دلفین مینویی
به دنبال پاسخ مبهم تهران به پیشنهاد همکاری گروه شش کشور و امکان تشدید تحریم ها، یک سؤال همچنان مطرح است: آیا این تدابیر بازدارنده نتیجه ای خواهند داشت؟
باید خاطرنشان کرد که درحال حاضر دو، بلکه سه تحریم از نوع فشارهای اقتصادی، بر تهران اعمال شده:
1) تحریم های اعمال شده از سوی سازمان ملل. از دسامبر 2006 تاکنون سه قطعنامه در شورای امنیت به تصویب رسیده و هدف آنها ممنوع کردن هرگونه معامله بازرگانی یا مبادله مالی در ارتباط با برنامه هسته ای ایران است.
2) تحریم های موازی. به خواست واشنگتن، یک خفقان بانکی در دستور کار قرار گرفته. خزانه داری امریکا هرگونه رابطه بین سیستم مالی امریکا و بانک های ایرانی صادرات و سپه را ممنوع اعلام کرده است.
3) امریکا همچنین با اعمال فشار بر چندین بانک اروپایی، آنها را از همکاری با ایران بر حذر داشته. برخی از شرکت ها که دارای منافع مهمی در ایالات متحده هستند، در ادامه فعالیت های خود یا آغاز پروژه های جدید در ایران مرددند.
ولی همان گونه که تیری کوویل، اقتصاددان فرانسوی و کارشناس امور ایران، در تحلیل خود در روزنامه اکو نوشته، این تحریم ها هیچ تأثیری بر پیشرفت ایران نداشته اند. قسمت اعظم موفقیت ایران به دلیل افزایش درآمدهای دولت و جبران فشارهای خارجی از طریق فروش نفت بوده. به این مسأله می توان “شگرد”های ایرانیان را نیز اضافه کرد که چگونه تاکنون توانسته اند تحریم ها را دور بزنند: پرداخت های غیررسمی مانند “حواله”، شراکت با شرکت های مستقر در دوبی و… اینها شگردهایی است که ژاک مانله، رییس سابق شرکت پژو در تهران، به خوبی از نزدیک مشاهده کرده است.
این تحریم ها در میان مدت و دراز مدت می توانند سرعت توسعه و گسترش حوزه های گازی و نفتی را کاهش دهند، زیرا امروز مسأله وارد کردن تجهیزات مورد نیاز و سرمایه گذاری های کلان در این بخش بیش از هر زمان دیگری احساس می شود و این درحالی است که ایران به شدت برای اقتصاد خود نیازمند منابعی است که دراختیار دارد.
البته در اینجا نیز حکومت ایران راه حل بهینه را یافته است. دولت تهران بیش از پیش به سوی کشورهای شرقی روی آورده و به عنوان مثال، چینی ها به شدت به همکاری با ایران در زمینه نفت اظهار علاقه می کنند. برعکس، سهم اروپایی ها از بازار ایران بسیار کاهش یافته و همچنان رو به کاهش است.
منبع: فیگارو، 18 اوت
مترجم: علی جواهری