فرض کنید یک آدمی نه در ایران، بلکه در گابن، در شاخ آفریقا، در بورکینافاسو، با چنین جرائمی زندان رفته:
یک، برداشتن اموال گرانبها از یک جایی به چهار تا کامیون
دو، خالی کردن حساب فلان سازمان اداری بعد از وقت اداری و ریختن پول دولتی به حساب شخصی خودش
سه، گرفتن هفت هزار میلیارد تومان پول از بانک و پس ندادن آن
اگر چنین کارهایی را کسی کرده باشد، حتما یا به عنوان کلاهبردار حرفه ای نامیده می شود، یا به عنوان سارق دیوار رو که از بالای دیوار بالا می رود و بعد از تعطیل مغازه یا اداره دولتی یا بیرون کردن صاحبخانه وارد ساختمان می شود و دزدی می کند، یا چیزی شبیه همین ها. در واقع به چنین آدمی یا سارق می گویند یا کلاهبردار. جز در کشورهایی مانند روسیه که مافیای دولتی ممکن است در زمان های خیلی بحرانی چنین کارهای بکند، هم دولتی ها چنین کاری نمی کنند. حتی در ایران هم نه در حکومت پهلوی، بلکه در جمهوری اسلامی هم که هر نوع کلاهبردار و شیادی قابل تصور است، چنین سابقه ای ندارد. حتی در حکومت های قاجار که سگ صاحبش را نمی شناخت یا در حکومت های ایلخانیان هم چنین نوع دزدی را نمی کردند که بعد از پایان وزارت یک وزیر، آن وزیر در زمان تعطیلی برود توی اداره قبلی اش و اموال اداری را با کامیون بدزدد و ببرد خانه خودشان. به فرض محال که چنین کاری می کرد، احتمالا اسم آن دولت را می گذاشتند، دولت دزدان و سرقین، یعنی هرچه اسمش را می گذاشتند، حداقل دولت “عدالت گستر” و دولت “پاک دست” نمی گذاشتند.
یعنی فکر کنید اسمی نامربوط تر از عدالت گستر روی کابینه احمدی نژاد می توانستند بگذارند؟ از آن تیم چهار نفره اصلی احمدی نژاد تا همینجای کار، یعنی هشت ساعت قبل دو تاشان رفتند زندان. مانده خود اسفندیار رحیم مشائی و شخص احمدی نژاد. رحیم مشائی هم که هشت هزار میلیارد تومان بدهی بانکی اش را پس نداده و خود احمدی نژاد هم که رئیس دزدها بوده. حالا اینکه چنین دولتی وجود داشته، البته که غیر طبیعی بوده. یعنی درست است که یک کلاهبردار ممکن است که دربان یا پیشخدمت وزارتخانه بشود، ولی مطمئنا کارمند رسمی نمی شود، ممکن است کارمند رسمی بشود، اما حتما معاون وزیر نمی شود، حتی ممکن است به فرض هزار بار محال معاون وزیر هم بشود، ولی معاون رئیس جمهور که دیگر نمی شود.
حالا نه یک معاون، بلکه دو معاون اصلی از سه معاون دولت احمدی نژاد نه فقط به دزدی متهم شدند، بلکه دادگاهی شدند، نه تنها دادگاهی شدند، بلکه دستگیر و زندانی هم شدند. آن هم تنها دولتی که مورد حمایت شخص رهبر بوده و رهبری برای حمایت از این دولت دزدان، میلیونها ایرانی را سرکوب کرده و هزاران نفری که معتقد بودند این باند دزد هستند زندانی کرده و بخاطر ترجیح دادن دسته دزدها به موسوی و کروبی، آنها را حبس کرده و هنوز ولشان نمی کند.
یعنی این تیم سارقین، نه فقط دزد بودند، بلکه مورد حمایت مجلس و قوه قضائیه و رهبری بودند. البته یک فرض هم ممکن است، اینکه افرادی خودشان را آدمهای خوبی نشان دادند و سر این رهبر و مجلس را کلاه گذاشتند و به همین دلیل آنها فریب خوردند، یعنی قوه قضائیه و مجلس چون اطلاعات نداشتند از دولت دزدان حمایت کردند. ولی بدبختی این است که این فرض هم قابل قبول نیست. چون علت پذیرش این دولت توسط مجلس بخاطر مطلع نبودن مجلس نبوده، بخاطر این بوده که ۱۷۰ نماینده مجلس از همین دولت دزدان رشوه گرفته بودند و علت اینکه رئیس قوه قضائیه اینها را تحت تعقیب قرار نداده بود، این است که جواد آقا معاون قوه قضائیه خودش از همین دولت زمین های کشاورزی زیادی را بالا کشیده بود.
حالا از همه این اتفاقات عجیب که بگذریم، از همه عجیب تر این است که:
یک رئیس جمهور متهم به دزدی که دو معاونش دستگیر شدند، مورد حمایت حکومت بودند.
حکومت، افرادی را که مدعی بودند این دولت دزد است، دستگیر و زندانی کرده و حالا هم که ثابت شده این دولت دزد است، اعضای دولت را زندانی کرده، ولی موسوی و کروبی را که به درستی می گفتند این افراد دزد هستند، هنوز آزاد نمی کند. یعنی این حرفها را به کی باید بزنیم که یک عمر به ریش مان نخندند؟
ما اهل این محل نیستیم
وقتی رحیمی دستگیر شد، احمدی نژادی که گفته بود حتی اگر رحیمی یک ریال هم اختلاس کرده باشد، من استعفا می دهم، بعد از اینکه معلوم شد چهار میلیارد اختلاس کرده، اطلاعیه داد و گفت اصلا رحیمی به ما ربطی نداشت. دیروز هم بعد از دستگیر شدن حمید بقایی، عبدالرضا داوری، معاونت اجرایی مافیای احمدی نژاد، گفت که “حمید بقایی اخیرا در دفتر ولنجک فعال نبوده” و از وقتی رفته زندان ما دیگر با او ارتباطی نداشتیم. یعنی کلا اگر فردا احمدی نژاد بگوید که من اصلا بقایی و رحیمی را نمی شناختم، اصلا نباید تعجب کرد. اصلا بعید نیست که اگر خود احمدی نژاد هم دستگیر شود، فردای آن روز رهبری سخنرانی کند و بگوید که احمدی نژاد را خاتمی و هاشمی رئیس جمهور کردند و من از اولش مخالف بودم، همانطور که با توافق هسته ای مخالف بودم. رو که نیست، سنگ پای مشهد است. فعلا به دلیل ممنوعیت اپیلاسیون در قزوین از هر نوع ارجاع به این ولایت محترم، تا اطلاع ثانوی خودداری می شود.
۱۵۰ مرکز ترک الکل
یکی از دوستانم در آمریکا بعد از مدتی که الکلیست بود، ترک کرده بود و رفته بود به جلسات روانکاوی مدل آمریکایی که ده نفر دور هم می نشینند و درباره خودشان حرف می زنند تا حال شان خوب بشود. ایشان می گفت: در آن جلسه اول یکی گفت، آی ام جک اند آی واز الکلیست. همه تبسم کردند. بعدی گفت، آی ام بیل اند آی واز الکلیست، همه تبسم کردند، بعدی گفت، آی ام مایکل اند آی واز الکلیست، همه تبسم کردند، من گفتم: آی ام محمد اند آی واز الکلیست. یک دفعه همه جمع از خنده ترکیدند. البته ما که خودمان مسلمان هستیم می دانیم که آدم در آن واحد هم می تواند الکلی باشد هم محمد یا ابوالفضل یا ابوبکر، ربطی ندارد، ولی خارجی ها که این را نمی دانند.
برای همین است که وقتی می شنوند که ۱۵۰ مرکز ترک الکل در ایران راه اندازی شده، کلی تعجب می کنند، که اصلا مگر اینها الکل مصرف می کنند که ترکش می کنند. نمی دانند اصلا ما خودمان الکل زیر ۴۰ درصد برایمان مثل آب لوله کشی است. البته خیلی خوب است که مراکز ترک الکل رسما افتتاح شده و دیگر لازم نیست بخاطر اینکه همه چیز را پنهان می کنیم، مشکلات مان بیست برابر شود. ولی از این نظر هم جالب است که
ایران تنها کشوری است که در آن حجاب اجباری است و هر سال یک تا دو میلیون زن از طرف پلیس بازداشت می شوند و پس از تذکر شنیدن آزاد می شوند و بعد از دو هفته دوباره دستگیر می شوند.
ایران تنها کشوری است که تک خوانی زنان در آن ممنوع است و احتمالا بیشترین تعداد زنان فعال در عرصه موسیقی در منطقه ایرانی هستند.
ایران تنها کشوری است که در آن روابط جنسی کاملا کنترل شده است و بیشترین تعداد فاحشه (احتمالا بعد از ترکیه) در ایران به سر می برند.
ایران تنها کشور اسلامی است که در آن اسلام مبنای قانونگذاری است، و بالاترین طلاق در ایران وجود دارد.
ایران یکی از مهم ترین کشورهایی است که در آن رابطه آزاد زن و مرد ممنوع است و ازدواج سفید در آن یک اتفاق رایج است.
ایران مهم ترین کشور منطقه است که با تمام وجود با مواد مخدر مبارزه می کند، و بیشترین معتاد به مواد مخدر را در جهان دارد.
ایران جزو معدود کشورهایی است که حضور زن در فیلم بدون حجاب در آن ممنوع است، و تعداد زیادی از کارگردانان سینمایی آن زن هستند، تعدادی از زنان بازیگر سینمای ایران فرزند روحانیون هستند و بیشترین بازیگر زن را در کل خاورمیانه دارد.
ایران مهم ترین کشور اسلامی است که در آن زنان بیشترین محدودیت قانونی را دارند و بیشترین فعالیت و حضور اجتماعی را دارند…..
یعنی حکومت ایران جزو معدود حکومت های جهان است که هیچ وقت به هیچ کدام از اهدافی که تعیین کرده بود، نمی رسد، ولی به آن اهدافی که تعیین نکرده بود می رسد.