در سال ۲۰۰۹ رکسانا صابری، روزنامه نگار ایرانی- آمریکایی، به جرم جاسوسی به هشت سال زندان در ایران محکوم شد. او پس از ۱۰۰ روز زندان در نهایت در دادگاه تجدیدنظر آزاد شد. رکسانا صابری در مصاحبه ای با روزنامه پرتیراژ مترو به سؤالاتی در مورد تجربه تلخ خود در زندان اوین پاسخ داده است.
آیا شما قبل از دستگیری از جوانب خطرناک کار روزنامه نگاری در ایران آگاه بودید؟
کار به عنوان روزنامه نگار در ایران به مراتب سخت تر و خطرناک تر از آمریکا و آلمان است. ولی من معتقدم بسیار مهم است کسانی که در کشورهایی مانند ایران به این حرفه مشغول اند یا در انتشار اخبار فعالیت می کنند، به کار خود ادامه دهند. وگرنه جهان از اینکه در چنین کشورهایی چه می گذرد آگاه نخواهد شد و حکومت ها نیز با فراغ بال به قانون شکنی های خود ادامه خواهند داد. البته این مسأله نباید موجب شود روزنامه نگاران بدون ملاحظه دست به خطر بزنند.
شما در زندان اوین زندانی بودید. این مکان را چگونه توصیف می کنید؟
در زندان اوین، مدافعان حقوق بشر و زندانیان سیاسی و عقیدتی بسیاری زندانی هستند. شکنجه و اعدام نیز انجام می شود. زندانیان به طور اسرارآمیزی می میرند. من شکنجه نشده ام، ولی آنچه که به عنوان “شکنجه سفید” مشهور است را متحمل شده ام. این نوع شکنجه پیامدهای فیزیکی ندارد، ولی اثرات روانی آن ویرانگر است. این شکنجه یک نوع انزوا، ترفند، ارعاب، و زیر پا گذاشتن شخصیت و شأن انسانی است. با اینکه امروز این تجربه زندان به بزرگ ترین چالش زندگی من تبدیل شده، ولی هم سلولی هایم درس های مهمی به من آموختند. به عنوان مثال، به من نشان دادند که چطور می توان درد و رنج ها را تحمل کرد و فرصت ها را به پیشرفت و پای بند ماندن به عقاید تبدیل نمود.
اکنون که آزاد هستید، چطور زندگی می کنید؟
همیشه پشت سرم را نگاه می کنم تا کسی دنبالم نباشد. یکی از مأموران زندان به من گفت وقتی آزاد شدم نباید در این مورد صحبت کنم، وگرنه حکم مرگم را امضاء کرده ام. یکی دیگر از آنها به من گفت عوامل جمهوری اسلامی می توانند مرا هر کجای دنیا که باشم پیدا کنند و بکشند. نمی دانم آیا این تهدیدها جدی بوده یا نه، ولی می دانم که دولتمردان جمهوری اسلامی قبلاً در ترورهای بین المللی دست داشته اند.
به نظر شما آیا موج انقلاب های خاورمیانه به ایران نیز خواهد رسید؟
رویدادهای تونس و مصر از هم اکنون تأثیر خود را بر ایران گذاشته است و باعث شده تا جنبش مردم معترض در ایران دوباره زنده شود. ولی شرایط متفاوت اند. ایران کمتر به غرب وابسته است و متحدانش، مانند چین و روسیه، کمتر به مسایل حقوق بشر می پردازند. ولی مردم بیش از پیش خواستار روی کار آمدن دولتی هستند که مواضع شفاف داشته باشد و به حقوق بشر احترام بگذارد. به ویژه اینکه اکنون مردم این احساس را پیدا کرده اند که حرف شان بر سرنوشت کشورشان تأثیر دارد.
منبع: مترو، ۱۰ مارس
