آیا تحریم های اعمال شده مؤثرند؟

نویسنده

tahrimha.jpg

دلفین مینویی

به دنبال پاسخ مبهم تهران به پیشنهاد همکاری گروه شش کشور و امکان تشدید تحریم ها، یک سؤال همچنان مطرح ‏است: آیا این تدابیر بازدارنده نتیجه ای خواهند داشت؟

باید خاطرنشان کرد که درحال حاضر دو، بلکه سه تحریم از نوع فشارهای اقتصادی، بر تهران اعمال شده:‏

‏1) تحریم های اعمال شده از سوی سازمان ملل. از دسامبر 2006 تاکنون سه قطعنامه در شورای امنیت به تصویب ‏رسیده و هدف آنها ممنوع کردن هرگونه معامله بازرگانی یا مبادله مالی در ارتباط با برنامه هسته ای ایران است.‏

‏2) تحریم های موازی. به خواست واشنگتن، یک خفقان بانکی در دستور کار قرار گرفته. خزانه داری امریکا هرگونه ‏رابطه بین سیستم مالی امریکا و بانک های ایرانی صادرات و سپه را ممنوع اعلام کرده است.‏

‏3) امریکا همچنین با اعمال فشار بر چندین بانک اروپایی، آنها را از همکاری با ایران بر حذر داشته. برخی از شرکت ‏ها که دارای منافع مهمی در ایالات متحده هستند، در ادامه فعالیت های خود یا آغاز پروژه های جدید در ایران مرددند.‏

ولی همان گونه که تیری کوویل، اقتصاددان فرانسوی و کارشناس امور ایران، در تحلیل خود در روزنامه اکو نوشته، ‏این تحریم ها هیچ تأثیری بر پیشرفت ایران نداشته اند. قسمت اعظم موفقیت ایران به دلیل افزایش درآمدهای دولت و ‏جبران فشارهای خارجی از طریق فروش نفت بوده. به این مسأله می توان “شگرد”های ایرانیان را نیز اضافه کرد که ‏چگونه تاکنون توانسته اند تحریم ها را دور بزنند: پرداخت های غیررسمی مانند “حواله”، شراکت با شرکت های مستقر ‏در دوبی و… اینها شگردهایی است که ژاک مانله، رییس سابق شرکت پژو در تهران، به خوبی از نزدیک مشاهده ‏کرده است.‏

این تحریم ها در میان مدت و دراز مدت می توانند سرعت توسعه و گسترش حوزه های گازی و نفتی را کاهش دهند، ‏زیرا امروز مسأله وارد کردن تجهیزات مورد نیاز و سرمایه گذاری های کلان در این بخش بیش از هر زمان دیگری ‏احساس می شود و این درحالی است که ایران به شدت برای اقتصاد خود نیازمند منابعی است که دراختیار دارد.‏

البته در اینجا نیز حکومت ایران راه حل بهینه را یافته است. دولت تهران بیش از پیش به سوی کشورهای شرقی روی ‏آورده و به عنوان مثال، چینی ها به شدت به همکاری با ایران در زمینه نفت اظهار علاقه می کنند. برعکس، سهم ‏اروپایی ها از بازار ایران بسیار کاهش یافته و همچنان رو به کاهش است. ‏

منبع: فیگارو، 18 اوت ‏

مترجم: علی جواهری