عده ای حکم قتل من را داشتند

نویسنده

po_memarian_01.jpg

‎ ‎امید معماریان‎ ‎

شیرین‎ ‎عبادی‎ ‎که‎ ‎طی‎ ‎دوهفته‎ ‎گذشته‎ ‎از‎ ‎بسته‎ ‎شدن‎ ‎دفتر‎ ‎تا‎ ‎حمله‎ ‎به‎ ‎محل‎ ‎کار‎ ‎خود‎ ‎و‎ ‎تجمع‎ ‎برخی‎ ‎افراد در‎ ‎جلوی‎ ‎منزل‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎تجربه‎ ‎کرد،‎ ‎در‎ ‎گفت‎ ‎وگویی‎ ‎می گوید که‎ ‎فکر‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎وضعیتش‎ ‎هم‎ ‎اکنون‎ ‎نه‎ ‎تنها‎ ‎با‎ ‎سعید‎ ‎حجاریان‎ ‎پیش‎ ‎از‎ ‎ترورش‎ ‎شبیه‎ ‎است‎ ‎بلکه‎ ‎با‎ ‎وضعیت‎ ‎پروانه‎ ‎و‎ ‎داریوش‎ ‎فروهر‎ ‎نیز‎ ‎شباهت‎ ‎فراوانی‎ ‎دارد. این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید.‏

shirinebadi856.jpg

‎ ‎برای‎ ‎بسیاری‎ ‎نسبتی‎ ‎که‎ ‎شما‎ ‎با‎ ‎جنبش‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎دارید‎ ‎مانند‎ ‎نسبتی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎سعیدحجاریان‎ ‎با‎ ‎جنبش‎ ‎اصلاحات‎ ‎داشت و به این خاطر هم مورد سوء قصد قرار گرفت. این‏‎ ‎مقایسه‎ ‎چقدر‎ ‎درمورد‎ ‎شما‎ ‎صدق‎ ‎می‎ ‎کند؟‎ ‎

من‎ ‎نه‎ ‎تنها‎ ‎با‎ ‎حجاریان‎ ‎شباهت‎ ‎دارم‎ ‎بلکه‎ ‎با‎ ‎پروانه‎ ‎و‎ ‎داریوش‎ ‎فروهر‎ ‎هم‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎وسیله‎ ‎گروه‎ ‎هایی‎ ‎از‎ ‎وزارت‎ ‎اطلاعات‎ ‎تکه‎ ‎تکه‎ ‎شدند‎ ‎نیز‎ ‎مشابهتی‎ ‎دارم. هنگامی‎ ‎که‎ ‎پرونده‎ ‎قتل‎ ‎های‎ ‎زنجیره‎ ‎ای‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎وکیل‎ ‎خانواده‎ ‎فروهرها‎ ‎می‎ ‎خواندم،‎ ‎در‎ ‎آنجا‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎قاتل‎ ‎محاکمه‎ ‎می‎ ‎شدند‎ ‎عنوان‎ ‎کرده‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎وزیر‎ ‎اطلاعات‎ ‎وقت‎ ‎مراجعه‎ ‎کرده‎ ‎اند‎ ‎و‎ ‎از‎ ‎او‎ ‎مجوز‎ ‎ترور‎ ‎وکشتن‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎گرفته‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎خوشبختانه‎ ‎قبل‎ ‎از‎ ‎اینکه‎ ‎من‎ ‎ترور‎ ‎بشوم،‎ ‎اینها‎ ‎زمان‎ ‎آقای‎ ‎خاتمی‎ ‎دستگیر‎ ‎شدند. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎شما‎ ‎پیگیری‎ ‎نکردند‎ ‎این‎ ‎افراد‎ ‎آیا‎ ‎هنوز‎ ‎قدرتی‎ ‎دارند‎ ‎که‎ ‎چنین‎ ‎موضوعی‎ ‎را‎ ‎عمل‎ ‎کنند؟‎ ‎

‎ ‎این‎ ‎افراد‎ ‎کسانی‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎قتل‎ ‎های‎ ‎زنجیره‎ ‎ای‎ ‎دستگیر‎ ‎شده‎ ‎بودند‎ ‎وآنها‎ ‎را‎ ‎محاکمه‎ ‎می‎ ‎کردند. تمامی‎ ‎آنها‎ ‎به‎ ‎غیر‎ ‎از یک‎ ‎نفر‎ ‎به‎ ‎حبس‎ ‎های‎ ‎کوتاه‎ ‎مدت‎ ‎محکوم‎ ‎شده‎ ‎واز‎ ‎زندان‎ ‎آزاد‎ ‎شدند‎ ‎وتنها‎ ‎یک‎ ‎نفر‎ ‎در‎ ‎حبس‎ ‎ابد‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎نمی‎ ‎دانم‎ ‎در‎ ‎زندان‎ ‎است‎ ‎یا‎ ‎مرخصی. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎شما‎ ‎طی‎ ‎سالهای‎ ‎گذشته‎ ‎گفته‎ ‎اید‎ ‎که‎ ‎بارها‎ ‎تهدیدجانی‎ ‎شده‎ ‎اید‎ ‎واین‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎مقامات‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎گذاشته‎ ‎اید. آیا‎ ‎تا‎ ‎کنون‎ ‎تحقیقی‎ ‎از‎ ‎سوی‎ ‎حکومت‎ ‎صورت‎ ‎گرفته‎ ‎که‎ ‎چه‎ ‎کس‎ ‎یا‎ ‎کسانی‎ ‎این‎ ‎تهدیدات‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎می‎ ‎دهند؟‎ ‎

‎ ‎هرگز‎ ‎تحقیق‎ ‎و تحفصی‎ ‎صورت‎ ‎نگرفته‎ ‎وفقط‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎پیشنهاد‎ ‎کرده‎ ‎اند‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎می‎ ‎خواهی‎ ‎از‎ ‎نیروی‎ ‎انتظامی‎ ‎ما‎ ‎برای‎ ‎تو‎ ‎محافظ‎ ‎بگذاریم. من‎ ‎چون‎ ‎عملکرد‎ ‎نیروی‎ ‎انتظامی‎ ‎را‎ ‎دیده‎ ‎ام‎ ‎و شاهد‎ ‎بوده‎ ‎ام‎ ‎که‎ ‎درروزی‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎منزل‎ ‎من‎ ‎حمله‎ ‎می‎ ‎کردند‎ ‎آنها‎ ‎گوشه ای‏‎ ‎ایستاده‎ ‎و نظاره‎ ‎گر‎ ‎بودند،‎ ‎بنابراین معتقد بوده و هسنم که‏‎ ‎پلیس‎ ‎محافظ‎ ‎شخصی‎ ‎به‎ ‎هیچ‎ ‎وجه‎ ‎مشکل‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎حل‎ ‎نمی‎ ‎کند. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎شما‎ ‎طی‎ ‎سالهای‎ ‎گذشته‎ ‎از‎ ‎تهدیدجانی‎ ‎علیه‎ ‎خود‎ ‎سخن‎ ‎گفته‎ ‎اید. اما‎ ‎آیا‎ ‎تهدیدات‎ ‎اخیر‎ ‎که‎ ‎همراه‎ ‎با‎ ‎بسته‎ ‎شدن‎ ‎دفترتان‎ ‎وحمله‎ ‎به‎ ‎منزلتان‎ ‎صورت‎ ‎گرفته‎ ‎تفاوتی‎ ‎به‎ ‎دفعات‎ ‎پیشین‎ ‎دارد؟‎ ‎

‎ ‎‎ ‎تفاوت‎ ‎چشمگیری‎ ‎دارد. دفعات‎ ‎قبل‎ ‎فقط‎ ‎تهدید‎ ‎بود‎ ‎واین‎ ‎بار‎ ‎وارد‎ ‎فاز‎ ‎عملیاتی‎ ‎شدند‎ ‎یعنی‎ ‎اینکه‎ ‎عده‎ ‎ای‎ ‎یورش‎ ‎آوردند‎ ‎به‎ ‎در‎ ‎منزل‎ ‎و‎ ‎دفتر وکالت‎ ‎من‎ ‎که‎ ‎هردو‎ ‎در‎ ‎یک‎ ‎ساختمان‎ ‎قراردارد‎ ‎و‎ ‎شعار‎ ‎می‎ ‎دادند‎ ‎که‎ ‎مرگ‎ ‎برنویسنده‎ ‎مزدور‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎و ‏اسراییل‎ ‎جنایت‎ ‎می‎ ‎کنند، عبادی‎ ‎حمایت‎ ‎می‎ ‎کند،‎ ‎و‎ ‎من‎ ‎هرلحظه‎ ‎بیم‎ ‎این‎ ‎را‎ ‎داشتم‎ ‎که‎ ‎بیایند‎ ‎داخل‎ ‎و‎ ‎درآن‎ ‎شلوغی‎ ‎اگر‎ ‎کسی‎ ‎کشته‎ ‎می‎ ‎شد‎ ‎مسلما‎ ‎قاتل‎ ‎مورد‎ ‎شناسایی‎ ‎قرار‎ ‎نمی‎ ‎گرفت. خوشبختانه‎ ‎این‎ ‎اتفاق‎ ‎نیفتاد‎ ‎وآنها‎ ‎تنها‎ ‎به‎ ‎کندن‎ ‎تابلوی‎ ‎وکالت‎ ‎و‎ ‎پاشیدن‎ ‎اسپری‎ ‎شعار‎ ‎به‎ ‎در‎ ‎منزل‎ ‎من‎ ‎کفایت‎ ‎کردند. نکته‎ ‎جالب‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎محض‎ ‎اینکه‎ ‎اینها‎ ‎آمدند‎ ‎من‎ ‎پلیس‎ ‎را‎ ‎خبر‎ ‎کردم. ‏دومامور‎ ‎پلیس‎ ‎آمدند‎ ‎وناظر‎ ‎اینها‎ ‎بودند‎ ‎وهیچ‎ ‎اقدامی‎ ‎برای‎ ‎جلوگیری‎ ‎از‎ ‎هجوم‎ ‎اینها‎ ‎انجام‎ ‎ندادند. یعنی‎ ‎تخریب‎ ‎منزل‎ ‎من‎ ‎در‎ ‎مقابل‎ ‎چشمان‎ ‎پلیس‎ ‎آنجام‎ ‎شد‎ ‎وآنها‎ ‎تنها‎ ‎نظاره‎ ‎گر‎ ‎بودند. این‎ ‎خیلی‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎مسخره‎ ‎می‎ ‎آید. بعدا‎ ‎دولت‎ ‎ایران‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎حاظر‎ ‎است‎ ‎برای‎ ‎حفاظت‎ ‎از‎ ‎جان‎ ‎من‎ ‎از‎ ‎نیروی‎ ‎انتظامی‎ ‎استفاده‎ ‎کند‎ ‎وبرای‎ ‎من‎ ‎محافظ‎ ‎شخصی‎ ‎بگذارد. کسانی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎مقابل‎ ‎هجوم‎ ‎یک‎ ‎عده‎ ‎آشوب‎ ‎طلب‎ ‎حاضر‎ ‎نشدند‎ ‎از‎ ‎حقوق‎ ‎من‎ ‎دفاع‎ ‎کنند،‎ ‎چگونه‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎به عنوان‏‎ ‎محافظ‎ ‎شخصی‎ ‎من‎ ‎عمل‎ ‎کنند؟‎

‎‎ ‎

‎ ‎درخصوص‎ ‎حملاتی‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎دست،‎ ‎معمولا‎ ‎مقامات‎ ‎رسمی‎ ‎گفته‎ ‎اند‎ ‎که‎ ‎هیچ‎ ‎اطلاعی‎ ‎درمورد‎ ‎سازماندهی‎ ‎آنها‎ ‎ندارند‎ ‎واین‎ ‎افراد‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎خودجوش‎ ‎این‎ ‎کارها‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎می‎ ‎دهند. آیا‎ ‎واقعا‎ ‎این‎ ‎اتفاقات‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎خودجوش‎ ‎رخ‎ ‎می‎ ‎دهند؟‎ ‎

‎ ‎من‎ ‎به‎ ‎هیچ‎ ‎وجه‎ ‎مساله‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎صورت‎ ‎نگاه‎ ‎نمی‎ ‎کنم. برای‎ ‎اینکه‎ ‎اینها‎ ‎تک‎ ‎تک‎ ‎به‎ ‎خانه‎ ‎من‎ ‎مراجعه‎ ‎نکرده‎ ‎بودند. این‎ ‎ها‎ ‎از‎ ‎قبل‎ ‎شعار‎ ‎نوشته‎ ‎بودند‎ ‎وبه‎ ‎صورت‎ ‎دسته‎ ‎جمعی‎ ‎حرکت‎ ‎می‎ ‎کردند‎ ‎وکسی‎ ‎آدرس‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎اینها‎ ‎داده‎ ‎بود‎ ‎و بر همان مبنا‏‎ ‎به‎ ‎منزل‎ ‎من‎ ‎مراجعه‎ ‎کردند. درایران‎ ‎پلیس‎ ‎همواره‎ ‎ادعا‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎که‎ ‎برای‎ ‎هر‎ ‎گونه‎ ‎تجمع‎ ‎وراه‎ ‎پیمایی‎ ‎بایستی‎ ‎اجازه‎ ‎مخصوصی‎ ‎از‎ ‎دولت‎ ‎گرفت‎ ‎و‎ ‎بر‎ ‎همین‎ ‎اساس‎ ‎وقتی‎ ‎که‎ ‎دانشجویان‎ ‎یا‎ ‎زنان‎ ‎در‎ ‎اعتراض‎ ‎به‎ ‎قوانین‎ ‎تبعیض‎ ‎آمیز‎ ‎تجمع‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎یا‎ ‎کارگران‎ ‎برای‎ ‎اعتراض‎ ‎به‎ ‎کمی‎ ‎دستمزدهایشان‎ ‎تجمع‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎بلافاصه‎ ‎پلیس‎ ‎وارد‎ ‎عمل‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎وبا‎ ‎شدت‎ ‎عمل‎ ‎اینها‎ ‎را‎ ‎متوقف‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎وتعدادی‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎دستگیر‎ ‎می‎ ‎کند. آن‎ ‎روز‎ ‎با‎ ‎چشم‎ ‎خودم‎ ‎دیدم‎ ‎که‎ ‎پلیس‎ ‎درنهایت‎ ‎خونسردی‎ ‎کناری‎ ‎ایستاده‎ ‎بود‎ ‎وشاهد‎ ‎تخریب‎ ‎منزل‎ ‎من‎ ‎بود. یعنی‎ ‎درحقیقت‎ ‎من‎ ‎الان‎ ‎یک‎ ‎سوال‎ ‎حقوقی‎ ‎دارم. آیا‎ ‎تجمعات‎ ‎و‎ ‎راه‎ ‎پیمایی‎ ‎احتیاج‎ ‎به‎ ‎مجوز‎ ‎دارد‎ ‎یا‎ ‎نه؟‎ ‎اگر‎ ‎این‎ ‎گروه‎ ‎برای‎ ‎تجمع‎ ‎و‎ ‎راه‎ ‎پیمایی‎ ‎مجوز‎ ‎گرفته‎ ‎اند‎ ‎چه‎ ‎مقامی‎ ‎مجوز‎ ‎داده‎ ‎که‎ ‎اینها‎ ‎تابلوی‎ ‎وکالت‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎تخریب‎ ‎کنند؟‎ ‎وگر‎ ‎اجازه‎ ‎نداشته‎ ‎اند‎ ‎چرا‎ ‎پلیس‎ ‎مداخله‎ ‎نکرد‎ ‎و به‎ ‎کسی‎ ‎تذکر‎ ‎نداد‎ ‎وسعی‎ ‎نکرد‎ ‎این‎ ‎جمعیت‎ ‎را‎ ‎متفرق‎ ‎کند؟

‎ ‎

‎ ‎در‎ ‎چند‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎برخی‎ ‎روزنامه‎ ‎های‎ ‎حامی‎ ‎دولت‎ ‎ومحافظه‎ ‎کاران‎ ‎اتهاماتی‎ ‎را‎ ‎علیه‎ ‎شما‎ ‎مطرح‎ ‎کرده‎ ‎اند. شما‎ ‎فکر‎ ‎می‎ ‎کنید‎ ‎چنین‎ ‎روندی‎ ‎در‎ ‎شکل‎ ‎گیری‎ ‎وضعیت‎ ‎کنونی‎ ‎شما‎ ‎نقش‎ ‎داشته‎ ‎است؟‎ ‎

‎ ‎از‎ ‎تاریخی‎ ‎که‎ ‎من‎ ‎برنده‎ ‎جایزه‎ ‎صلح‎ ‎نوبل‎ ‎شدم‎ ‎رسانه‎ ‎های‎ ‎حکومتی‎ ‎تماما‎ ‎به‎ ‎ترور‎ ‎شخصیت‎ ‎من‎ ‎می‎ ‎پرداختند. من‎ ‎را‎ ‎همواره‎ ‎مخالف‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی،‎ ‎دشمن‎ ‎اسلام‎ ‎وحامی‎ ‎آمریکا‎ ‎قلمداد‎ ‎می‎ ‎کردند‎ ‎و با‎ ‎این‎ ‎ترتیب‎ ‎می‎ ‎خواستند‎ ‎با‎ ‎ترور‎ ‎شخصیت‎ ‎من‎ ‎زمینه‎ ‎ترور‎ ‎فیزیکی‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎فراهم‎ ‎کنند. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎این‎ ‎موضوعی‎ ‎چه‎ ‎ارتباطی‎ ‎با‎ ‎تهدیدهای‎ ‎اخیر‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎داشته‎ ‎باشد؟‏ آیا‎ ‎همه‎ ‎اینها‎ ‎درمجموعه‎ ‎ازیک‎ ‎آبشخور‎ ‎تغذیه‎ ‎می‎ ‎شوند‎ ‎یا‎ ‎ریشه‎ ‎های‎ ‎مختفی‎ ‎دارند؟‎ ‎

‎ ‎مسلما‎ ‎فرد‎ ‎یا‎ ‎افرادی‎ ‎که‎ ‎حمله‎ ‎به‎ ‎دفتر‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎تدارک‎ ‎دیده‎ ‎بودند‎ ‎تحت‎ ‎تاثیر‎ ‎مخالفان‎ ‎عقاید‎ ‎من‎ ‎بودند. من دشمن شخصی ندارم. ‏من‎ ‎یک‎ ‎مدافع‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎هستم‎ ‎ومردم‎ ‎عادی‎ ‎نه‎ ‎تنها‎ ‎با‎ ‎من‎ ‎دشمن‎ ‎نسیتند‎ ‎بلکه‎ ‎بسیار‎ ‎طرفدار‎ ‎من‎ ‎هم‎ ‎هستند. ‏‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎آرزوی‎ ‎مرگ‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎دارند،‎ ‎با‎ ‎افکار‎ ‎من‎ ‎و نه شخص من مخالف‎ ‎هستند.

‏‎ ‎‎ ‎‎ ‎‎ ‎اخیرا‎ ‎برخی‎ ‎از‎ ‎رسانه‎ ‎های‎ ‎نزدیک‎ ‎به‎ ‎دولت‎ ‎اتهاماتی‎ ‎رابه‎ ‎شما‎ ‎نسبت‎ ‎داده‎ ‎اند‎ ‎درخصوص‎ ‎ارتباطتان‎ ‎با‎ ‎دبیرکل‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎ونهادهای‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎وابسته‎ ‎به‎ ‎آن. ‏‎ ‎نظر‎ ‎شما‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎چیست؟‎ ‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎اینکه‎ ‎پیش‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎گفته‎ ‎بودید‎ ‎که‎ ‎گزارش‎ ‎های‎ ‎فصلی‎ ‎کانون‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎مبنای‎ ‎صدور‎ ‎قطعنامه‎ ‎علیه‎ ‎ایران‎ ‎در‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎قرارگرفته‎ ‎بود.‏‎ ‎

‎ ‎ما‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎مرتب‎ ‎هرسه‎ ‎ماه‎ ‎یک بار‎ ‎گزارش‎ ‎وضعیت‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎درایران‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎علنی‎ ‎منتشر‎ ‎می‎ ‎کنیم. چون‎ ‎در‎ ‎دو‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎دولت‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎گزارشگران‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎متحد‎ ‎ویزای‎ ‎ورود‎ ‎به‎ ‎ایران‎ ‎نداده‎ ‎بودند‎ ‎آقای‎ ‎دبیرکل‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎متحد‎ ‎در‎ ‎گزارشی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎وضعیت‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎درایران‎ ‎در‎ ‎مجمع‎ ‎عمومی‎ ‎دسامبر‎ ۲۰۰۸ ‎ارائه‎ ‎کردند‎ ‎به‎ ‎حرفهای‎ ‎من،‎ ‎گزارش‎ ‎کانون‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎استناد‎ ‎کرد. مجمع‎ ‎عمومی‎ ‎دولت‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎متهم‎ ‎کرد‎ ‎به‎ ‎نقض‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎ودراین‎ ‎زمینه‎ ‎قطعنامه‎ ‎ای‎ ‎هم‎ ‎صادر‎ ‎کرد. این‎ ‎مساله‎ ‎خشم‎ ‎دولت‎ ‎ایران را به دنبال داشت‎ ‎که‎ ‎منجر‎ ‎به‎ ‎بسته‎ ‎شدن‎ ‎دفتر‎ ‎کانون‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎وحمله‎ ‎ویورش‎ ‎به‎ ‎دفتر‎ ‎وکالت‎ ‎من‎ ‎شد‎ ‎وتمامی‎ ‎پرونده‎ ‎های‎ ‎جاری‎ ‎و‎ ‎مکاتباتی‎ ‎که‎ ‎موکلینم‎ ‎با‎ ‎من‎ ‎داشتم‎ ‎وهمچنین‎ ‎کامپیوترهای‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎مامورین‎ ‎امنیتی‎ ‎بردند. خیلی‎ ‎طبیعی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎مدافع‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎با‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎متحد‎ ‎درارتباط‎ ‎باشد. ما‎ ‎این‎ ‎ارتباط‎ ‎را‎ ‎انکار‎ ‎نمی‎ ‎کنیم‎ ‎بلکه‎ ‎جزو‎ ‎وظایف‎ ‎خود‎ ‎می‎ ‎دانیم. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎اینکه‎ ‎گفته‎ ‎اند‎ ‎که‎ ‎اطلاعات‎ ‎اراپه‎ ‎شده‎ ‎به‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎به‎ ‎مثابه‎ ‎دادن‎ ‎اطلاعات‎ ‎محرمانه‎ ‎به‎ ‎دیگر‎ ‎کشورهاست‎ ‎را‎ ‎چگونه‎ ‎می‎ ‎بینید؟‎ ‎

‎ ‎گزارش‎ ‎دهی‎ ‎راجع‎ ‎به‎ ‎وضعیت‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎جزو‎ ‎مطالب‎ ‎محرمانه‎ ‎نیست‎ ‎واساسا‎ ‎آنچه‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎گزارش‎ ‎می‎ ‎دهیم‎ ‎برمبنای‎ ‎اخباری‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎نشریات‎ ‎درج‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎ویا‎ ‎مراجعینی‎ ‎است که‎ ‎داریم‎ ‎وبرای‎ ‎تک‎ ‎تک‎ ‎مطالبی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎گزارش‎ ‎می‎ ‎نویسم‎ ‎دلیل‎ ‎وسند‎ ‎ومدرک‎ ‎داریم. گزارش‎ ‎وضعیت‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎در‎ ‎هیچ‎ ‎کشوری‎ ‎جزو‎ ‎مساپل‎ ‎محرمانه‎ ‎آن‎ ‎کشور‎ ‎نیست. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎فکر‎ ‎می‎ ‎کنید‎ ‎این‎ ‎اتهامات‎ ‎بی‎ ‎اساسی‎ ‎که‎ ‎مطرح‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎چه‎ ‎هدفی‎ ‎را‎ ‎مدنظر‎ ‎دارد؟‎ ‎

‎ ‎مهمترین‎ ‎هدفش‎ ‎به‎ ‎نظرم‎ ‎محدود‎ ‎کردن‎ ‎فعالیت‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎است. ‏‎

‎‎ ‎

‎ ‎اگر‎ ‎وکلای‎ ‎برجسته‎ ‎ای‎ ‎مانند‎ ‎شما‎ ‎که‎ ‎جایزه‎ ‎صلح‎ ‎نوبل‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎درکارنامه‎ ‎خود‎ ‎دارید‎ ‎اجازه‎ ‎فعالیت‎ ‎درایران‎ ‎پیدا‎ ‎نمی‎ ‎کنند‎ ‎وضعیت‎ ‎دیگر‎ ‎وکلای‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎ونیز‎ ‎جامعه‎ ‎مدنی‎ ‎ایران‎ ‎چگونه‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎احتمالا‎ ‎ازشهرت‎ ‎و‎ ‎اقبال‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎شمانیز‎ ‎کمتر‎ ‎برخوردار‎ ‎هستند؟‎ ‎

‎ ‎متاسفانه‎ ‎وضعیت‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎خوب‎ ‎نیست. من‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎نمونه‎ ‎می‎ ‎توانم‎ ‎از‎ ‎آقای‎ ‎کبودوند‎ ‎همکار‎ ‎ارجمند‎ ‎خودم‎ ‎نام‎ ‎ببرم. آقای‎ ‎کبودوند‎ ‎به‎ ‎اتهام‎ ‎تاسیس‎ ‎سازمان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎کردستان‎ ‎به‎ ۱۰ ‎سال‎ ‎حبس‎ ‎محکوم‎ ‎شدند‎ ‎والان‎ ‎در‎ ‎شرایط‎ ‎نا‎ ‎مساعد‎ ‎جسمانی‎ ‎در‎ ‎زندان‎ ‎به‎ ‎سر‎ ‎می‎ ‎برند. ‏‎ ‎‎ ‎

‏ ‏