سران ایرانی و آمریکایی هرگز تا این حد مصرانه برای حل و فصل اختلاف هسته ای، که خاورمیانه را مسموم کرده و در بلند مدت نیز می تواند تهدیدی برای تکثیر جنگ‌افزارهای اتمی در جهان باشد، تلاش نکرده بودند. درحقیقت، این یک مسابقه واقعی علیه زمان است که میان دو گروه به راه افتاده: کسانی که می‌خواهند در برنامه اتمی ایران به سازش برسند و کسانی که در تهران و واشنگتن به دلیل عدم اطمینان به رقیب یا محاسبات خطرناک‌شان، با هرگونه سازش و توافقی مخالف اند.
در حالی که امیدواری در سال ۲۰۱۴ جایز به نظر می رسید، ولی از این پس، وقت بسیار تنگ است. زیرا اکنون زمان، عاملی علیه مذاکرات میان ایران و گروه شش کشور محسوب می شود. ابتدا تاریخ نهایی برای مذاکرات برای ۲۴ نوامبر تعیین شده بود و مذاکره کنندگان به دلیل نبود توافق بر سر دو مسأله کلیدی [غنی سازی اورانیوم و روند لغو تحریم ها] مهلت جدیدی را تا پایان ماه ژوئن تعیین کردند.
ولی شرایط متحول شده. رییس جمهور حسن روحانی که در انتخابات ژوئن ۲۰۱۳ در کمال تعجب همگان به قدرت رسید، به تدریج در رویارویی با محافظه کاران، قدرت مانور خود را ازدست داد. موقعیت او امروز به حدی رسیده که قصد کرده به هر ترتیب ممکن به این توافق که یکی از وعده های کمپین انتخاباتی‌اش بود دست یابد؛ او تا تهدید برای برگزاری همه‌پرسی درخصوص این مسأله پیش رفت.
باراک اوباما روز ۱۶ ژانویه، گفت: “کنگره باید صبر پیشه کند.” او با تهدید در مورد استفاده از رأی وتوی خود علیه هرگونه تلاش دراین زمینه، به “بازها”ی کنگره هشدار داد. جان کری، وزیر خارجه آمریکا، و محمد جواد ظریف، وزیر خارجه ایران نیز به نوبه خود در چندین نوبت با یکدیگر دیدار کردند.
سفر آنها به پاریس اتفاقی نبود. فرانسه طی سال های اخیر سازش ناپذیرترین عضو ائتلاف مسؤول در مذاکره با ایران بوده. به همین دلیل اطمینان یافتن از حمایت پاریس بسیار حائزاهمیت بود. به هرحال انتظار می رود که دولت پاریس در حد مسؤولیت های خود ظاهر شود. زیرا مسأله، صرفاً کنترل مقوله تکثیر اتمی نیست، بلکه عادی سازی در روابط میان آمریکا و ایران، به عنوان یکی از کشورهای اصلی منطقه خاورمیانه، بسیار حائزاهمیت است. این تحول می تواند عامل بسیار مهمی در ایجاد ثبات باشد و به باز شدن گره‌های چندین بحران خونبار در خاورمیانه منجر شود؛ بحران‌هایی که امروز تهدیدشان برای انتشار در اروپا، همان طور که در فرانسه مشاهده شد، بسیار جدی است.
منبع: لوموند، ۲۴ ژانویه
