سال ۲۰۰۷
۲ نوامبر – گروه ۱+۵ به دنبال مخالفت تهران با تعلیق غنی سازی اورانیوم تصمیم گرفتند تحریم های جدیدی را علیه ایران اعمال کنند.
سال ۲۰۰۸
۳ مارس – شورای امنیت سازمان ملل سومین قطعنامه تحریم ها را نیز علیه برنامه اتمی ایران وضع کرد.
۱۹ ژوئیه – مذاکرات اتمی که در ژنو برگزار شده بود، با مخالفت ایران با تعلیق برنامه اتمی اش به پایان رسید.
۱۵ سپتامبر – آژانس اتمی اعلام کرد که ایران برای تحقیق سازمان ملل در رابطه با تولید بمب توسط ایران ایجاد مانع کرده است.
سال ۲۰۰۹
۱۹ فوریه – یکی از گزارشان آژانس اتمی نشان داد که ذخایر اورانیوم غنی شده ایران به میزان ضعیف افزایش یافته.
۲۰ مارس – باراک اوباما از گشایش و احترام متقابل سخن گفت و ایران اظهار داشت که باید “جنبه ملموس” این اظهارات را مشاهده کرد.
۹ آوریل – احمدی نژاد اعلام کرد که اولین مرکز تولید سوخت اتمی در نزدیکی اصفهان تأسیس شده است.
۵ ژوئن – آژانس اتمی اعلام کرد که ایران ۷۲۳۱ سانتریفوژ نصب شده در کشور دارد که نسبت به ماه مارس ۲۵ درصد افزایش یافته. ایران چند روز بعد این اطلاعات را تکذیب کرد.
۲۸ اوت – آژانس اتمی اعلام کرد که تهران با وجود آنکه تعداد سانتریفوژها را به ۸۳۰۰ رسانده، ولی تعداد سانتریفوژهای خود را کاهش داده.
اول سپتامبر – ایران از پیشنهاد جدید خود خبر داد و برای ازسرگیری مذاکرات اعلام آمادگی کرد.
۲ سپتامبر – البرادعی اعلام کرد که ایران نمی تواند در یک مدت زمان کوتاه به سلاح اتمی دست یابد.
۷ سپتامبر – احمدی نژاد برای مذاکره با اوباما و گروه ۱+۵ اعلام آمادگی کرد، ولی بر “حق” ایران برای داشتن انرژی اتمی تأکید ورزید.
۹ سپتامبر – ایران پیشنهاد خود را به گروه ۱+۵ ارائه داد: “فرصت های جدید” برای گفتمان و همکاری.
۲۵ سپتامبر- کاخ سفید به دنبال گزارش آژانس اتمی درخصوص تأسیس یک مرکز جدید اتمی [مرکز قم]، آن را محکوم کرد و تهران نیز پاسخ داد که این مرکز “شناخته شده بود”.
۲۳ اکتبر – تهران در مذاکرات وین به پیش نویس توافق پیشنهادی آژانس اتمی درخصوص غنی سازی اورانیوم در خارج از کشور که ازسوی فرانسه و آمریکا امضاء شده بود، پاسخ منفی داد. در این پیش نویس آمده بود که ایران باید ۷۵ درصد از اورانیوم خود را برای غنی سازی تا میزان ۱۹ ممیز ۷۵ درصد به روسیه بفرستد. این اورانیوم سپس به فرانسه فرستاده خواهد شد تا به سوخت تبدیل شده و تحویل ایران شود.
سال ۲۰۱۰
۱۲ ژانویه – مسعود علی محمدی، از کارشناسان فیزیک هسته ای ایران در دانشگاه تهران، طی یک سوءقصد کشته شد. تنش ها با غرب افزایش یافت.
۱۷ مه – تهران توافق نامه ای را در رابطه با غنی سازی با ترکیه و برزیل به امضاء رساند. قرار بر آن شد که ۱۲۰۰ کیلوگرم اورانیوم برای غنی سازی به میزان ضعیف به آنکارا منتقل شود.
۲۶ ژوئیه – اتحادیه اروپا تحریم های جدیدی را علیه ایران اعمال کرد.
۲۲ اکتبر – اتحادیه اروپا به نمایندگی از گروه ۱+۵ به ایران پیشنهاد برگزاری ۳ روز مذاکره در وین را داد.
۷ نوامبر – ایران پیشنهاد ازسرگیری مذاکرات با ترکیه را مطرح کرد. چند روز بعد، احمدی نژاد بار دیگر تکرار کرد که حق اتمی ایران “قابل بحث نیست”.
۲۹ نوامبر – مجید شهریاری، دانشمند هسته ای ایران، در یک انفجار کشته شد. ایران “عوامل رژیم صهیونیستی” را به انجام این سوءقصد متهم کرد.
۶ و ۷ دسامبر – بازگشت به مذاکرات اتمی در ژنو. مرگ یکی دیگر از دانشمندان اتمی ایران روند مذاکرات را “متوقف” کرد. نتیجه آن بود که تصمیم مشترکی ازسوی طرفین برای انجام نشستی در اواخر ژانویه در استانبول اتخاذ گردید.
سال ۲۰۱۱
۴ ژانویه – ایران در اقدامی عجیب از نمایندگان آژانس اتمی دعوت کرد از مراکز اتمی اش بازدید کنند. ایالات متحده جزو مدعوین نبود. روسیه و اتحادیه اروپا دعوت ایران را رد کردند.
۱۸ ژانویه – اتهامات جدیدی ازسوی ایران علیه ایالات متحده مطرح شد: دست داشتن در حمله کامپیوتری به برنامه اتمی.
۲۶ فوریه – میله های سوخت از نیروگاه اتمی بوشهر خارج شدند.
۱۰ مه – نیروگاه بوشهر فعالیت خود را برای تولید برق آغاز کرد.
۲۴ مه – ایالات متحده از اعمال تحریم های جدید و “فشارهای بیشتر” علیه تهران خبر داد.
۸ ژوئن – تولید اورانیوم غنی شده به میزان ۲۰ درصد توسط تهران در مرکز فوردو سه برابر شد: یک اقدام “تحریک کننده”.
۱۹ ژوئیه – ایران خبر داد که سانتریفوژهای جدید و سریع تری نصب کرده است.
۲ سپتامبر – فعالیت های هسته ای ایران در نزدیکی شهر قم بر نگرانی های آژانس اتمی افزود.
۲۳ سپتامبر – احمدی نژاد اعلام کرد که مذاکراتی با روسیه برای ساخت یک مرکز جدید اتمی در جریان است.
۱۰ اکتبر – تحریم های جدید اتحادیه اروپا علیه ایران. سه وزیر در لیست سیاه.
۷ نوامبر – آژانس اتمی هشدار داد که ایران به ساخت بمب نزدیک شده. ولی تهران این خبر را تکذیب کرد. اتحادیه اروپا به اعمال تحریم های بیشتری می اندیشد.
۱۸ نوامبر – شورای حکام آژانس اتمی قطعنامه ای را دایر بر “نگرانی شدید” نسبت به پرونده اتمی ایران صادر کرد. اتحادیه اروپا از ایران خواست که مجدداً پشت میز بنشیند و با گروه ۱+۵ مذاکره کند.
۲۱ نوامبر – ایالات متحده از تحریم های جدید در حوزه مالی و انرژی خبر داد.
۲۷ نوامبر – ایران در یک اقدام تلافی جویانه، سفیر بریتانیا در تهران را در پاسخ به تحریم های کشورهای غربی اخراج کرد.
۳۰ نوامبر – بریتانیا سفارت ایران در لندن را بست و پرسنل آن را اخراج کرد. آلمان نیز سفیر خود را از ایران فراخواند. حتی رم نیز سفیر خود را برای مشاوره از تهران فراخواند.
سال ۲۰۱۲
۹ ژانویه – آژانس اتمی اعلام کرد که ایران تولید اورانیوم ۲۰ درصدی را در مرکز فوردو آغاز کرده.
۲۳ ژانویه – اتحادیه اروپا قطع واردات نفت و محصولات نفتی از مبدأ ایران را به تصویب رساند.
۱۹ فوریه – ایران نیز در پاسخ به این اقدام، صادرات خود را به فرانسه و بریتانیا قطع کرد.
۲۴ فوریه – آژانس اتمی هشدار داد که ایران ۱۱۰ کیلوگرم اورانیوم ۲۰ درصدی دراختیار دارد و این نصف اورانیوم مورد نیاز برای تولید یک بمب است.
اول ژوئیه – قطع واردات نفتی ایران ازسوی اتحادیه اروپا به مرحله اجرا درآمد.
سال ۲۰۱۳
۶ آوریل – ایران در پنجمین دور مذاکرات با ۱+۵ همچنان بر حق غنی سازی خود بین ۵ درصد و ۲۰ درصد تأکید ورزید.
۲۷ سپتامبر – مکالمه تاریخی میان رؤسای جمهور ایالات متحده و ایران انجام شد. گام اول در رسیدن به توافق برداشته شد.
۲۹ سپتامبر – مذاکرات “سازنده”ای میان ایران و آژانس اتمی انجام شد.
۵ اکتبر – محمد جواد ظریف برای رسیدن به توافق طی هفته جاری ابراز خوش بینی کرد.
۸ اکتبر – تهران و لندن تصمیم به بازگشایی سفارت های خود گرفتند.
۱۵ اکتبر – سری جدید مذاکرات در ژنو آغاز شد.
۱۶ اکتبر – ایران با بازرسی های سرزده از مراکز اتمی خود موافقت کرد.
۳ نوامبر – رهبر انقلاب علی خامنه ای مجدداً از خصومت با اسراییل سخن گفت و باعث شد روند توافق کندتر شود.
۷،۸، و۹ نوامبر – دور جدید مذاکرات در ژنو. پیشنهاد تعلیق غنی سازی ۲۰ درصدی به مدت شش ماه. فابیوس، وزیر خارجه فرانسه، با توافق سریع بر سر این مسأله به مخالفت برخاست.
۱۱ نوامبر – ایران توافق نامه ای را برای انجام بازرسی از مراکز اتمی بیشتر امضاء کرد.
۲۱ نوامبر – دور جدیدی از مذاکرات آغاز شد.
۲۳ نوامبر – توافق هسته ای میان ایران و ۱+۵ بسته شد.
منبع: ال کوتیدیانو، ۲۴ نوامبر
