تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر در مصاحبه با روز، شیوه‌ی رفتار با همسرش را “انتقام‌گیری” می‌خواند و می‌گوید نامه‌ای که او از درون زندان نوشته، نشان می‌دهد تبعید او به زنجان کاملا غیر قانونی ست و عدم رسیدگی فوری پزشکی و معلّق ماندن وضعیت او نیز منجر به بد‌تر شدن بیماری و در نتیجه طولانی شدن دوران مداوا می‌شود.
پریناز باغبان حسنی، همسر محمد صدیق کبودوند هم در حالی از کاهش وزن و ضعف جسمانی همسرش خبر می‌دهد که این فعال حقوق بشر امروز در اعتراض به عدم برخورداری از حق مرخصی و تقاضای ملاقات با فرزند بیمارش، وارد سی امین روز اعتصاب غذای خود شده است.
حال بچه‌ها خوب نیست
نرگس محمدی، در نامه‌ای به دادستان تهران از وضعیت نگهداری‌اش در زندان زنجان انتقاد کرده و با تاکید بر غیر قانونی بودن انتقالش به این زندان نوشته است: “مصرا وموکدا اعلام می‌کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن بامسئولین است”.
خانم محمدی در تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۳۹۱، در زنجان بازداشت و به زندان اوین انتقال داده شد، اما در تاریخ ۲۷ اردیبهشت ماه، خانواده‌اش مطلع شدند که وی را به زندان شهر زنجان منتقل کرده‌اند.
این فعال حقوق بشر پیش از انتقال به زندان زنجان، روز یکشنبه ۲۴ اردیبهشت ماه به علت وضعیت نامناسب جسمی و بازگشت بیماری عصبی و فلج عضلانی به بهداری این زندان منتقل شده بود.
خانم محمدی در بخش دیگری از نامه خود با اشاره به محل سکونت سابق‌اش در تهران که امکان مراجعه به پزشکان متخصص را برایش فراهم می‌آورد،نوشته انتقالش به زندان زنجان، امکان مراجعه منظم به پزشک را از او سلب کرده است.
او هشدار داده که “خسارت و عوارض” این وضعیت “غیرقابل جبران است و چنین اقدامی، عملی غیرانسانی است.”
تقی رحمانی، همسر خانم محمدی هم که در فرانسه به سر می‌برد می‌گوید: “از روزی که نرگس بازداشت شده شرایط نگهداری و سلامتی وی هر روز بد‌تر شده است. این رفتار هیچ گونه توجیهی ندارد. انتقال او به زندان زنجان تبعید محسوب می‌شود و نگهداری او میان زندانیان جرایم کیفری نیز غیرقانونی است.”
خانم محمدی در توصیف شرایط نگهداری‌اش در زندان زنجان خطاب به دادستان نوشته است: “پس از بازداشت اخیرم این تعداد قرص هم بیماری‌ام را کنترل نمی‌کند و بیماری‌ام شدت پیدا کرده است. اکنون من در میان بیش از ۵۰ زن قاتل، محکومان به اعدام (موادمخدر) و جرائم فساد اخلاقی با بیماری‌های خطرناک و حتی زنان غیرمتعادل (به لحاظ روانی) هستم که از زمانی که وارد بند شده‌ام تاکنون جز اضطراب، ناآرامی و ترس که لحظه به لحظه موجب تشدید بیماری‌ام می‌شوند، چیزی ندیده‌ام. واردکردن چنین استرس‌هایی به من معادل خوراندن جام‌های زهرکشنده‌ای است که لحظه به لحظه به از بین رفتن من کمک می‌کند”.
با این حال آنطور که تقی رحمانی به روز می‌گوید بعد از نوشتن این نامه و ملاقات خانواده با نرگس محمدی وضعیت همسر او بهتر نشده است.
او می‌گوید: “بیماری نرگس با استرس و تحمیل فشار روانی و عصبی تشدید می‌شود. آنطور که از ملاقات بستگان معلوم شده وضعیت او بعد از انتشار این نامه بد‌تر هم شده است. پزشکان بهداری به دلیل خودداری مسئولان امنیتی از انتقال نرگس به خارج از زندان سعی می‌کنند با دادن دارو از این فشار عصبی بکاهند. در حالیکه همین دارو‌ها باعث شده‌اند که بدن نرگس ضعیف‌تر هم شود.”
پدر و مادر نرگس محمدی ساکن زنجان هستند، و مادر آقای رحمانی که ساکن تهران است از علی و کیانا دو نوه خردسال خود نگهداری می‌کند.
نرگس محمدی در نامه خود نوشته ست: “فرزندانم به ناچار هر هفته می‌بایست برای ملاقات با مادر، حداقل ساعت‌های طولانی مسافت زیادی را تا زنجان طی کنند که این مسئله هم برای فرزندان کوچک من و هم خانم رحمانی (مادرهمسرم) امری دشوار و شاید در گرمای تابستان و سرمای زمستان غیرممکن شود که این خود فشار روحی و روانی شدیدی برای یک مادر در حبس است.”
آقای رحمانی در مورد وضعیت فرزندانش می‌گوید: “بچه‌ها هر بار که به ملاقات مادرشان می‌روند و با این وضعیت مواجه می‌شوند حالشان بد می‌شود. حالا آن‌ها اصلا خوب نیست. دیدن نرگس بر روی صندلی در اتاق ملاقات تاثیرات خوش آیندی برای بچه‌ها ندارد. مساله اما مهم‌تر از این است. باید مطابق تمام قوانین که خود آقایان دارند عمل شود نه اینکه انتقام گیری کنند. به نظرم این برخورد‌ها بیشتر انتقام گیری است تا اجرای حکم.”
نرگس محمدی در اسفند ماه سال ۱۳۹۰ از سوی شعبه ۵۴ تجدید نظر دادگاه انقلاب اسلامی به جرم تبلیغ علیه نظام به ۶ سال زندان محکوم شد.
بسیاری از سازمان‌های جهانی مدافع حقوق بشر نسبت به حکم سنگین و وضعیت خانم محمدی اعتراض کرده‌اند.
حرف و عمل دادستان یکی نیست
از سوی دیگر محمد صدیق کبودوند، رئیس زندانی سازمان حقوق بشر کردستان نیز امروز وارد سی‌امین روز اعتصاب غذای خود می‌شود.
خانواده محمدصدیق کبودوند، فعال حقوق بشر و روزنامه نگار زندانی که از روز شنبه، ششم خرداد ماه تا کنون برای ملاقات با فرزند بیمارش دست به اعتصاب غذا زده است، به روز می‌گویند که او در جریان آخرین ملاقات وضعیت جسمانی مناسبی نداشته و دچار کاهش وزن شدید شده است.
پریناز باغبان حسنی می‌گوید: “همسرم در این ملاقات گفته است تا رسیدگی به خواسته‌هایش اعتصاب خود را نمی‌شکند؛ حتی اگر ۱۰۰ روز طول بکشد.”
به گفته خانم حسنی، رئیس سازمان حقوق بشر کردستان قصد داشته دست به اعتصاب غذای خشک بزند، اما به درخواست زندانیان فعلا از این اقدام منصرف شده است.
یکی از خواست‌های آقای کبودوند در این اعتصاب و دو اعتصاب قبلی، برخورداری از حق مرخصی بوده که هر بار با آن مخالفت شده است.
غلامحسین اسماعیلی، رئیس سازمان زندان‌های جمهوری اسلامی به تازگی مدعی شده است که در ایران زندانی سیاسی وجود ندارد و شرایط اعطای مرخصی به “زندانیان امنیتی” نیز مستقیما از سوی دادستان تعیین می‌شود و حتی قاضی زندان هم چنین اجازه‌ای ندارد.
همسر آقای کبودوند در این باره می‌گوید: “اخیرا ما به دادستان مراجعه نکرده‌ایم. اما پیش‌تر به ما گفته‌اند که برای استفاده از حق مرخصی باید خود زندانی تقاضا دهد. تاکنون همسر من سه بار با خواسته مشخص استفاده از این حق، دست به اعتصاب غذا زده اما جوابی نگرفته است. حرف و عمل دادستان یکی نیست، چون اگر به گفته او بود تا کنون آقای کبودوند و بقیه زندانیانی که شرایط برخورداری از حق مرخصی را دارند به مرخصی رفته بودند.”
محمد صدیق کبودوند، چند روز پیش در نامه‌ای به صادق لاریجانی، رییس قوه قضاییه، به عملکرد او انتقاد کرده و نوشته بود: “با توجه به رفتارهای خلاف قانون، افزایش خشونت‌ها و شکنجه‌ها به عنوان یک شهروند این کشور، شما را به کناره‌گیری و استعفا دعوت می‌کنم.”
آقای کبودوند که از چند هفته قبل اعتصابش را آغاز کرده، به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری، نوشته‌ها و تاسیس سازمان غیردولتی دفاع از حقوق بشر کردستان به بیش از ۱۰ سال زندان محکوم شده و در حالیکه پنجمین سال زندان خود را سپری می‌کند، تا کنون از حق استفاده از مرخصی قانونی محروم بوده است.
این فعال زندانی حقوق بشر مبتلا به بیماری ریوی است و طی دو سال گذشته سه بار سکته ناقص قلبی ومغزی داشته است. خانواده و بسیاری از فعالان حقوق بشر بار‌ها نسبت به وضعیت جسمی او هشدار داده‌اند.
