باید راهی به خانه خامنه ای باز کرد‏

ایندیپندنت
ایندیپندنت

» تحلیل ایندیپندنت از آینده ایران و آمریکا

جان تامسون

آیا بن بست ایجاد شده میان ایران و غرب جدی است؟‏
‏ بله.‏

‏ آیا ما در نقطۀ موفقیت یا نابودی قرار داریم؟
‏ احتمالا ً.‏

‏ آیا این موضوع به بریتانیا نیز مربوط می شود؟‏
‏ معلوم نیست.‏‎ ‎

بریتانیا و سایر کشورهای اروپایی نقش مهمی ایفا کردند وقتی ما خود را به جرج بوش بستیم تا از حملۀ او به ایران (و یا از ‏دستیابی این کشور به سلاح اتمی) جلوگیری کنیم. اما ما مشی آمریکا را با چنان اشتیاقی دنبال کردیم که اکنون که اوباما ‏جانشین بوش شده است، خود و فرانسه را طرفدار محافظه کاران آمریکا و بیگانه با حزب کارگر خود می یابیم‎.‎

قرار است پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل به همراه آلمان گفتگوهایی با ایران در سطح مقامات عالی رتبه ‏برگزار کنند. به نظر می رسد سیاستمداران بریتانیا و فرانسه همچنان بر “تعلیق” برنامۀ هسته ای در قبال چشم پوشی گروه ‏‏1+5 از تشدید تحریم ها بر ضد ایران تأکید دارند. در مقابل، اوباما “تعلیق” را به عنوان شرط مذاکره حذف کرده و شک ‏دارد که این اقدام بتواند مانع از دستیابی ایران به سلاح های اتمی شود. اگر قرار باشد ما دولت جدید آمریکا را متقاعد کنیم ‏که به “تعلیق” پایبند بمانند احتمالا ً بهترین فرصت برای حل مذاکره را از دست خواهیم داد. آیت الله علی خامنه ای ذاتا ً ‏ضدآمریکایی است. بنابراین، قانع کردن او دربارۀ این که صحبت از تغییر (توسط اوباما) یک خدعه و لاپوشانی است، کار ‏سختی نخواهد بود.‏‎. ‎

همانطور که گروه 1+5 د ر پنهان اعتراف می کند، زمان علیه ماست. واقعیت هم همینطور. ما انکار واقعیت پیشه کرده ایم. ‏وگرنه ایرانیان، همانطور که بارها گفته اند، قصد ندارند فعالیت های هسته ای خود را “به حال تعلیق درآورند.” بدتر این که ‏ایران فن اوری غنی سازی را “در اختیار گرفته” است، چیزی که ما و اسرائیلی ها آن را “خط قرمز” خود می دانستیم ولی ‏ما وانمود می کنیم که ایران هنوز اورانیوم کافی با غنای پایین را تولید نکرده است تا بتواند از آن برای ساخت یک بمب اتم ‏استفاده کند. روسیه و چین نیز از حمایت از تحریم های سخت بر ضد ایران امتناع می کنند. در یک کلام، سیاست ما ‏شکست خورده است و اگر ما بر این سیاست تأکید کنیم، شکست ما افزایش خواهد یافت‎.‎

آیا گزینه ای وجود دارد که مانع از دستیابی ایران به سلاح های اتمی شود؟ بله و در این میان بریتانیا می تواند به عنوان ‏میانجی برای تسریع این امر وارد میدان شود. ما در سال 2006 تأکید کردیم که آمریکا نیز به مذاکرات با ایران محلق شود، ‏اساسا ً به این خاطر که می دانستیم باید توافق بین دو دشمن اصلی صورت گیرد. در حال حاضر نیز باید به پیشرفت این ‏توافق از طریق تسهیل مذاکرات میان ایران و آمریکا بیندیشیم. باید راهی به سوی خامنه ای باز کنیم – می دانیم این کار را ‏چگونه انجام دهیم – و بگوییم که اگر او دربارۀ حل این بحران به روشی مورد قبول دو طرف جدی است، ما هم جدی ‏هستیم. ما باید مجددا ً به خامنه ای اطمینان خاطر بدهیم که به دنبال تغییر رژیم اسلامی نیستیم و بپذیریم که افراد عالی رتبه ‏ای هستند که از هرگونه توافق شانه خالی خواهند کرد. اما این توافق متقابل هر چه که باشد، هدف ما باید قطعنامۀ شورای ‏امنیت، افزایش تحریم ها و ارسال پروندۀ هسته ای ایران از شورای امنیت به آژانس بین المللی انرژی اتمی برای نظارت ‏های پی در پی باشد‏‎.‎

اما آیا ایرانیان این شرایط را خواهند پذیرفت؟ تا وقتی امتحان نکنیم، نمی دانیم، اما ملاحظاتی چند نشان می دهند که ایرانیان ‏این شرایط را خواهند پذیرفت. آنها صاحب اعتبار بین المللی، پایان تحریم ها، تأیید موضوع هسته ای خود توسط شورای ‏امنیت و بازگشت پروندۀ هسته ای به آژانس اتمی خواهند شد. به علاوه، ایرانیان به هدف غائی خود یعنی غنی سازی در ‏خاک ایران دست خواهند یافت. کمک های مالی و فنی نیز در خصوص برنامۀ راکتور اتمی که علنا ً ایرانیان بدنبال آن بوده ‏اند، عاید آنها خواهد شد. در نهایت این راه حل مانع از تحریک سایر کشورهای خاورمیانه برای دسترسی به سلاح های ‏اتمی خواهد شد‏‎ ‎

منبع: ایندیپندنت، 1 فوریه