پل چوبی با روایت بهرام رادان آغاز می شود و شاید این مسئله، مخاطب را به یاد سنتوری داریوش مهرجویی بیندازد. صدای رادان که در تمام طول فیلم حضور دارد، با طنین عاشقانه و موثرش، در تشدید فضای عاشقانه فیلم تاثیری تمام دارد. عموما کاربرد راوی در سینما، اگر درست به کار گرفته شود که به ظن من در پل چوبی این اتفاق افتاده است، در هم ذات پنداری مخاطب با فیلم بسیار نقش دارد. از روایت های خوب و درخشان تاریخ سینما، می توان از “ایرما خوشگله” ساخته بیلی وایلدر و “شهر گناه” ساخته رابرت رادریگوئز یاد کرد. در پل چوبی این روایت به جا و سر وقت اجرا شده است؛ آن جا که تماشاگر توضیح بیشتری از فیلمساز می خواهد، یا انتظار دارد داوری راوی و قهرمان فیلم را درباره ماجرایی بشنود.
فیلم با لحظات تحویل سال 88 و با بگو بخندها و لحظات شاد زندگی امیر (بهرام رادان) و شیرین (مهناز افشار) که برای هفته ای به شمال و ویلای دایی امیر (آتیلا پسیانی) آمده اند آغاز می شود. امیر و شیرین بعد از 10 سال زندگی مشترک، حالا قصد دارند به خارج از کشور مهاجرت کنند، اما فعلا به خاطر مشکلات مالی، رفتن شان به تاخیر افتاده و منتظر تحویل پروژه ساختمانی امیر به عنوان معمار و گرفتن دستمزدش هستند، با این حال به علت کم کاری و تاخیر در تحویل پروژه، هزینه مهاجرتشان آماده نیست. در روز سال تحویل عده ای از دوستان امیر وشیرین به همراه یکی از استادان شان به نام صبوحی (مهران مدیری) به شمال می آیند و تصمیم می گیرند سری به شیرین و امیر( دو دانشجوی اخراجی سال های گذشته) بزنند و یکی دو روزی با آن ها باشند. این اتفاق، باعث دل خوری امیر و مخصوصا شیرین می شود؛ از طرز نگاه ها و رفتار شیرین و صبوحی و امیر فهمیده می شود که در گذشته چیزی بین صبوحی و شیرین بوده است. صبوحی پیشنهاد می دهد که از نفوذش برای مهاجرت این دو اقدام کند و قرار می شود تا تحویل پروژه امیر، شیرین به همراه صبوحی به دبی برود تا مقدمات مهاجرت را فراهم کنند. اتفاقی که خوشایند امیر نیست ولی از روی ناچاری و به خاطر حرف های دوستش مجید که صبوحی می تواند این مشکل را حل کند، رضایت می دهد…
کرم پور در مصاحبه ای گفته که داستان فیلم را از کازابلانکا برداشته است. می توان گفت که این مثلث عشقی در پل چوبی انعکاس خوبی داشته است، با این فرق که اگر فیلم اسیر اصلاحیه های مختلف وزارت سانسور نمی شد، شاید شاهد داستان جذاب تری هم بودیم. کرم پور در پل چوبی، خط داستانی داشته است که به انتخابات سال 88 مربوط می شده اما وزارت ارشاد با چیره دستی تمام، آن خط داستانی را به کلی حذف کرده است!
پل چوبی با بازی خوب بازیگران مطرح و سرشناس فیلم، انتظار می رود پل چوبی در گیشه حضوری موفق داشته باشد و اگر فیلمنامه ای منسجم تر هم می داشت، شاید می توانست به فیلمی ماندگار هم تبدیل شود، هرچند این فیلم را می توان بهترین فیلم کرم پور دانست.
مهدی کرم پور، پیش از این، جایی دیگر (1381)، چه کسی امیر را کشت؟ (1384) و اپیزود دوم و ناموفق فیلم طهران طهران (1388) را کارگردانی کرده بود.
