دلفین مینویی
طی ماه های اخیر تصویر “وائل غنیم” در تمامی سایت های اینترنتی اعم از فیس بوک و توئیتر دیده می شود. وائل غنیم، قهرمان انقلاب مصر، بلاگری که حالا خیلی مشهور شده در فوریه ۲۰۱۱ خطاب به جمعیت گرد آمده در میدان تحریر صحبت کرد. در مچ دست راست این مبارز اینترنتی جوان روبان سبز کوچکی که درواقع رنگ جنبش مخالفان ایرانی است به چشم می خورد. او بعداً در مصاحبه ای با یک سازمان ایرانی مدافع حقوق بشر گفت که این مسأله “کاملاً تصادفی” بوده.
اگر معترضان ایرانی دو سال پس از جنبش اعتراضی خود توانسته باشند به یک پیروزی دست یابند، آن پیروزی همان الهام بخشیدن به مردم کشورهای عربی، به ویژه در زمینه “مقاومت اینترنتی” است. وائل غنیم در مصاحبه خود خطاب به مردم ایران گفت “از مصری ها یاد بگیرید، همان طور که ما از شما یاد گرفتیم”.
پس از انتخابات ۱۲ ژوئن ۲۰۰۹ زمانی که تظاهرکنندگان به خیابان ها آمدند، مطبوعات و رسانه ها به سرعت هدف خشم و غضب دولتمردان جمهوری اسلامی قرار گرفتند و روزنامه نگاران خارجی یکی پس از دیگری مجبور به ترک ایران شدند. هدف حکومت چیزی نبود جز تحمیل سکوت و خفقان نسبت به رویدادهای پس از انتخابات؛ و البته بی اعتنائی به نیروها و وسایل جدید ارتباطی. مردم معترض با استفاده از وسایل و تجهیزات در دسترس، ازقبیل دوربین های موبایل و دوربین های کوچک، خود اقدام به فیلمبرداری از رویدادها کردند و آنها را با استفاده از برنامه های پروکسی فیلترشکن در یوتیوب و فیس بوک قرار دادند.
از آن پس اینترنت به وسیله ای برای انتقال اطلاعات و بیانیه های مخالفان تبدیل شد: در فراخوان برای گردهمایی و انتشار تصاویر برداشت شده. تیبو لوفور، نویسنده و یکی از سازندگان سایت “داستان های ایرانی” در این رابطه می گوید: “تظاهرات در ایران اولین جنبش مردمی در جهان است که تا این حد توسط شاهدان امر به صورت رسانه ای گسترش پیدا کرده.”
انتقال خستگی ناپذیر تصاویر
روزنامه نگار فرانسوی مانون لوازو برای ساخت فیلم اش تحت عنوان “گاهشمار یک ایران ممنوع” روی همین تصاویر که توسط اشخاص ناشناس برداشته شده تکیه کرده است. تصاویر گویا و قوی بسیار زیادی توسط شبکه های خارجی به شکلی خستگی ناپذیر پخش و منتشر می شوند و همین تصاویر الهام بخش خیابان های عرب و وقوع جنبش های مردمی در کشورهای خاورمیانه شد.
یکی از بلاگرهای یمنی در وبلاگ خود می نویسد: “مردم ایران به کمک اینترنت به ما نشان دادند که ما در این مبارزه تنها نیستیم.”
منبع: فیگارو، ۱۰ ژوئن
