گاهی از خود می پرسیم که چرا سازمان ملل بر حفظ سازمان هایی اصرار می ورزد که جز بی اعتبار کردن و مضحک جلوه دادن این سازمان کاری نمی کنند و حتی بودجه های مالی تخصیص یافته را نیز حیف و میل می کنند. این درحالی است که سازمان هایی مانند برنامه غذایی جهانی و کمیساریای عالی پناهندگان بودجه کافی برای انجام مسؤولیت های بشردوستانه شان ندارند.
شورای حقوق بشر سازمان ملل گزارشی را چاپ کرده و در آن به لیبی به دلیل “رعایت حقوق بشر” تبریک گفته. در همین حال، می شنویم که جمهوری اسلامی به مدت چهار سال به ریاست کمیسیونی مربوط به وضعیت زنان انتخاب شده است. بله، جمهوری اسلامی، کشوری که “زنان زناکار” را به سنگسار محکوم می کند، و آنهایی را که یک یا دو تار مویشان را به دیگران نشان داده اند محبوس می کند، اکنون به ریاست کمیسیون امور زنان برگزیده شده است.
ایران در آوریل سال گذشته در میان هلهله و ابراز احساسات ۴۵ عضو کمیسیون که درواقع قرار است برای تساوی و پیشرفت حقوق زنان تلاش کنند، انتخاب شد.
وجود چنین ناشایستگی هایی مسلم است. همان طور که ارزش های دموکراتیک در اکثر نقاط جهان لگد مال می شوند، و انتخابات سازمان ملل نیز ازطریق معاملات پشت پرده تعیین می گردند، کاملاً مشخص است که اکثر منصب ها به دست کشورهایی می افتد که عملکرشان متناقض با اهداف این سازمان است.
بدین ترتیب، سومالی و سودان در کمیته کمیساریای عالی پناهندگان دارای کرسی شده اند؛ و ایران، قزاقستان، لیبی و چین نیز در یکی از کمیته های سازمان ملل که وظیفه اش ارتقای آزادی اطلاعات و رسانه هاست.
شورای حقوق بشر قهرمان دوروریی و تزویر است، زیرا عادت کرده که اکثر اوقات، و گاهی به صورت انحصاری، به مسأله اسراییل بپردازد و چشم خود را بر افراط گری هایی که در جهان عرب و مسلمان در جریان است ببندد. این شورا در آخرین گزارش اش که در آن با لیبی به شکلی ملاطفت آمیز برخورد کرده، بار دیگر از بدخواهی خود، که از خصوصیات این شورا به شمار می رود، پرده برداشته است.
ولی از آنجا که این مسأله در زمانی مطرح می شود که سرهنگ قذافی تهدید به بمباران مردم خود کرده، این گزارش قدری دردسرساز شده. به همین دلیل، مجمع عمومی سازمان ملل هفته گذشته به اتفاق آرا رأی به خارج کردن لیبی از شورای حقوق بشر داد. ولی این اقدام صرفاً برای گل آلود کردن آب است، چون که این شورا همچنان بر حفظ مدافعان پرارزش حقوق بشر و آزادی نزد خود اصرار می ورزد: کوبا، چین، پاکستان، روسیه و عربستان سعودی.
اینها همه مضحکه هایی است که سازمان ملل می بایست از خیلی وقت پیش به آنها خاتمه می داد. افسوس که تعداد دولت هایی که در گسترش پاهای این هشت پا و افزایش سازمان های تحت نظر ذینفع اند بسیار زیاد است؛ اینها کشورهایی هستند که برای دوستان حکومت های دیکتاتور مخفی گاه ایجاد می کنند و در این رابطه هزینه های هنگفت می پردازند.
وجود سازمان ملل لازم است، حتی اگر به دلیل بازی های منحط ائتلافی و بوروکراسی گسترده فلج کننده، اغلب اوقات در حل اختلافات ناتوان ظاهر شود [مانند مورد روآندا]. با این حال، اگر سازمان ملل وجود نداشته باشد، بی شک شرایط بدتر خواهد شد.
منبع: سیبرپرس، ۱۰ مارس
