کریستف ایاد
یووال اشتاینیتز، وزیر امور استراتژیک و اطلاعاتی اسراییل، در مصاحبه با لوموند به سؤالاتی درخصوص امکان گشایش در پرونده دردسرآفرین اتمی ایران پاسخ گفته است. این مصاحبه را می خوانید.
آیا به دنبال انتخاب حسن روحانی به عنوان رییس جمهور ایران، امکان تغییر در معادلات هسته ای وجود دارد؟
اطلاعات و داده ها همانند گذشته است. برنامه اتمی ایران بزرگ ترین مشکل حاد دوران ماست، زیرا اگر ایران به بمب دست یابد، با یک بمب و پنج بمب مانند کره شمالی روبرو نیستیم. در اینجا با ده ها و بلکه صدها بمب روبرو هستیم. در صنایع اتمی ایران ۱۲۰۰۰ سانتریفیوژ درحال فعالیت اند و براساس طرح های نهایی این تعداد به ۵۶۰۰۰ سانتریفیوژ خواهد رسید. این یعنی تولید ۲۰ تا ۳۰ بمب در سال. ازسوی دیگر، رآکتور آب سنگین اراک که برای تولید پلوتونیوم درنظر گرفته شده، وارد آخرین فاز ساخت شده و در سال ۲۰۱۴ راه اندازی خواهد شد.
در گذشته، آقای روحانی با تعلیق برنامه اتمی نشان داد که در مواضع خود انعطاف پذیر است…
روحانی خود را به مثابه استاد دیپلماسی و سخنوری نشان داده. او به گونه ای عمل کرده که گویی بهترین تفاهم را با غرب دارد. او در زمان کمپین انتخاباتی اش از احمدی نژاد انتقاد کرد، زیرا او به مانند گرگی در چراگاه ظاهر شده بود، درحالی که روحانی خود را به مانند یک بره نشان می دهد. او در سال ۲۰۰۳ فعالیت های پیش از غنی سازی را متوقف کرد، زیرا فکر می کرد که آمریکایی ها پس از حمله به عراق، قادرند ایران را بمباران کنند. ولی او در تمامی این مدت بر سرعت تأسیس زیرساخت های لازم برای ازسرگیری برنامه اتمی افزود و به همین دلیل از این دوران بسیار با افتخار صحبت می کند.
آیا شما فکر می کنید این مشکل با دیپلماسی حل خواهد شد؟
اگر مقامات ایرانی متوجه شوند که باید بین نابودی اقتصادشان و برنامه اتمی یکی را انتخاب کنند، امکان یافت راه حل دیپلماتیک وجود دارد. دراین صورت، همان طور که در انتخابات ریاست جمهوری نشان داده اند، نجات اقتصاد برایشان در اولویت است. ولی نباید فشارهای اعمال شده علیه ایران را کاهش داد.
پس شما معتقدید که نباید بخشی از تحریم ها را به عنوان نشانه ای از حسن نیت لغو کرد؟
نکته مهم این است که پیام منتقل شده به سران ایرانی واضح باشد. لغو تحریم ها باید پس از مشاهده پیشرفت های واقعی انجام شود. اگر آنها به برنامه خود ادامه دهند، تحریم ها تشدید خواهند یافت. آنچه ما می خواهیم چیزی جز اعمال قطعنامه های شورای امنیت نیست: توقف غنی سازی، انتقال کل ذخیره اورانیوم غنی شده ایران به خارج از کشور و توقف در ساخت رآکتور اراک.
آیا اکنون درحال نزدیک شدن به “خط قرمز”ی هستیم که ازسوی بنیامین نتانیاهو تعیین شده؟
نخست وزیر این “خط قرمز” را برای ۲۵۰ کیلوگرم اورانیوم غنی شده به میزان ۲۰ درصد تعیین کرده بود. ولی مرکز پلوتونیوم اراک کل داستان را عوض کرده. زمانی که این رآکتور راه اندازی شود، دیگر نمی توان آن را به مانند عراق یا سوریه بمباران کرد، زیرا کل منطقه آلوده خواهد شد. شرکای اروپایی و آمریکایی ما کاملاً به فوریت این مسأله واقف اند.
منبع: لوموند، ۶ اوت
