وضع تحریم و مجازات علیه یک دشمن کار ساده ای است. این کار زمانی سخت می شود که بخواهیم شریک خود را مجازات کنیم. تفاوت میان جنگ سرد و قرن بیست و یکم نیز درهمین جاست. همان طور که جرج بوش نیز به چشم خود دید، حمله به عراق صدام حسین و افغانستان طالبان کار آسانی بود، چرا که این دو کشور نسبتاً کشورهایی کوچکی بودند که از جهان نیز منزوی شده بودند. مجاب ساختن پاکستان و عربستان سعودی برای همکاری در نبرد علیه القاعده به مراتب کار بسیار سخت تری بود.
در صورت حمله روسیه به اوکراین، واشنگتن باید در زمان اعمال تحریم یا سخت کردن شرایط سیاسی برای دیگران، مسایل متعددی را مدنظر قرار دهد؛ مسایلی که می توانند به شکلی غیرقابل پیش بینی تغییر جهت دهند. از این میان می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱- افغانستان
دو مسیر از چهار مسیری که برای ورود به افغانستان مورد استفاده نیروهای آمریکایی و سازمان ناتو قرار گرفته، از روسیه می گذرد. سومین مسیر در قفقاز است و چهارمین مسیر در پاکستان. مسیر آخری کوتاه تر و کم خرج تر، ولی درعین حال خطرناک تر و بی ثبات تر است. درحقیقت در صورت درگیری، ۸۵ درصد از سوخت مورد نیاز نیروهای آمریکایی و سازمان ناتو در افغانستان از روسیه تأمین می شود.
بخش اعظم این تأمین سوخت به شکلی متناقض از ریگا در لتونی می آید [کشوری که بین سال های ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۱ تحت در اشغال شوروی قرار داشت]؛ ازطریق شبکه راه آهنی که شوروی برای تأمین مایحتاج سربازان خود که این کشور را در اشغال خود داشتند ساخته بود. روسیه در این راستا به شکلی تنگاتنگ با ایالات متحده و سازمان ناتو همکاری کرده و این همکاری تا حدی پیش رفته که پوتین تصمیم به تأسیس یک مرکز لجستیکی برای “ائتلاف آتلانتیک” در شهر اولیانیوسک گرفته. این درحالی است که بسیاری از ملی گرایان تأسیس یک پایگاه “آمریکایی” در شهری که لنین در آن متولد شده را حرمت شکنی قلمداد می کنند.
۲- ایران
باراک اوباما براین عقیده است که توافقی که براساس آن، برنامه اتمی ایران فلج خواهد شد، می تواند یکی از میراث های بزرگ دوران ریاست جمهوری او باشد. ولی برای این کار نیاز به آن دارد که مجازات های سنگین اقتصادی اعمال شده توسط سازمان ملل [و آمریکا] علیه تهران به قوت خود باقی بمانند. روسیه در این مورد می تواند یک نقش کلیدی ایفا نماید. به گفته سفیر ایران در مسکو، دو کشور درحال مذاکره برای توافقی هستند که موضوع آن “نفت خام در ازای انرژی اتمی” است و براساس آن، جمهوری اسلامی به روسیه نفت خام می دهد و در عوض روسیه دومین رآکتور هسته ای را برای ایران خواهد ساخت و همچنین به ایران کمک خواهد کرد تا زیرساخت های نفتی خود را که به دلیل تحریم های بین المللی، جنگ ایران و عراق، و همچنین فسادهای مالی معیوب شده، بازسازی نماید.
نکته مسلم آن است که فن آوری هسته ای ایران روسی است و اوباما خواستار چنین توسعه ای نیست. درحقیقت، اگر این توافق به سرانجام برسد، شرط بندی بزرگ اوباما در سیاست خارجی در دومین دوره ریاست جمهوری اش دایر بر “توقف” برنامه هسته ای ایران ازبین خواهد رفت. و این درحالی است که کاخ سفید نیز این وضعیت را تأیید کرده.
منبع: ال موندو، ۲ مارس
