رولاند الیوت براون
روز ۲۶ ژوئن، رسانه های دولتی جمهوری اسلامی گزارش دادند که ۲۰ هزار معتاد سابق در استادیوم آزادی گردهم آمدند تا روز بین المللی مبارزه با مصرف و قاچاق مواد مخدر را گرامی بدارند. محمود احمدی نژاد از این فرصت استفاده کرد و مواد مخدر را وسیله غارتگری غربی ها نامید.
او گفت: “امروز کشورهای غربی به وسیله مواد مخدر به ملتها، به ویژه ملت ایران، صدمه می زنند. کشورهای سلطه طلب چهره ای انسان دوستانه به خود می گیرند و می خواهند حس ضعف را در دیگر کشورها ایجاد کنند. آنها نقاب حقوق بشر، آزادی، و حمایت از افراد به صورت می زنند، ولی درواقع بزرگ ترین جنایتکاران جهان اند.”
تهران یکی از پایتخت هایی است که بسیار بالا قرار دارد؛ نه فقط ازنظر ارتفاع. دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل گزارش داد که ایران ۱ ممیز ۲ میلیون معتاد دارد و ۲ ممیز ۲۶ درصد از افراد بین ۱۵ تا ۶۴ سال معتاد به تریاک و مشتقات آن هستند. لوری فدوتوف، رییس این دفتر، با اشاره به نرخ بالای کشف مواد مخدر در ایران و برنامه های مؤثر برای درمان و پیشگیری به ایران تبریک گفت. برعکس سازمان دیده بان حقوق بشر، فدوتوف را از اینکه هیچ اشاره ای به شیوه های قضایی نامتعارف و اعدام قاچاقچیان مواد مخدر در ایران نکرده مورد نکوهش قرار داد. نگران کننده تر اینکه برخی از مخالفان دستگیر شده در زمان تظاهرات اعتراض آمیز، مانند زهرا بهرامی که ملیت هلندی-ایرانی داشت نیز به اتهام “قاچاق مواد مخدر” اعدام شده اند.
به نظر می رسد جمهوری اسلامی امروز تمامی نشانه ها و مختصات یک کشور ضد مواد مخدر را داراست. کافی است شب با اتومبیل در تهران گردش کنید. دختربچه هایی که زیر چادرند و سر چهارراه ها اسفند دود می کنند، درواقع برای پدران معتاد خود درحال تلاش اند و گاهی نیز پیشنهادهای جنسی می دهند.
سوار مترو شوید، کودکانی را خواهید دید که برای والدین معتاد خود کار می کنند. به یکی از حومه های فقیرنشین جنوب تهران مانند شهرری بروید، اکثر فروشندگان سیگار سرنگ های دست دوم هم می فروشند. به پارک خواجوی کرمانی در جنوب شرقی تهران بروید، دختران جوانی را خواهید دید که بدون هیچ واهمه ای و در برابر دید همگان درحال مصرف شیشه هستند؛ کمی آن طرف تر مردی را در لباس زنانه ای که اندازه او نیست خواهید دید که چهره اش در آفتاب سوخته و صدها سوراخ سرنگ در دستانش مشخص است.
به دیدن علی ۳۲ ساله رفتم. او در یک مرکز درمان معتادان در تهرانپارس کار می کند. او می گوید: “مشکل مواد مخدر در ایران به یک طبقه یا یک سطح تحصیلی خاص محدود نمی شود.” او روزانه صدها معتاد را می بیند که متعلق به طبقات مختلف اجتماعی و اقتصادی هستند. برخی کارگران افغانی فقیرند که به صورت غیرقانونی در کشور زندگی می کنند و برخی بسیار ثروتمندند. او می گوید: “یکی از آنها دندانپزشک در آمریکاست. او در آمریکا تصادف کرده بوده و به او مرفین تزریق می کرده اند. پس از اینکه از بیمارستان خارج شده، شروع به تزریق کرده. سپس همه چیز خود را ازدست داده و به ایران بازگشته.”
علی می گوید در ایران دو دسته مواد مخدر وجود دارد: یکی تریاک و مشتقات آن است و دیگری مواد مخدر شیمیایی، مانند شیشه. امروز شیشه و کراک بسیار رایج شده و مراکز درمانی معتادان نیز نسبت به این مواد تجربه چندانی ندارند.
در کشوری مانند ایران که مخالفان و شورشیان عقیدتی را به طور مرتب اعدام می کنند، یک اغماض و چشم پوشی عجیب نسبت به معتادان دیده می شود. مرکزی که علی در آن کار می کند متادون یارانه ای تأمین شده توسط دولت را به مصرف کنندگان تریاک می دهد.
به اظهارات احمدی نژاد در استادیوم آزادی فکر می کردم. او فراموش کرد بگوید که بازارهای غربی ایران را به عنوان یک واسطه در قاچاق مواد مخدر می شناسند. او همچنین نگفت که تقاضای بین المللی برای ممنوعیت تریاک و مشتقات آن ممکن است به توزیع شیشه در ایران منجر شود.
منبع: اسلیت، ۱۲ دسامبر
