سسیل سرابیان
در نگاه اول، سخت می توان تصور کرد که نیلوفر، حسابدار ۲۲ ساله، ورای مانتو و روسری اسلامی اش، دو کمربند مشکی دان ۳ را در کونگ فو و ووشو دارد. این دختر جوان اهل مشهد تاکنون ۲۴ مدال طلا را در مسابقات استانی و کشوری از آن خود کرده. او همچنین دارای مدرکی برای آموزش این دو ورزش رزمی است.
او که مجرد است، با مادر و برادرانش در یکی از محله های مرفه نشین مشهد زندگی می کند. نیلوفر ورزش رزمی را از سن ۱۰ سالگی آغاز کرده و هفت سال بعد، علی رغم ظاهر دخترانه اش، مربی ورزش رزمی ووشو و کونگ فوی سنتی شده است. کونگ فو توآ [ترکیبی از کونگ فوی سنتی و یوگا] که در سال های ۱۹۶۰ در ایران به وجود آمد، امروزه محبوب ترین ورزش رزمی در ایران بشمار می رود. این ورزش که در زمان انقلاب اسلامی ممنوع اعلام شد، اکنون چندان مورد سخت گیری نیست و در حدود ۲۰۰ هزار طرفدار دارد.
نیلوفر می گوید: “ابتدا فقط می خواستم ورزشی را انجام دهم.” ولی همت بالای او باعث شد تا به تهران رود و در یک امتحان عملی با حضور داوران بین المللی مجوز استادی خود را دریافت کند. او می گوید: “من از شاگردانم نیز همین انتظار را دارم؛ اینکه آنها نهایت تلاش شان را بکنند. به همین دلیل است که بسیار سخت گیری می کنم.”
از دو سال پیش، نیلوفر دیگر در مسابقات شرکت نکرده تا بتواند فوق لیسانس اقتصاد خود را بگیرد. او اکنون به زنان و پسران حداکثر ۱۲ سال انگلیسی، کونگ فو و ووشو تدریس می کند. او می گوید: “یک خانم ۴۰ ساله به همراه سه فرزندش به کلاس های من می آمد. ابتدا فقط همراه فرزندانش بود، ولی از زمانی که پا به داخل باشگاه گذاشت، علاقه مند شد. با هم دوست شدیم و خیلی در کارش جدی است. این ورزش زندگی اش را عوض کرد. اکنون کمربند سیاه ووشو دارد و او نیز تدریس می کند.”
از زمان تولد ووشو در ایران در سال ۱۹۸۷ توسط استاد حسین داوودی پناه، این ورزش رزمی علاقه مندان بسیاری را به خود جذب کرده. در آخرین مسابقات قهرمانی جهان در آنکارا در سال ۲۰۱۱، ایران با کسب ۱۱ مدال، ازجمله ۶ طلا، پس از چین به مقام دوم رسید. سه تن از مدال آوران زن بودند. در سال ۲۰۰۸، زهرا کریمی، قهرمان ایرانی، در مسابقات ووشو در پکن مدال طلا کسب کرد. خدیجه آزادپور نیز در بازی های آسیایی ۲۰۱۰ مدال طلا به دست آورد.
علی رغم این موفقیت ها، ورزش ووشو برای بانوان ازسوی جمهوری اسلامی با محدودیت هایی روبرو شده. بدین ترتیب در مسابقات بین المللی جام ووشو که در سال ۲۰۱۲ در زنجان برگزار شد، تنها مردان حضور داشتند. در صفحه “انجمن صنفی ووشو جمهوری اسلامی” نوشته شده: “در صورت رعایت استقلال، آزادی و قوانین جمهوری اسلامی ایران، هیچ کس نباید احساس کند که برای شرکت در این ورزش با محدودیت یا مانعی مواجه است.”
در ادامه نوشته شده: “قوانین در بدو ورود برای همه یکسان نیست.” درحقیقت، خدیجه آزادپور به سایت “تبیان” گفت که هنوز کلیدهای آپارتمانی را که قرار بود مسؤولان در ازای کسب مدال طلا به او بدهند دریافت نکرده است. دلیل آن چیست؟ او مجرد است. به گفته مهدی رستم پور، گزارشگر ورزشی رادیو فردا، “عدم تساوی حقوق میان زن و مرد به همین جا ختم نمی شود”. او می گوید: “سازمان های ورزشی ایران به هر یک از ورزشکاران مردی که به گوانگ ژو سفر کرده بودند، ۱۰ میلیون تومان [۶۰۰۰ یورو] هدیه داده اند، درحالی که همکاران زن آنها تنها ۹۰۰ هزار تومان [۵۵۰ یورو] دریافت کردند.”
نیلوفر از این تبعیض های رسمی که بی شک مانعی در پیشرفت های ورزشی زنان محسوب می شود، آزرده خاطر است. او می گوید: “به هرحال باید از قوانین پیروی کنیم.” یکی از این قوانین، ممنوعیت عکسبرداری توسط افراد غیرعضو سازمان یا حضور تماشاگران مرد روی صندلی های ورزشگاه است.
منبع: لوموند
