جون میکام
مازیار بهاری، خبرنگار مجله نیوزویک، مستندساز، نمایشنامه نویس، نویسنده و هنرمندی است که از 31 خرداد بدون وارد شدن هیچ اتهامی و یا دسترسی به وکیل، به عنوان زندانی در ایران نگه داشته شده است. رسانه های دولتی ایران، نام بهاری را همراه با “اعترافات” به عمل آمده در شرایطی مبهم و تحت شرایط طاقت فرسا درخصوص نقش رسانه های خارجی در ناآرامی های متعاقب اعلام پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات 22 خرداد ذکر می کنند.
برخی از چهره های دولت ایران تلاش می کنند تا از بهاری، تصویر یک خرابکار و حتی یک جاسوس را به نمایش بگذارند. او نه خرابکار است و نه جاسوس. او خبرنگاری است که مشغول انجام کارش بوده و آنرا بیطرفانه و عادلانه انجام می داد؛ تا اینکه دستگیر شد. مازیاری بهاری واقعیت را به بهترین شکلی که می توانست ابراز می کرد و سابقه کاری اش ثابت می کند که وی یک ناظر منطقی بوده که از حربه ایدئولوژیک برای توصیف عمق و پیچیدگی زندگی و فرهنگ ایرانی نزد دنیا استفاده نمی کرد. عده کمی بودند که بحث های متقاعد کننده و گسترده تری نسبت به او کرده باشند، برای مثال اینکه برنامه هسته ای ایران تنها وسواس رژیم نیست، بلکه به غرور ملی هم مربوط است.
بهاری 42 ساله به تحصیل در رشته فیلمسازی در مونترال کانادا پرداخت و شهروند آن کشور شد. او از سال 1377 برای مجله نیوزویک در تهران کار می کرد و سخنان او، هم از تجارب وی در خیابان ها و هم از توانائی او در تماس با اغلب چهره های ارشد در دولت حکایت داشت. احتمالاً او را از نظر بین المللی با فیلم های مستندش بهتر می شناسند. یکی از بهترین مثال ها به مستند او تحت عنوان “عنکبوت آمد” سال 200 برای کمپانی اچ بی او مربوط می شود که از گزارش هایش برای نیوزویک نشأت گرفته است. این فیلم درباره یک قاتل زنجیره ای در شهر مشهد است که ماجرای قتل 16 روسپی توسط وی، سال ها حل نشده باقی مانده بود. او مستندهائی درباره طبل نوازان آفریقا، آیت الله العظمی علی سیستانی در عراق و نیز مستندهائی درباره ایران و مردمش ساخته است.
هیچ کس و حتی خود بهاری نیز نمی توانست پیش بینی کند ایران پس از انتخابات خردادماه، تا این اندازه متشنج خواهد شد. یک هفته بحرانی پس از انتخابات، او جزء معدود خبرنگارانی بود که به مراسم خطبه های نماز جمعه آیت الله علی خامنه ای رهبر کشور دعوت شدند. جائی که در آن رهبر ایران اتمام حجت کرد جای هیچ مدارائی برای اعتراضات بیشتر باقی نمانده است. دو روز بعد بود که مأموران با در دست داشتن حکم بازداشت جلوی در منزل محل سکونت آقای بهاری و مادر پیرش ظاهر شدند. مأموران که خود یا نهادی که برای آن کار می کنند را معرفی نکرده اند، رفتار مؤدبانه ای با بهاری و سایر اعضای خانواده اش داشتند. آنها رایانه بهاری را توقیف و وی را بازداشت کردند.
خانواده وی و نیوزویک بیش از یک روز از محل بازداشت وی بی اطلاع بودند. روز بعد به بهاری اجازه تماس با مادرش را دادند. ملوک بهاری 83 ساله هنوز زن محکم ، قوی واستواری است. اما زندگی او با تراژدی آمیخته شده است: او ظرف سه سال گذشته همسرش، پسر بزرگش و دخترش را از دست داده است. مازیار تنها فرزندی است که در دنیا برای او باقیمانده است و بازداشت وی، درد و رنج بزرگی است. او گفت: “نمی دانم این چیزهای وحشتناک چه وقت تمام می شود. هیچ دلیلی وجود ندارد که او را در این وضعیت نگه دارند.”
ما با احترام کافی از دولت ایران خواستیم حقوق درنظر گرفته شده در قوانین ایران به بهاری داده شود: اجازه دیدار با یک وکیل، و آزادی درصورتی که هیچ اتهامی به وی وارد نشده است. تاکنون هیچ اتهامی به مازیار تفهیم نشده است.
مازیار بهاری ظرف دو هفته گذشته تنها دو بار توانسته تماس تلفنی برقرار کند. او بار دوم هم با مادرش صحبت کرده است و هر دوبار از او خواسته نگران نباشد و گفته حالش خوب است. ملوک بهاری که جز معدود زنان درس خوانده در دانشگاه تهران درنسل خود محسوب می شود، گول حرف های پسرش را نمی خورد که سعی دارد او را از نگرانی درآورد. روزی که پسرش را بازداشت کردند، مادر گفت: “فقط پسرم را بفرستید خانه. فقط پسرم را می خواهم.”
منبع: نیوزویک- 11 ژوئیه
http://www.newsweek.com/id/206244
