۲۰۰۳
اوت: دولت های آلمان، فرانسه و بریتانیا [تروئیکای اروپا] پیشنهاد مذاکره در مورد پرونده هسته ای را به ایران ارائه کردند.
اکتبر: توافق میان تروئیکا و ایران. دولت تهران پذیرفت که پروتکل الحاقی پیمان منع گسترش هسته ای را اجرا کند. این پروتکل امکان بازرسی های سرزده از سوی آژانس اتمی را به وجود می آورد.
۲۰۰۴
فوریه و مه: پیروزی محافظه کاران در انتخابات مجلس ایران.
نوامبر: امضای توافق نامه ای میان تروئیکا و ایران. دولت تهران غنی سازی اورانیوم را متوقف کرد.
۲۰۰۵
ژوئن: محمود احمدی نژاد به ریاست جمهوری ایران انتخاب شد.
اوت: تهران اعلام کرد که قصد دارد فرآوری اورانیوم را در کارخانه اصفهان از سر بگیرد.
سپتامبر: قطعنامه شورای حکام آژانس اتمی علی رغم مخالفت روسیه و چین به تصویب رسید. امکان متوسل شدن به شورای امنیت سازمان ملل به طور غیرمستقیم مطرح گردید.
۲۰۰۶
۱۰ ژانویه: ایران استفاده از چندین مرکز تحقیقات هسته ای را که توسط آژانس اتمی پلمب شده بود ازسر گرفت.
۴ فوریه: آژانس اتمی تصمیم گرفت که پرونده هسته ای ایران را به شورای امنیت ارسال کند. ایران نیز در پاسخ به این عمل، اجرای پروتکل الحاقی پیمان منع گسترش را که در دسامبر ۲۰۰۳ به امضاء رسیده بود لغو کرد.
۲۶ فوریه: شکست مذاکراتی بین روسیه و ایران در خصوص تشکیل یک کنسرسیوم مشترک برای غنی سازی اورانیوم در روسیه.
۸ مارس: آژانس اتمی پرونده هسته ای ایران را به شورای امنیت ارسال کرد.
۲۹ مارس: شورای امنیت از ایران خواست که فعالیت های غنی سازی خود را تا تاریخ ۲۸ آوریل متوقف کند.
۱۱ آوریل: رییس جمهور احمدی نژاد با اشاره به غنی سازی اورانیوم به میزان ۳ ممیز ۵ درصد اعلام کرد که “ایران به جمع کشورهای هسته ای وارد شده است”.
۲۵ آوریل: ایران هشدار داد که در صورت اعمال تحریم، روابط خود را با آژانس اتمی قطع خواهد کرد.
۲۸ آوریل: شورای امنیت مجدداً ضرب الاجلی را برای توقف فعالیت های غنی سازی ایران تعیین کرد.
۳ مه: پاریس و لندن پیشنهاد قطعنامه ای را به شورای امنیت تسلیم کردند که طی آن به طور رسمی از ایران خواسته شود تا برنامه غنی سازی خود را متوقف کند. در این پیشنهاد همچنین به بند ۷ اساسنامه سازمان ملل اشاره شد که طی آن می توان به اعمال تحریم های احتمالی و حتی مداخله نظامی دست یازید.
۸ مه: محمود احمدی نژاد با ارسال نامه ای به کاخ سفید به جرج بوش پیشنهاد کرد که “با اتخاذ رویکردهای جدید تنش های موجود در جهان را حل و فصل کند”. این یک اقدام بی سابقه از زمان تأسیس جمهوری اسلامی در ایران بود.
۱۲ مه: کوفی عنان، دبیرکل سازمان ملل، از ایالات متحده خواست که به طور مستقیم با دولت تهران مذاکره و بحران را حل کند.
۳۱ مه: واشنگتن با ایجاد تغییر در سیاست خود نسبت به ایران پیشنهاد داد که به طور مستقیم و در کنار دولت های اروپایی با تهران وارد مذاکره شود. پیش شرط این مذاکرات تعلیق غنی سازی اورانیوم از سوی ایران بود.
اول ژوئن: ایران آمادگی خود را برای مذاکره با امریکا اعلام کرد، ولی تعلیق غنی سازی را نپذیرفت.
۶ ژوئن: خاویر سولانا، رییس دیپلماسی اتحادیه اروپا، پیشنهادی را به ایران تسلیم کرد که جزئیات آن برملا نشد. کشورهای غربی به ایران پیشنهاد کمک در زمینه ساخت رآکتورهای آب سبک و امتیازات بازرگانی را ارائه کردند، به این شرط که دولت تهران فعالیت های غنی سازی را متوقف کند. آنها در این پیشنهاد حرفی از تحریم و مجازات به میان نیاوردند.
۱۶ ژوئن: ایران آمادگی خود را برای شروع مذاکرات “بدون پیش شرط” اعلام کرد.
۳۱ ژوئیه: شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند و طی آن از ایران خواست که “کلیه فعالیت های مربوط به غنی سازی” را قبل از تاریخ ۳۱ اوت متوقف کند و هشدار داد که در غیر این صورت تحریم های اقتصادی و دیپلماتیکی را علیه جمهوری اسلامی اعمال خواهد کرد.
۲۲ اوت: جمهوری اسلامی تعلیق غنی سازی را رد کرد و با تسلیم پیشنهادی به شورای امنیت خواستار انجام “مذاکرات جدی” شد.
۳۱ اوت: تهران به اولتیماتوم کشورهای غربی مبنی بر تعلیق فعالیت های غنی سازی توجهی نکرد.
۲۵ اکتبر: ایران دومین زنجیره آبشاری سانتریفوژهای خود را در مرکز نطنز به راه انداخت.
۲۳ دسامبر: شورای امنیت تحریم هایی را علیه ایران اعمال کرد؛ براساس قطعنامه ۱۷۳۷ که به دلیل فشارهای روسیه از شدت آن کاسته شد، هرگونه فروش تجهیزات یا فن آوری که بتواند به مثابه کمکی برای فعالیت های هسته ای و موشکی ایران باشد ممنوع اعلام شد. در این قطعنامه حرفی از اعمال زور و مداخله نظامی نیامده بود و یک مهلت ۶۰ روزه به ایران داده شد تا “کلیه فعالیت های حساس اتمی خود در چارچوب گسترش هسته ای” را به حال تعلیق درآورد.
۲۰۰۷
۲۱ فوریه: مهلتی که در ماه دسامبر از سوی سازمان ملل به ایران داده شد تا طی آن فعالیت های هسته ای خود را متوقف کند، بدون هیچ عکس العملی از سوی تهران به پایان رسید.
۲۴ مارس: شورای امنیت به دلیل عدم همکاری دولت تهران، تحریم های اعمال شده براساس قطعنامه قبلی [۱۷۳۷] را تشدید کرد. ایران این قطعنامه را “غیرقانونی” خواند و همکاری های خود را با آژانس اتمی محدود کرد.
۲۳ مه: آژانس اتمی با چاپ گزارش جدیدی اظهار داشت که “ایران نه تنها فعالیت های مربوط به غنی سازی را متوقف نکرده، بلکه فعالیت های خود در کارخانه نطنز را افزایش داده”. دولت تهران همچنین تعداد سانتریفوژها را افزایش داد.
۱۳ ژوئیه: تهران پذیرفت که بازرسان آژانس اتمی قبل از پایان ژوئیه از سایت رآکتور آب سنگین اراک بازدید کنند. فعالیت های این مرکز به دنبال تحریم های اعمال شده از سوی سازمان ملل در ماه مارس متوقف شده بود.
۲۲ اوت: توافق نامه ای میان ایران و آژانس اتمی به امضاء رسید که طی آن تهران موظف شد طی چند ماه آتی به سؤالاتی در مورد تعلیق فعالیت های هسته ای خود پاسخ دهد.
۳۱ اوت: آژانس اتمی طی گزارشی اعلام کرد که ایران غنی سازی اورانیوم را در کارخانه نطنز ادامه داده و نزدیک به ۲۰۰۰ سانتریفوژ راه اندازی شده دارد.
۱۶ سپتامبر: برنارد کوشنر، وزیر امور خارجه فرانسه، اعلام کرد که “جهان باید خود را برای بدترین حالت آماده کند”. بدترین حالت از دید او امکان وقوع جنگ با ایران بود.
۲۵ اکتبر: ایالات متحده قطعنامه های جدیدی علیه ایران تصویب کرد. این تحریم ها علیه سپاه پاسداران، واحد تخصصی القدس و سه بانک اصلی ایرانی اعمال شد.
۷ نوامبر: رییس جمهور ایران تأیید کرد که کشورش به حد ۳۰۰۰ سانتریفوژ رسیده. این تعداد سانتریفوژ آستانه ای است که از نظر تئوری برای ساخت یک بمب اتمی کافی است. او سخنرانی مشابهی نیز در تاریخ ۲ سپتامبر انجام داد، ولی آژانس اتمی آن را مشکوک دانست.
۱۵ نوامبر: گزارش جدید آژانس اتمی بیانگر “پیشرفت های قابل توجه” در همکاری تهران با آژانس بود، ولی این پیشرفت ها را “ناکافی” دانست.
۳ دسامبر: ۱۶ سازمان اطلاعاتی امریکایی گزارش “فوق محرمانه”ای تنظیم کردند مبنی بر اینکه “ایران برنامه تسلیحات اتمی خود را از اواخر سال ۲۰۰۳ متوقف کرده است”.
۲۰۰۸
۴ فوریه: تلویزیون جمهوری اسلامی در زمان افتتاح اولین مرکز فضایی ایران صحنه هایی را از پرتاب موشک “تحقیقاتی” پخش کرد.
۲۲ فوریه: آژانس اتمی به تفصیل عناصری را رو کرد که نشان می داد “احتمالاً برنامه هسته ای ایران ابعاد نظامی دارد”.
۳ مارس: شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که تا حدودی روند تحریم های اقتصادی و بازرگانی را که از دسامبر ۲۰۰۶ علیه تهران اعمال شده بود تشدید کرد.
۸ آوریل: محمود احمدی نژاد اعلام کرد که بزودی تعداد ۶۰۰۰ سانتریفوژ جدید برای غنی سازی اورانیوم در کارخانه نطنز نصب خواهد شد.
۲۶ مه: آژانس اتمی با گزارش جدید خود جمهوری اسلامی را به عدم شفافیت محکوم کرد.
۱۴ ژوئن: پیشنهاد جدید برای همکاری بیشتر از سوی گروه ۱+ ۵ [پنج عضو دائم شورای امنیت و آلمان] به ایران ارائه شد. کشورهای غربی اظهار داشتند که در صورت تعلیق غنی سازی “حق ایران را برای توسعه، تحقیقات، تولید و استفاده از انرژی صلح آمیز هسته ای به رسمیت خواهند شناخت”.
۲۳ ژوئن: اعمال تحریم های جدید اروپا علیه ایران به دلیل عدم انصراف دولت تهران از غنی سازی اورانیوم. رویکردهای جدید بیش از هر چیز علیه بانک ملی ایران، به عنوان اولین بانک ایرانی، اتخاذ شدند.
۹ ژوئیه: پرتاب موشک شهاب ۳ با بردی معادل ۱۵۰۰ کیلومتر.
۱۹ ژوئیه: دیدار جدید بین گروه ۱+۵ و مذاکره کننده ایرانی علی رغم حضور بی سابقه دیپلمات امریکایی بی نتیجه ماند.
۲۸ سپتامبر: قطعنامه جدید سازمان ملل علیه ایران به تصویب رسید، ولی تحریم های جدیدی اعمال نگردید.
۱۹ نوامبر: ایران همچنان نسبت به خواسته های شورای امنیت بی تفاوت ظاهر شد و با انجام تحقیق پیرامون هرگونه ماهیت نظامی احتمالی در مورد برنامه هسته ای خود مخالفت کرد.
۲۰۰۹
۱۹ فوریه: تهران در برنامه هسته ای خود از آستانه جدیدی عبور کرد. به نقل از آخرین گزارش آژانس اتمی، ایران به اورانیوم غنی شده به میزان ضعیف دست پیدا کرده و این امکان را دارد که به مواد شکافت پذیر کافی برای تولید یک سلاح اتمی دست پیدا کند.
۸ آوریل: ایالات متحده اعلام کرد که حاضر است جایگاه خود را در مذاکرات آغاز شده توسط پنج عضو دائمی شورای امنیت به دست آورد.
۹ آوریل: رییس جمهور ایران اولین کارخانه تولید سوخت هسته ای را در اصفهان افتتاح کرد. رییس سازمان اتمی ایران اعلام کرد که به موازات این افتتاحیه، ۷۰۰۰ سانتریفوژ در نطنز نصب و راه اندازی شده است.
منبع: اکسپرس، ۱۰ آوریل