دولت جدید ایران با رسانه ها رابطه بهتری دارد. ولی روزنامه ها در یک اقدام غیرحرفه ای، بی وقفه مدح و ثنای رییس جمهور را می گویند.
با نگاهی گذرا به روزنامه های منتشر شده در این مدت می توان دریافت که اکثر روزنامه های اصلاح طلب از تصاویر رییس جمهور ایران، اطرافیانش و گزارش هایی چاپلوسانه اشباع گشته اند. تعداد مقالات منتقد و بیطرف در این روزنامه ها در حد صفر است. ولی ازسوی دیگر، روزنامه های محافظه کار از اخبار نفرت انگیزی پر شده اند که به هدف مخدوش کردن وجهه رقبا منتشر می شوند.
نقش یک روزنامه نگار در زمانی که یک تحول سیاسی درحال وقوع است چیست؟ تعریف و تمجید از حکومت؟ بیان اظهارات نفرت انگیز؟ یا اطلاع رسانی صحیح؟ روزنامه نگاران ایرانی تا چه حد رفتار و منش صحیح حرفه خود را، به ویژه زمانی که قدرت سیاسی عوض می شود، رعایت می کنند؟ ثناگویی از دولت جدید در بخشی از مطبوعات آنقدر زیاد شده که دیگر حتی جایی برای انتقادهای جزئی باقی نمانده. یک کاربر اینترنتی در فیس بوک می نویسد: “لحن پرشور مطبوعات کوچک ترین انتقاد از آقای روحانی را غیرممکن ساخته. ما بار دیگر بهای سنگینی برای این مجیزگویی ها خواهیم پرداخت.” محمد علی ابطحی، رییس دفتر رییس جمهور سابق محد خاتمی نیز در صفحه فیس بوکش از این مسأله انتقاد کرده: “وظیفه رسانه ها پرداختن به واقعیت است.”
علی اصغر رمضان پور، روزنامه نگار [در لندن]، می گوید: “واژه های مورد استفاده روزنامه های ایرانی همواره دنباله روی نوسانات در محافل رسمی بوده و خود را با محدودیت های آزادی وفق داده است.” او همچنین می افزاید که “آزادترین دوران ها در ایران [زمانی که اصلاح طلبان بر سر قدرت بودند] با بی نظمی و آشفتگی همراه بوده و روزنامه نگاری از قاعده خاصی پیروی نمی کند.”
به گفته او، “وابستگی روزنامه نگاران به بودجه گذارانی که به قدرت متصل اند، مشکل در پرداختن به موضوعاتی مانند عشق، جنسیت، و زندگی روزمره گاهی باعث می شود که روزنامه نگاران با یکدیگر نزاع کنند. مشکل بتوان یک لحن آرام و به دور از مدیحه سرایی نسبت به دولت را در فضایی که به شدت سیاسی شده یافت.”
ژیلا بنی یعقوب، روزنامه نگار [در ایران] و محکوم به سی سال ممنوعیت از فعالیت های روزنامه نگاری که مدتی را نیز در زندان گذرانده، از “زبان مدیحه سرایانه برخی همکارانش نسبت به شخصیت های بر سر قدرت” انتقاد می کند. او با تأسف می گوید: “رأی دادن به یک رییس جمهور برای یک روزنامه نگار بدین معنی نیست که مدام ثنای او را بگوید و بدینوسیله انتخاب خود را توجیه کند. روزنامه نگاران مسؤول روابط عمومی رییس جمهور یا وزرا نیستند.”
“برخی روزنامه نگاران محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه را بسیار تحسین می کنند. و حتی زمانی که آقای ظریف در جلسه اش با ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، از کارنامه حقوق بشر در ایران دفاع کرد، روزنامه نگاران کمی نسبت به او موضع گرفتند.”
به گفته علی اصغر رمضان پور، روزنامه نگاری در ایران از سال های ۱۹۹۰ چندان متحول نشده. او می گوید: “مطبوعات ما حتی از رسانه های کشورهای عربی نیز عقب ترند. جوامع امروزی نیاز به اطلاع رسانی صحیح دارند. به همین دلیل است که روزنامه نگاری تحقیقی مهم ترین نوع روزنامه نگاری است. ما باید تحقیقات بیشتری انجام دهیم و به اطلاعات صحیح و دقیق تری دست پیدا کنیم و درنهایت داده ها را به شکلی موشکافانه تحلیل نماییم.”
منبع: کوریه انترناسیونال، ۳۰ اکتبر
