص است که اصلی ترین نقطه قوت رییس جمهور روحانی عملگرا بودن اوست. او می گوید: “به هیچ وجه نمی توان وی را اصلاح طلب نامید، ولی او عملگراست و به خوبی توان پیشبرد مسایل براساس شرایط را دارد. درحقیقت پیروزی او بدین معنی است که رهبر انقلاب او را انتخاب کرده تا هرگونه اعتراضی را پس از جنبش سبز در سال ۲۰۰۹ و بهار عربی ازبین ببرد.”
در چنین شرایطی به نظر می رسد که عقب نشینی آشکار آیت الله ها در برنامه هسته ای در ازای به دست آوردن نقش بیشتر در منطقه باشد. درواقع آیت الله ها تصمیم گرفته اند برای بقای خود تلاش کنند.
به هرحال، کارخانه های ایران در انتظار روزهای بهترند و دانشگاه های ایران نیز برای بهار خود امید بسته اند… این درحالی است که با روی کار آمدن حسن روحانی، شخصیت میانه رو، بیش از ۵۰ اعدام از اول سال میلادی انجام شده است.
منبع: هافینگتون پست، ۲۷ ژانویه
